นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 992

ตอนที่ 992 ความสำคัญของอาหารกระป๋อง

ณ วังหลัง แห่งพระราชวังเมืองกวนหยุน

ต่งชูหลานเปิดฝาอาหารกระป๋องออกทีละกระป๋อง

นางเชิญองค์ไทเฮา จักรพรรดินีและพี่น้องนางสนมอีกแปดคนมาชิมอาหารกระป๋องในตำหนักส่วนตัว ซึ่งบรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข

“ข้าชอบรสชาติของลูกท้อสีทองนี้มากยิ่งนัก ! ”

“ส่วนรสชาติของบ๊วย…ช่างเปรี้ยวเสียจริง ทว่ารสชาติเป็นธรรมชาติยิ่ง”

“ส่วนรสชาติของส้มมิเลวเลย สาลี่ก็รสชาติดีมากเช่นกัน… พวกเจ้าอย่ามัวยืนดูอยู่เลย เข้ามาลองชิมดูเถิด ! ”

หยูเวิ่นหวินจึงลองตักขึ้นมาชิม ส่วนพระสนมคนอื่น ๆ ก็เริ่มชิมบ้างเช่นกัน

หลังจากได้ลองชิมแล้ว ทุกคนจึงอุทานออกมาอย่างปรีดาและคิดว่าเจ้าสิ่งนี้ช่างน่าอัศจรรย์มากยิ่งนัก !

“แล้วสิ่งที่อยู่ในกระป๋องเหล่านี้คืออันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ” สวี่หยุนชิงเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้

“เรียนท่านแม่… สิ่งเหล่านี้คือเนื้อกระป๋องซึ่งมีเนื้อหมูย่างไฟเป็นส่วนประกอบ ก่อนรับประทานต้องนำไปอุ่นบนเตาไฟก่อนเพคะ” ต่งชูหลานเปิดฝากระป๋องที่ว่าออก จากนั้นก็นำไปวางไว้บนเตาไฟ ผ่านไปครู่หนึ่งกลิ่นหอมของมันก็ลอยขึ้นมาปะทะกับใบหน้า

“ข้าตั้งชื่อมันว่าหมูตุ๋นน้ำแดงกระป๋อง บัดนี้ยังผลิตออกมาเพียงอย่างเดียว ท่านแม่ลองชิมดูสิเพคะ”

เนื้อหมูก็สามารถนำมาทำเป็นอาหารกระป๋องได้เช่นกันหรือ ?

สวี่หยุนชิงบังเกิดความอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น

วันนี้ความก้าวหน้าเกี่ยวกับการเพาะพันธุ์หมูของประเทศต้าเซี่ยได้แพร่หลายไปทั่วหล้าผ่านทางกรมเกษตร รอให้มันเทศได้รับความนิยมในปีหน้า เมื่อถึงตอนนั้นหมูจะเป็นสัตว์ที่เกษตรกรต้องการเลี้ยงเป็นจำนวนมาก

เหตุผลแรกคือสามารถเพิ่มรายได้ให้แก่ครอบครัว ส่วนเหตุผลที่สองคือการฆ่าหมูหนึ่งตัวเพื่อเลี้ยงฉลองภายในครอบครัวตอนวันปีใหม่จะสามารถนำไปสู่ปีที่เจริญรุ่งเรืองขึ้นได้ตามความเชื่อ

นี่คือพรจากผืนปฐพีและเป็นความโชคดีของราษฎร !

สวี่หยุนชิงหยิบช้อนแล้วตักหมูตุ๋นน้ำแดงกระป๋องขึ้นมาชิมหนึ่งคำ หลังจากนั้นมินานท่ามกลางสายตาประหม่าของต่งชูหลาน นางก็เอ่ยขึ้นมาว่า “รสชาติของหมูตุ๋นน้ำแดงกระป๋องช่างอร่อยมากยิ่งนัก ! ละลายในปากและมีรสเข้มข้น…อาหารชนิดนี้สามารถเก็บรักษาไว้ได้นานเท่าใด ? ”

ต่งชูหลานยกยิ้มขึ้นทันใด “หากเก็บไว้อย่างถูกวิธี…มันสามารถอยู่ได้เป็นปี เพียงมิให้โดนแสงแดดโดยตรงก็พอเพคะ”

สวี่หยุนชิงค้นพบความสำคัญของอาหารกระป๋องขึ้นมาทันใด… หากต้องเอ่ยถึงรสชาติความอร่อยของอาหารกระป๋องแล้ว มันมิอาจเทียบได้กับหมูตุ๋นน้ำแดงที่ทำจากหมูที่สดใหม่ได้

ทว่ามันคืออาหารปรุงสุกที่สามารถเก็บไว้ได้นานถึงหนึ่งปี หากใช้เป็นเสบียงอาหารของกองทัพ เหล่าทหารก็จะสามารถทานเนื้อหมูได้แล้วมิใช่หรือ ?

อร่อยและยังมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าทานหมั่นโถวเสียอีก !

“ตอนนี้พวกเรามีโรงงานอาหารกระป๋องเยี่ยงนี้อยู่กี่แห่ง ? ”

“เรียนท่านแม่ บัดนี้ได้เปิดโรงงานผลไม้กระป๋องในเขตซื่อหยางหนึ่งแห่งและเปิดโรงงานหมูตุ๋นน้ำแดงกระป๋องที่เขตเฟินหยางอีกหนึ่งแห่งเพคะ”

“เพ่ยเอ๋อร์…” สวี่หยุนชิงจ้องมองไปที่จางเพ่ยเอ๋อร์ “บริษัทผลิตอาหารจินเฟิ่งต้าเซี่ยกรุ๊ปจำกัด (มหาชน) เป็นความรับผิดชอบของเจ้า”

“เรียนท่านแม่ เพ่ยเอ๋อร์ทราบเพคะ”

สวี่หยุนชิงหันไปมองต่งชูหลานอีกครา “หากยกอาหารกระป๋องนี้ให้บริษัทของเพ่ยเอ๋อร์ดูแล เจ้าจะว่าอันใดหรือไม่ ? ”

ต่งชูหลานรีบตอบกลับทันทีว่า “ลูกจะว่าอันใดล่ะเพคะ ? หลังจากเชิญท่านแม่และพี่น้องทุกคนมาชิมเสร็จแล้ว ลูกก็ตั้งใจไว้ว่าจะให้เพ่ยเอ๋อร์ดูแลต่ออยู่แล้วเพคะ”

“เช่นนั้นก็ดี พวกเจ้าจงจำเอาไว้ว่าวังหลังนี้ต้องรวมกันเป็นหนึ่งเดียว หากมีผู้ใดคิดมิซื่อข้าจะลงโทษอย่างเด็ดขาด ! ”