นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 995

ตอนที่ 995 ประหารชีวิต

หลิวจิ่นพานางกำนัล 30 คนและขันทีอีก 10 คนเข้ามาที่นี่

ภายใต้การดูแลของหลิวจิ่นส่งผลให้ตะเกียงในตำหนักกว่างหมิงกลับมาสว่างไสวอีกครา

ในพระตำหนักมีเตาผิงห้าเตาจุดอยู่ ทำให้ทั้งห้องโถงใหญ่เกิดความอบอุ่นขึ้นมา

ฟู่เสี่ยวกวนยังคงจับมือทั้งสองข้างที่เย็นเฉียบของเจี่ยหนานซิงเอาไว้ รู้สึกว่าเริ่มอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

ขณะนี้ฟู่เสี่ยวกวนกำลังสนทนาเรื่องราวในอดีตที่เมืองจินหลิงกับเจี่ยหนานซิงด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

หลิวจิ่นสั่งให้นางกำนัลเข้าไปทำความสะอาดในห้องนอนใหญ่และสั่งให้คนไปทำอาหารในห้องเครื่องมา

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้มายืนอยู่ด้านหลังของฟู่เสี่ยวกวน จ้องมองใบหน้าซีดเซียวของเจี่ยหนานซิงที่เริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครา

“ท่านเอ่ยว่าสภาพอากาศที่จินหลิงอบอุ่นและสิ่งที่อยากทำในชีวิตก็คือได้ใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่จินหลิง”

“บัดนี้จินหลิงเป็นส่วนหนึ่งของต้าเซี่ยแล้ว รอให้สภาพอากาศเริ่มอุ่นขึ้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ข้าจะเดินทางไปพักที่จวนติ้งอันป๋อแห่งจินหลิงกับท่าน อ้อ…มิต้องคิดถึงเรื่องเฝ้าประตูแล้ว”

“จงไปนั่งอยู่ในศาลาเถาหรานเพื่อตกปลาในทะเลสาบซวนอู่… ข้าเคยลองแล้ว ทว่าตกมิค่อยได้เลย อาจจะเป็นเพราะมีปลาน้อยจนเกินไป ข้าจึงสั่งให้คนเอาปลาไปปล่อยไว้แล้ว”

“ได้ยินมาว่าภูเขาเถิงซีที่อยู่นอกเมืองจินหลิงเต็มไปด้วยดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิที่งดงามและเต็มไปด้วยสีสันสดใส เมื่อถึงเวลาข้าจะพาท่านไปดู… หากท่านเดินมิไหว ข้าจะสั่งให้กรมโยธาธิการทำเก้าอี้รถเข็นขึ้นมาแล้วข้าจะเข็นท่านไปเอง”

“ประเทศต้าเซี่ยในตอนนี้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรมากนัก ข้าจะบอกอันใดให้ว่าทุ่งหญ้าสีเขียวอันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ในช่วงฤดูใบไม้ผลิที่ชื่อเล่อชวนจะมีดอกไม้ป่านานาชนิด มองดูแล้วงดงามมากยิ่งนัก อ้อ ! แล้วข้าก็ได้สั่งให้คนไปปลูกดอกลาเวนเดอร์ที่ที่เป็นสีม่วงในรัฐจื่อฉีด้วย…ท่านชอบสีใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ในดวงตาของเจี่ยหนานซิงเริ่มมีสีสันขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะเป็นชีวิตความเป็นอยู่ที่ตนใฝ่ฝันหลังได้เกษียณแล้ว

“หากเป็นทิวทัศน์ของต้าเซียแห่งนี้ กระหม่อมล้วนชื่นชอบทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“อืม…บัดนี้ข้าได้แบ่งแคว้นฝานออกเป็นสี่มณฑล ได้ยินว่ามีทะเลสาบเยียนเสียที่มีชื่อเสียง ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขาฉิงเสวี๋ยนอกเมืองฉางจิน ข้ามีเรือนอีกหนึ่งหลังอยู่ในเมืองฉางจิน ทว่ายังมิเคยไปเยือนเลยสักครา เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราไปพักผ่อนที่เรือนนั้นกันเถิด”

“ดี… ดียิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องมีชีวิตอยู่ต่ออย่างแน่นอน รอให้ฝ่าบาทพากระหม่อมไปเยี่ยมชมสถานที่ต่าง ๆ ของต้าเซี่ยพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนคลายความกังวล ส่วนความรู้สึกปลงจนอยากตายของเจี่ยหนานซิงก็คลายลงไปมากแล้วเช่นกัน

หลิวจิ่นยืนฟังด้วยความฉงนพลางจ้องมองไปที่แผ่นหลังของฟู่เสี่ยวกวน ครุ่นคิดในใจว่าความเมตตาที่ฝ่าบาทมีต่อเจี่ยหนานซิง ช่างเหนือความคาดหมายของเขามากนัก

เจี่ยหนานซิงเป็นบ่าวที่คอยติดตามอยู่ข้างกายฝ่าบาทตั้งแต่จินหลิงมาจนถึงตอนนี้ อีกอย่างเหตุการณ์ที่เมืองเปียนเฉิงนั้นฝ่าบาทกำลังจะถูกทำร้าย เขาได้พาร่างของตนเองมาบังจนปลายกระบี่แทงทะลุร่างกาย ชีวิตของเขาได้ถวายให้แก่ฝ่าบาท ส่วนฝ่าบาทก็ตอบแทนเขาโดยการเลี้ยงดูไปชั่วชีวิต !

นี่คือการทดแทนบุณคุณแบบใดกัน ? !

นี่คือความรักใคร่สนิทสนมมากเพียงใด ? !

หลิวจิ่นครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน พลันคิดไปว่าชีวิตของตนควรเป็นดั่งเจี่ยหนานซิงที่คอยติดตามอยู่ข้างกายของฝ่าบาท ช่วยแบ่งเบาความทุกข์กังวลและรับคมดาบคมกระบี่ที่จู่โจมเข้ามาแทนฝ่าบาท !

ห้องเครื่องทำโจ๊กมาหนึ่งหม้อ นางกำนัลถือโจ๊กหนึ่งชามเดินเข้ามา จากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ยื่นมือไปรับมันเอาไว้

เขาใช้ช้อนตักโจ๊กขึ้นมาหนึ่งคำ เป่าอย่างระมัดระวังโดยการใช้ริมฝีปากแตะว่ามันอุ่นแล้วหรือยัง จากนั้นก็ยื่นไปตรงปากของเจี่ยหนานซิง

เขายิ้มแล้วเอ่ยว่า “ข้ามิมีท่านปู่ ในใจของข้าจึงนับถือท่านเป็นปู่มาโดยตลอด”

เมื่อฝ่าบาทตรัสออกมา หลิวจิ่นและเป่ยหวังฉวนก็พลันเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

ฝ่าบาททรงเป็นโอรสแห่งสวรรค์ !

มิคาดคิดเลยว่าฝ่าบาทจะยอมรับเจี่ยหนานซิงเป็นท่านปู่ !

เจี่ยหนานซิงก็มิคาดคิดเช่นกันว่า ฟู่เสี่ยวกวนจะมีความรักลึกซึ้งต่อตนถึงเพียงนี้ เขารู้สึกว่านี่มิได้เป็นการเสแสร้งจึงบังเกิดความรู้สึกซาบซึ้งตรึงใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเขารู้ดีว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นคนเยี่ยงไร

ความร้อนของโจ๊กกำลังพอดี เขาจึงทานเข้าไปอย่างสบายใจพลางคิดว่าต้องทานให้มากหน่อย ตัวเขายังต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเฝ้ามองประเทศต้าเซี่ยภายใต้การปกครองของฝ่าบาทว่าจะมีทิวทัศน์งดงามมากเพียงใด !