นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 99

ตอนที่ 99 ตระกูลใหญ่ผู้มีอำนาจทั้งหก

รัชสมัยเซวียนลี่ ปีที่ 8 เดือนเก้าวันที่ยี่สิบหก ต้าหยูชิวเหวยวันที่หนึ่ง ฤดูใบไม้ร่วงฝนตกประปราย

วันนี้ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ออกไปข้างนอก แผนการบรรเทาทุกข์ยังต้องรอให้ชิวเหวยผ่านพ้นไปก่อนจึงจะทราบผลลัพธ์ได้ เมืองหลวงดูแปลกไป ยามกลางวันหมดหนทางจะไปเจอกับต่งชูหลาน เขาจึงเลือกนั่งสมาธิและฝึกคัมภีร์พระสูตรเก้าหยางไปตามประสา

ยังนั่งได้ไม่นานเท่าไหร่ ชุนซิ่วก็มารายงาน คุณชายรองตระกูลต่งมาพบเขาอีกแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนครุ่นคิด ก็ลุกขึ้นและต้อนรับต่งซิวเต๋อเข้ามา

ชุนซิ่วชงชาสองกาแล้วก็ถอยเท้าไปยืนอยู่ทางด้านหลังของฟู่เสี่ยวกวน ฟู่เสี่ยวกวนมองต่งซิวเต๋อแล้วเอ่ยถามว่า “วันนี้เป็นวันชิวเหวยมิใช่หรือ ? ”

“มิได้ไป ถึงไปก็สอบมิผ่าน”

ชายผู้นี้ถือว่าฉลาด “ท่านมิกลัวบิดาท่านเฆี่ยนท่านเอารึ ? ”

เมื่อวานได้คุยกับชูหลาน เขาจึงรู้สถานการณ์ของจวนต่งมาโดยประมาณแล้ว

“โดนเฆี่ยนจนชินแล้ว…เจ้าว่าบิดามารดาเป็นคนโง่หรือไม่ ข้าถูกพวกเขาทุบตีตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ พวกเขาก็ยังมิรู้แจ้งกันว่าการตีข้ามิได้ทำให้ปัญหาคลี่คลายได้ ไม่นึกจะใคร่ครวญถึงหนทางอื่นบ้างเลยหรือ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะ และเอ่ยถาม “เยี่ยงนั้นท่านว่ายังมีหนทางอื่นใดอีกหรือ ? ”

“อย่างเช่น…ให้เงินข้า ไม่แน่ว่าข้าอาจจะเรียนได้มากขึ้นก็เป็นได้”

คนผู้นี้ไร้ความสามารถยิ่ง โลภตั้งแต่หัวจนจรดปลายเท้า

บางทีอาจเพราะเป็นช่วงเช้าและด้านนอกท้องฟ้าก็ยังมืดครึ้ม คุณชายรองต่งไม่ได้ชวนฟู่เสี่ยวกวนออกไปเดินเล่น ทั้งสองคนนั่งดื่มชาและพูดคุยกัน แต่กลับเพิ่มและเติมเต็มความรู้สึกมาได้ไม่น้อย

ฟู่เสี่ยวกวนคอยทำให้กลมกลืนกันไป เผชิญหน้ากับคุณชายรองต่งผู้นี้เขาก็ต้องใช้ภาษากลางที่ใช้คุยด้วยกัน จนทำให้คุณชายรองต่งนึกชังที่เพิ่งจะมาได้พบพานกันเอาในตอนนี้

หลังจากการแนะนำด้วยความตั้งใจของฟู่เสี่ยวกวน จากนั้นก็กล่าวถึงกลุ่มอำนาจในเมืองหลวง

“ตระกูลผู้มีอำนาจทั้งหกในเมืองหลวง อันดับหนึ่งในตอนนี้ย่อมเป็นตระกูลเยี่ยน แต่เยี่ยนหวินชวนก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้สร้างความรุ่งโรจน์ของไท่เหอ บุตรชายของเขา เยี่ยนเป่ยซี ก็ได้เป็นอัครมหาเสนาบดีของรัชสมัย ถึงแม้จะเทียบมิได้กับเยี่ยนหวินชวน แต่เมื่อได้ฟังแล้วก็ยังดูยอดเยี่ยมยิ่ง ส่วนเยี่ยนซือเต้ารุ่นที่สามของตระกูลเยี่ยน คนผู้นี้เริ่มต้นจากตำแหน่งนายอำเภอ ก็ได้ไต่ระดับขึ้นมาจนได้รับตำแหน่งเสนาบดี ถึงแม้จะหลีกหนีไม่พ้นจากความช่วยเหลืออย่างสุดกำลังของตระกูลเยี่ยน แต่คนผู้นี้ก็ย่อมมีจุดที่ยอดเยี่ยมของตนเองที่กล่าวกันไว้ว่าจากรุ่นสู่รุ่น กล่าวได้ว่าเยี่ยนซือเต้าผู้นี้ก็น่านับถือ ส่วนรุ่นที่สี่ของตระกูลเยี่ยน ผู้ที่มีพรสวรรค์ที่สุดก็คือเยี่ยนซีเหวิน แต่ข้าก็มิได้มองเยี่ยนซีเหวินในแง่ดีนัก”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จึงเอ่ยถาม “เหตุใดกัน ? ”

“กล่าวกันไว้ว่าคนรวยจะมีไม่เกินสามช่วงอายุ เขาเป็นรุ่นที่สี่แล้ว！ นอกจากนี้เขายังต่อกรกับเจ้ามิได้ จะเอาอันใดขึ้นไปรับช่วงต่อ ? ”