นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 991

ตอนที่ 991 หนทางสู่เศรษฐกิจอันเฟื่องฟู

รัชสมัยเทียนเต๋อปีที่สาม วันที่ยี่สิบหก เดือนสิบสอง

มีหิมะตกโปรยปรายที่เมืองจินหลิง

ณ จวนจ่งตูเยี่ยน

“ปีนี้ยากลำบากมากยิ่งนัก หากมิใช่เพราะการจัดสรรเงิน 100 ล้านตำลึงจากกรมคลังแห่งราชสำนักกลางแล้วล่ะก็ มิรู้ว่าจะมีราษฎรอดตายมากเพียงใดในเขตจิงซีเป่ยเต้าของฉินโม่เหวินและจิงซีหนานเต้าของหนิงหยู่ชุน

เยี่ยนซือเต้าอ่านรายงานผลการดำเนินงานตลอดทั้งปีแล้วทอดถอนใจด้วยความหดหู่ “นโยบายใหม่ของฝ่าบาทได้เริ่มดำเนินการแล้ว โดยเอ่ยว่าเงิน 100 ล้านนี้เป็นรากฐานให้แก่มณฑลทั้งห้าของพวกเรา หลังจากนี้พวกเรามิสามารถคาดหวังการสนับสนุนเงินจำนวนมากจากราชสำนักกลางได้อีกแล้ว”

“คังผิง ข้าคิดว่าพวกเราต้องสร้างอุตสาหกรรมหลักขึ้นมาโดยมีอุตสาหกรรมเกลือ การขนส่งทางน้ำและเหล็กเป็นหลัก ซึ่งทั้งหมดนี้คืออุตสาหกรรมของสามตระกูลใหญ่ในอดีต พวกเราควรให้ความสำคัญต่อการหารายได้เข้าบัญชีเหล่านี้ ท่านคิดว่าเป็นเยี่ยงไร ? ”

ต่งคังผิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย “เกลือขาวและเหล็กสามารถขายให้กับมณฑลเยวี่ยซานและมณฑลต้าหลี่ทั้งสี่ได้ทันทีที่พวกเขามีการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจ ส่วนมณฑลจิงตงและมณฑลเหอเป่ยทั้งสี่ได้มีตลาดการค้าขายเกิดขึ้นแล้ว ข้ามีข้อเสนอหนึ่ง ท่านลองดูว่าใช้ได้หรือไม่”

ต่งคังผิงเป็นเสนาบดีกรมคลังมานานหลายปี ดังนั้นในด้านระบบเศรษฐกิจ เยี่ยนซือเต้าจึงเชื่อมั่นในตัวเขามากยิ่งนัก “ท่านเอ่ยว่าพวกเราต้องมองหาวิธีฟื้นฟูเศรษฐกิจมิใช่หรือ ? ”

“ในขณะที่มณฑลเยวี่ยซานและมณฑลต้าหลี่ทั้งสี่ยังมิมีการจัดตั้งโรงงานอุตสาหกรรมสำหรับกลั่นเกลือขาว พวกเราจะปล่อยโอกาสนี้ไปเยี่ยงนั้นหรือ ? พวกเราควรให้ตระกูลเฉินและตระกูลโจวส่งคนไปยังมณฑลทั้งสี่นี้เพื่อซื้อเหมืองเกลือและแร่เหล็กจากฝานเทียนหนิง จากนั้นก็จะสามารถผลิตสิ่งเหล่านี้ได้ทันที”

“วิธีนี้จะช่วยแก้ปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายในการขนส่ง ทั้งยังช่วยฝานเทียนหนิงแก้ปัญหาการว่างงานบางส่วนได้อีกด้วย”

เยี่ยนซือเต้านิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “ฝานเทียนหนิงจะคิดว่าพวกเราแย่งหนทางทำมาหากินของเขาหรือไม่ ? ”

“ฝ่าบาทเคยตรัสเกี่ยวกับระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยมแล้วมิใช่หรือ ? ฝานเทียนหนิงแม้เป็นจ่งตูก็มิอาจแทรกแซงการดำเนินงานขององค์กรได้ ! นอกจากนี้ตามสภาพเศรษฐกิจและชนิดของสินค้าในปัจจุบันแล้ว ฝานเทียนหนิงต้องการให้มณฑลทั้งสี่ในมือเป็นฐานอุตสาหกรรมเบาเสียมากกว่า”

“ตัวอย่างเช่นต้าหลี่หนานเต้าของจงสือจี้ที่กำลังผลักดันเรื่องการทอผ้าฝ้ายอย่างสุดกำลัง และได้ก่อตั้งโรงงานสิ่งทอขึ้นมา ส่วนที่ต้าหลี่เป่ยเต้าของกงซุนเซ่อกำลังผลักดันการปลูกหม่อนเลี้ยงหนอนไหม ส่วนมณฑลเยวี่ยซานทั้งสอง…น่าหนักใจมากยิ่งนักเพราะสภาพภูมิประเทศของทั้งสองมณฑลค่อนข้างแตกต่างกัน แต่เดิมส่วนใหญ่ปลูกข้าวสาลีเป็นหลัก จึงมิมีสิ่งใดพิเศษเลย”

“ทว่าข่าวล่าสุดก็คือเซวี๋ยตงหลินเต้าถายแห่งเยวี่ยซานหนานเต้าได้เดินทางไปยังเขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวน โดยเอ่ยว่าจะไปเรียนรู้เกี่ยวกับน้ำหอมและการปลูกดอกไม้ที่นั่น ส่วนสีส่วงเต้าถายแห่งเยวี่ยซานเป่ยเต้าเดินทางไปยังเมืองกวนหยุน โดยเอ่ยว่าจะทำงานร่วมกันกับกรมเกษตรเพื่อพัฒนาการเพาะเลี้ยงและแพร่พันธุ์หมูในเยวี่ยซานเป่ยเต้าอย่างจริงจัง”

“ดูเหมือนว่าจ่งตูจัวจะให้ความสำคัญเรื่องการเกษตรและอุตสาหกรรมเบาเป็นหลัก ทว่าเยี่ยงไรเสียโรงงานเครื่องแก้วและเตาเผาก็ได้พัฒนาขึ้นที่นั่น ได้ข่าวว่ามีการค้นพบแหล่งแร่เหล็กที่มีความอุดมสมบูรณ์เมื่อมินานมานี้ ทว่ามิได้ถูกนำมาใช้สำหรับภาคเอกชนเพราะจะนำไปใช้ในด้านการผลิตยุทโธปกรณ์เท่านั้น”

“ข้าคิดว่าบัดนี้ประเทศต้าเซี่ยมีพื้นที่กว้างขวางมากยิ่งนัก ฝ่าบาทต้องขยายกองทัพอย่างแน่นอน เช่นนั้นพวกเราต้องยื่นคำร้องต่อฝ่าบาทถึงจุดประสงค์ในการทำให้ภูเขาเฟิ่งหลินเป็นฐานผลิตยุทโธปกรณ์เช่นเดียวกัน”

“นอกจากนี้พวกเรายังมีสิ่งที่เหนือกว่าคือ…ฉางอัน ! ”

“แผนการเดิมที่จะขยายเมืองว่อเฟิงให้เป็นเมืองใหญ่ได้ถูกส่งไปยังฝ่าบาทเพื่อขอคำอนุมัติแล้ว หากได้รับอนุมัติการก่อสร้างฉางอันในปีหน้า จำต้องใช้แรงงานจำนวนมากเลยทีเดียว จำต้องสร้างถนนสามสายจากฉางอันไปยังชื่อเล่อชวน มณฑลจิงตงและจินหลิงอีกด้วย”

“ตามแผนงานนี้ ฉางอันจะใช้เวลาก่อสร้างอย่างน้อย 3 ปีและงบประมาณก็อาจจะสูงถึงหลายร้อยล้านตำลึง ด้วยแผนการนี้จะช่วยแก้ไขปัญหาการว่างงานจำนวนมากและรายได้ของราษฎรก็จะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง”

“บัดนี้ข้าคิดว่าพวกเราต้องร่วมมือกันทั้งภายในและภายนอก…การขยายตัวของอุตสาหกรรมเพื่อส่งออกคือการพัฒนาจากภายนอก ส่วนภายในพวกเราต้องคว้าโอกาสในการสร้างฉางอันเพื่อให้ก้าวทันมณฑลกว่างหนานทั้งสอง”

ต่งคังผิงวิเคราะห์คร่าว ๆ เกี่ยวกับสถานการณ์ด้านเศรษฐกิจในปัจจุบัน และด้วยคำเอ่ยของเขาจึงทำให้เยี่ยนซือเต้าเข้าใจได้อย่างถ่องแท้

“ทำตามแผนการของท่านเถิด ! ”