นักบู๊พลังสายฟ้า นิยาย บท 4

“วิ๊ง！”

ตอนนั้นเอง ในหัวอันมืดมิดของจื่อเฉิน ก็ถูกสายฟ้าส่องสว่าง แสงนั้นมันอยู่ในหัวเขาทั้งหมด เหมือนเป็นตัวมังกรสายฟ้า เหาะเหินไปมาในสมอง พริบตาก็เหมือนถูกโจมตีนับหมื่นครั้ง ความเจ็บปวดถูกส่งออกมา ทำให้จื่อเฉินต้องเอามือกุมหัว แล้วนอนดิ้นที่พื้น

แต่ไม่ได้ร้องโอดโอยออกมา นั่นก็เป็นเพราะว่าปวดหัวมาก จนไม่สามารถคิดที่จะร้องออกมาได้เลย

พอแสงมันหายไป ก็มีร่างคนสูงใหญ่เท่าฟ้าดินปรากฏขึ้นในหัวของจื่อเฉิน

จื่อเฉินไม่เห็นหน้าของฝั่งตรงข้าม เห็นแต่แผ่นหลังขนาดใหญ่บึกบึน ก่อนหน้านี้จื่อเฉินไม่รู้ว่าสิ่งใดคือฟ้า สิ่งใดคือดิน แต่พอได้เห็นร่างนี้ ก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาได้

ร่างนี้มันเป็นทั้งฟ้า เป็นทั้งดิน

หัวค้ำฟ้า เท้าย่ำดิน

ร่างนี้อยู่ในหัว โดยไม่ขยับอะไรเลย แต่ในร่างที่ไร้ลักษณ์นั้นมันกลับส่งพลังออกมา เป็นพลังฟ้าอันยิ่งใหญ่ของฟ้าดิน

พลังนี้ มันแข็งแกร่งกว่าตอนที่ตนเองได้เห็นพลังของสำนักหลิงอู่ไม่รู้กี่เท่า

จื่อเฉินมองไม่เห็นด้านหน้าของเงาร่างนั้น แต่รู้ว่าเงาร่างนี้มันกำลังจะทำอะไร

เขายื่นมือขวาออกไป เพื่อจะไปจับมังกรสายฟ้าตัวนั้น

พอมือขวายื่นไป ฝ่ามือขนาดใหญ่ก็กลายเป็นพื้นแผ่นดิน

เสียงมังกรคำรามดังไปทั่วฟ้า มังกรสายฟ้ากำลังเหาะเหิน กำลังสู้กลับ กำลังดิ้นรน แต่เมื่อเจอกับฝ่ามือที่ใหญ่ราวฟ้าดิน การต่อสู้ดิ้นรนทุกอย่างมันไร้ประโยชน์

ในหัวของจื่อเฉิน ก็บังเกิดลมพายุขึ้นมา ในลมพายุนั้น มีมังกรสายฟ้าดินไม่หยุด

และมังกรสายฟ้าตัวใหญ่ ก็ถูกมือขนาดใหญ่กำอยู่ในมือแล้วตอนนี้

มังกรสายฟ้าที่เทียบกับฟ้าดินได้ กลับมาถูกจับกำไว้ในมือ นี่ทำให้จื่อเฉินตกใจ แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือ พอมือใหญ่มันหดเล็กลง มังกรสายฟ้าก็เล็กลงตามมาด้วย สุดท้ายก็กลายร่างเป็นลูกแก้วสีเงินหนึ่งลูก

ลูกกลมขนาดเท่าๆ กับวอลนัท มีแสงสีเงินกะพริบๆ มันสว่างมาก ตอนนี้ร่างของฟ้าดินก็หันหน้ามามองกับจื่อเฉิน

จื่อเฉินลืมตาโต อยากจะมองดูหน้าของเงาร่างฟ้าดินชัดๆ แต่ดวงตาก็เหมือนมีหมอกควันมาบดบัง ไม่ว่าอย่างไรก็มองไม่ชัด

จื่อเฉินเห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง ดวงตาที่เป็นประกาย สายตาที่จับจ้อง เหมือนจะมองทะลุฟ้าดินได้หมด

หลังจากนั้น จื่อเฉินก็เห็นมังกรสายฟ้าตัวหนึ่ง กำลังพุ่งมาทางตนเอง

มังกรสายตาที่กลายร่างจากลูกแก้วสีเงินนั้น อ้าปากกว้าง จะเข้ามากัดจื่อเฉิน จื่อเฉินก็จะหนี แต่ที่นี่คือในหัวของเขา ไม่มีที่หนีไปไหนได้