นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 990

ตอนที่ 990 เถิงหยวนจี้เซียง

ณ ตรอกต้วนสุ่ยเฉียว เมืองกวนหยุน

อดีตสถานทูตแคว้นหลิว บัดนี้ได้กลายเป็นคฤหาสน์ที่พำนักของยิงฮวา

สถานที่แห่งนี้ฟู่เสี่ยวกวนเป็นผู้ประทานให้แก่ยิงฮวา

เนื่องจากแคว้นหลิวถูกทำลายจนสิ้น สายเลือดราชวงศ์ทั้งหมดถูกชาวฝูหล่างจีสังหารและมีเพียงยิงฮวาเท่านั้นที่รอดชีวิต

นางเพิ่งทราบจากปากของเถิงหยวนจี้เซียงว่าเมื่อตอนที่ชาวฝูหล่างจีบุกโจมตีแคว้นหลิว ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ส่งกองทัพเรือไปช่วยแคว้นหลิวแต่อย่างใด

เรื่องนี้ทำให้นางโศกเศร้าเสียใจเพราะความเจ็บแค้นมากยิ่งนัก ทว่าก็ทำอันใดมิได้

นางเป็นสตรีจากแคว้นหลิวที่เร่ร่อนมาอยู่ต่างถิ่นต่างเมือง

ที่ประเทศต้าเซี่ยเมื่อหันมองไปทางใดก็ไร้ญาติพี่น้อง อย่าว่าแต่จะก่อตั้งแคว้นหลิวขึ้นมาใหม่เลย แม้แต่จะกลับไปยังแคว้นหลิวสักคราก็เป็นไปมิได้เพราะนางเป็นสายเลือดเดียวของราชวงศ์หลิวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงมิอนุญาตให้นางหวนคืนสู่แคว้นหลิว

“เขายืมมือชาวฝูหล่างจีทำลายแคว้นหลิว จากนั้นก็ยึดแคว้นหลิวมาจากเงื้อมมือของชาวฝูหล่างจีอีกที… จี้เซียง จิตใจของเขาช่างโหดเหี้ยมมากยิ่งนัก เจ้าอย่าได้หลงกลเขาเป็นอันขาด ! ”

ในห้องทำความร้อน ยิงฮวาและเถิงหยวนจี้เซียงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน จากนั้นยิงฮวาก็เอ่ยอย่างจริงจังว่า “เจ้ายังมิรู้จักเขาดีพอ บทกวีและบทประพันธ์ของเขาล้วนเป็นภาพลวงตา ความชำนาญที่แท้จริงของเขาคือการแสวงหาผลประโยชน์ให้กับประเทศ ! ”

“แต่ว่า…เรื่องสำคัญต่าง ๆ ที่เขาทำตอนยังอยู่ในจินหลิงก็ทำให้ราชวงศ์หยูเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาจริง ๆ ! หากในตอนนั้นฮ่องเต้มิได้วางแผนสังหารเขา ข้าคิดว่าเขาคงยังมิกลับสู่ราชวงศ์อู๋เร็วเยี่ยงนี้หรอก”

“แม้ว่าเขาจะกลับมายังราชวงศ์อู๋ แต่เขาก็ได้วางรากฐานให้แก่ราชวงศ์หยูจนสามารถสร้างป้อมปราการอันสูงชันขึ้นมาได้… ทว่าป้อมปราการที่ราชวงศ์หยูกำลังสร้างขึ้น มินานก็ถูกทำลายลงเสียแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้จะตำหนิฟู่เสี่ยวกวนได้หรือ ? มิใช่ว่าควรจะตำหนิหยูเวิ่นเต้าผู้นั้นที่ไร้ความสามารถหรอกหรือ ? ”

หลายวันที่ผ่านมานี้ เถิงหยวนจี้เซียงศึกษาเล่าเรียนอยู่ตลอด โดยหัวข้อสำคัญที่ศึกษานั้นคือเรื่องราวช่วงชีวิตที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันของฟู่เสี่ยวกวน

“พี่ยิงฮวา ข้ารู้สึกว่าท่านเข้าใจเขาผิดในบางเรื่อง”

“อย่างเช่น…เขามิได้ส่งกองเรือรบไปช่วยเหลือแคว้นหลิว เพราะในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับการรวมตัวของต้าเซี่ยและยังเป็นเวลาที่กองเรือรบของฝูหล่างจีเข้าใกล้น่านน้ำของราชวงศ์อู๋อีกด้วย”

“ในฐานะจักรพรรดิ เขาต้องให้ความสำคัญต่อการรวมผืนปฐพีของประเทศต้าเซี่ย เพื่อให้แน่ใจว่าชายฝั่งจะมิถูกโจมตีจากชาวฝูหล่างจี ในตอนนั้นเขามีเรือรบเพียง 6 ลำเท่านั้น ท่านลองคิดดูเถิด หากเขาส่งเรือรบทั้งหกลำไปยังแคว้นหลิว แล้วเขาจะทำลายเรือรบของชาวฝูหล่างจีทั้งยี่สิบลำได้เยี่ยงไร ? ”

“ชาวฝูหล่างจีย่อมยกพลขึ้นบกที่เมืองเจียงอย่างแน่นอน ระยะเวลาเดินทางจากเมืองเจียงมายังเมืองกวนหยุนห่างกันเพียง 2 วันเท่านั้น พี่ยิงฮวา…ท่านลองถามตนเองดูเถิดว่าหากท่านเป็นจักรพรรดิแห่งประเทศต้าเซี่ย ท่านจะมิสนใจผืนปฐพีในอาณาจักรของตนเอง แล้วไปช่วยเหลือแคว้นที่ไร้ความสำคัญเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“นอกจากนี้ เขามิได้ยึดครองแคว้นหลิวเพราะผลประโยชน์ส่วนตน เขาสังหารชาวฝูหล่างจีไป 30,000 คน และยังจับเชลยศึกได้มากถึง 20,000 คนมิใช่หรือ ? ”

คำเอ่ยของเถิงหยวนจี้เซียงทำให้ยิงฮวาเอ่ยมิออก นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็มิอาจหาเหตุผลที่จะมาหักล้างกับอีกฝ่ายได้

สุดท้ายแล้ว นางจึงถอนหายใจอย่างปล่อยวางออกมา “จี้เซียง…เจ้าอย่ามอบหัวใจให้เขาเลย วันรุ่งขึ้นพี่สาวจะออกจากที่นี่เพื่อไปยังจินหลิง ส่วนคฤหาสน์หลังนี้…คงต้องยกให้เจ้าแล้ว”

ใบหน้าของเถิงหยวนจี้เซียงแดงเรื่อขึ้นเล็กน้อย ยิงฮวายังมิรู้ว่านางกลายเป็นสตรีของฟู่เสี่ยวกวนไปแล้ว

“พี่สาวจะไปทำอันใดที่จินหลิงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ยิงฮวายิ้มด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “พี่เคยรู้จักคนผู้หนึ่งที่จินหลิง ทางนั้นได้ส่งจดหมายมาเชิญให้พี่ไปพักที่จินหลิงในระยะยาว”

เถิงหยวนจี้เซียงตื่นตกใจขึ้นมาทันใด “บุรุษเยี่ยงนั้นหรือ ? เห็นได้ชัดว่ามิมีความสุขอยู่บนใบหน้าของพี่สาวเลย เหตุใดต้องทำให้ตนเองกล้ำกลืนฝืนทนด้วยเล่า ? ”

ยิงฮวาจ้องมองเกล็ดหิมะที่ล่องลอยอยู่นอกหน้าต่าง นางเงียบอยู่เนิ่นนานก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าดูหิมะนี้สิ เหมือนดอกยิงฮวาที่ผลิบานในเมืองเจียงฮู่หรือไม่ ? ”

หัวใจของเถิงหยวนจี้เซียงสงบลง องค์หญิงผู้นี้มีความรู้สึกที่หนักอึ้งอยู่ในใจเป็นแน่

“พี่สาว รอ…รออีกสักระยะหนึ่งเถิด แล้วน้องสาวผู้นี้จะกลับไปชมดอกยิงฮวาที่เมืองเจียงฮู่กับท่าน”