นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 993

ตอนที่ 993 เรื่องราวในอดีต

ภายในห้องทรงพระอักษรบังเกิดความเงียบขึ้นมาทันใด มีเพียงถ่านในเตาไฟที่เกิดเสียงแตกดัง ‘เปรี๊ยะ ! ’ ขึ้นเป็นระยะเท่านั้น

เดิมทีหนานกงอี้หยู่และอีกสองคนต้องการทูลลาไปก่อน ทว่าฟู่เสี่ยวกวนให้ทั้งสามรั้งรออยู่ที่นี่ด้วยกัน

เดิมทีพวกเขาคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนเรียกท่าป๋าเฟิงมาเพื่อสอบถามเรื่องสถานการณ์เศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในชื่อเล่อชวน เนื่องจากอีกฝ่ายยังพ่วงตำแหน่งที่ปรึกษาขององค์จักรพรรดิเอาไว้ด้วย

พวกเขามิได้ตระหนักด้วยซ้ำว่าจะได้ยินคำเอ่ยที่น่าตกตะลึงหลังจากนี้

จากการนำทางของหลิวจิ่น มินานท่าป๋าเฟิงก็เข้ามาในห้องทรงพระอักษรที่เป็นศูนย์กลางอำนาจอันยิ่งใหญ่ของประเทศต้าเซี่ย ฟู่เสี่ยวกวนต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มและแนะนำให้เขารู้จักกับเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่ทั้งสามซึ่งอยู่ภายใต้อำนาจของจักรพรรดิผู้เดียว ทว่าอยู่เหนือขุนนางนับหมื่นในประเทศต้าเซี่ย

ทว่าในอดีตท่าป๋าเฟิงก็เคยเป็นจักรพรรดิมาก่อน

แต่บัดนี้เขาเป็นข้าราชบริพารของฟู่เสี่ยวกวน เขามิได้ดูแข็งกร้าวจนเย่อหยิ่งและมิได้ถ่อมตัวจนดูต้อยต่ำต่อหน้าเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่ทั้งสาม

“นั่งเถิด การเดินทางครานี้พบเจออุปสรรคหรือไม่ ? ”

ท่าป๋าเฟิงคอยติดตามอยู่ข้างกายฟู่เสี่ยวกวน ยามที่อยู่ชื่อเล่อชวนนานถึงครึ่งปีจนรู้นิสัยใจคอของฝ่าบาทผู้นี้ดี ดังนั้นจึงมิได้ระมัดระวังวาจามากจนเกินไป

เขาทำความเคารพแล้วนั่งลง “ทูลฝ่าบาท ขอเอ่ยตามความจริงว่าเดิมทีควรมาเข้าเฝ้าฝ่าบาทเร็วกว่านี้ ทว่ากระหม่อมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์มาก่อน…ขอบพระทัยฝ่าบาทมากยิ่งนักที่ส่งคนไปคุ้มกันกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ท่าป๋าเฟิงยังตายมิได้ !

ดังนั้นเรื่องที่เรียกตัวท่าป๋าเฟิงมาพบ ฟู่เสี่ยวกวนจึงส่งปรมาจารย์เยี่ยงโหยวเป่ยโต้วและหนิงฝาเทียนไปคอยคุ้มกันอย่างลับ ๆ ในการเดินทางมายังเมืองกวนหยุน

เขากังวลว่าอาจจะเกิดเหตุร้ายขึ้นมา และความกังวลนี้ก็มิคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ๆ

“เป็นผู้ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“กระหม่อมก็มิทราบเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ รู้เพียงแค่ว่าเขาเป็นปรมาจารย์ที่ปกปิดใบหน้าเอาไว้ หนิงฝาเทียนได้รับบาดเจ็บสาหัสตอนถูกจู่โจมที่ด่านต้ายู่พ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วมุ่น “อีกฝ่ายมีกี่คน ? ”

“มีเพียงคนเดียวพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเสนาบดีชั้นผู้ใหญ่ทั้งสามได้ยินดังนั้น หัวใจก็หล่นไปถึงตาตุ่มทันทีและเพิ่งตระหนักได้ว่าการเดินทางของท่าป๋าเฟิงต้องเผชิญกับอันตรายอย่างหนัก

ฟู่เสี่ยวกวนนิ่งเงียบอยู่เป็นเวลานานพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น เขารู้สึกสงสัยมากยิ่งนักว่าเหตุใดหนิงฝาเทียนถึงได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะฝ่ายตนมีปรมาจารย์ถึง 2 คน… “อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ? ”

“ทูลฝ่าบาท ฝ่ายตรงข้ามถูกหมัดของโหยวเป่ยโต้วกระแทกเข้าอย่างจัง จากนั้นก็กระอักโลหิตออกมาสองคราแล้วหนีหายไป ผู้อาวุโสโหยวกังวลว่าฝ่ายตรงข้ามจะวางแผนล่อเสือออกจากถ้ำ ดังนั้นจึงมิได้ตามไปพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม…” ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าเล็กน้อยพลางครุ่นคิดว่าโหยวเป่ยโต้วตัดสินใจถูกแล้ว ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บแล้วหนีไปผู้นั้นต้องให้จี้หยุนกุยตรวจสอบ

“บัดนี้ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงเรียกท่านเข้าพบ ? ”

“ทูลฝ่าบาท…เมื่อกระหม่อมได้รับราชโองการลับจากฝ่าบาทก็พอทราบอยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ”

สนทนากับคนฉลาดก็มักเข้าใจกันได้ง่าย จากนั้นท่าป๋าเฟิงก็หยิบกระดาษออกมาแล้วยื่นให้กับฟู่เสี่ยวกวน “นี่คือข้อตกลงของฮวงถิงที่ลงนามโดยกระหม่อมและฮ่องเต้แห่งราชวงศ์เหลียวเมื่อในอดีตพ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อหกปีที่แล้วเยลู่ชิงส่งราชทูตมายังแคว้นฮวง ในตอนนั้นกระหม่อมมิได้ยิมยอมเข้าพบเยลู่ชิงเพราะราชวงศ์เหลียวมีความมุ่งมาดปรารถนาอันป่าเถื่อน ทำให้กระหม่อมกังวลว่าจะส่งผลเสียต่อแคว้นฮวงหากแคว้นซีเซี่ยถูกทำลายพ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อห้าปีก่อน เขาได้ส่งราชทูตมาอีกคราโดยเอ่ยว่าราชวงศ์หยูกำลังพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว… ทั้งยังเอ่ยถึงฝ่าบาทอีกว่า จากการชี้นำของพระองค์จะทำให้ราชวงศ์หยูกลายเป็นแคว้นมหาอำนาจและหากมิลงมือกับราชวงศ์หยู แคว้นฮวงต้องเผชิญกับอำนาจคุกคามจากราชวงศ์หยูเช่นกัน”