อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 42

วันนี้เป็นวันที่ 32 หลังจากที่ทั้งสองคนแต่งงานกัน หลังจากที่ทั้งคู่นอนร่วมเตียงกันเพียงครั้งเดียว ซูเมิ่งเยียนเคยพูดถึงการหย่าร้างไปครั้งหนึ่ง

เพราะว่านางกลัว

เมื่อครู่ มู่เสี่ยวเอื้อมมือไปสัมผัสบาดแผลของนาง นอกจากความหวาดกลัวแล้ว ยังมีความอ่อนโยนผุดขึ้นมาในหัวใจของนางด้วย

นางได้รู้สึกถึงความอ่อนโยนของเขา แต่ความอ่อนโยนนั้นเกิดขึ้นหลังจากที่เขาได้พบกับฮัวหย้วนและช่วยฮัวหย้วน นางจึงรู้สึกหวาดกลัวอย่างเดียว

ฮัวหย้วนเป็นภูเขาที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา แถมยังเป็นหนามที่ทิ่มหัวใจของนาง

หย่า เรื่องหย่าอีกแล้ว!

ใบหน้าของมู่เสี่ยวแข็งทื่อ เขาไม่สามารถลืมได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน นางก็พูดแบบนี้ว่าเมื่อขาได้ยึดอำนาจในมือ สองคนก็หย่ากัน

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือไม่ที่นางมั่นใจในตัวเขาขนาดนี้ คิดว่าเขาจะประสบความสำเร็จ หรือโกรธที่เขาถูกปฏิเสธโดยผู้หญิงที่ไล่ตามเขามาหลายปีดี!

ความทะเยอทะยานที่ซ่อนเอาไว้ ดูเหมือนจะซ่อนต่อหน้านางไม่ได้ และความยับยั้งชั่งใจในที่น่าภูมิใจก็มักถูกทำลายด้วยความนิ่งสงบของนาง

เมื่อก่อนตอนที่นางเย่อหยิ่งนั้น เขามักจะนิ่งเฉยก็จัดการได้ แต่ทว่าในตอนนี้ นางนิ่งเฉยเช่นกัน เขา...กลับเริ่มโกรธ!

"อยากหย่าขนาดนี้เลยหรือ?" มู่เสี่ยวพูดด้วยเสียงธรรมดา ทำให้มองอารมณ์ของเขาไม่ออก

ซูเมิ่งเยียนพยักหน้า

ให้มันจบไปเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า เพื่อในอนาคตเขาจะไม่ยอมรับมันและขังเจ้าไว้ในจวนอ๋องตลอดชีวิต

มู่เสี่ยวพยักหน้า เงยหน้าขึ้นมองนางอย่างนิ่ง ๆ "ในเมื่อการแต่งงานก็เพื่อหย่าล่ะก็ นั่นก็หมายความว่าการกระทำต่างๆ ก่อนหน้านี้ของหวางเฟยเป็นเพียงการล้อเล่นเฉยๆ ?"

"การกระทำต่างๆ ก่อนหน้านี้?" ซูเมิ่งเยียนขมวดคิ้ว รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

"ก่อนที่จะแต่งงาน การบังคับแต่งงาน การวางยาข้า หรือแม้กระทั่งการไล่จีบ พร้อมกับการขับไล่ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวข้า 'คุณูปการอันเกริกก้อง' เหล่านี้ไง " มู่เสี่ยวอ้าปากพูด น้ำเสียงของเขาเย็นชา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคำว่า "คุณูปการอันเกริกก้อง" ออกมาจากปากของเขาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่มู่เสี่ยว เขานิ่งมาก นัยน์ตาทั้งคู่ของเขามืดสนิท

นานพอสมควร นางก็ถอนหายใจเบา ๆ "เจ้าต้องการให้ข้าตอบอย่างไร?"

นางตอบไปแค่ว่า "แกล้งเล่นเพราะไม่มีอะไรทำ" แบบนั้นไม่ได้

อดีตเหล่านั้นมีอยู่จริง และนางก็เคยสัมผัสกับความรู้สึกเจ็บปวดนั้นด้วย นางไม่สามารถปฏิเสธได้

ไม่เคยเห็นเป็นเรื่องแกล้งเล่น

การไล่จีบเมื่อก่อนเป็นความจริง การยอมแพ้ในบัดนี้ก็เช่นกัน

นัยน์ตาของมู่เสี่ยวสั่นไหวเล็กน้อย เขาจ้องมองนางอย่างแน่น "แค่พูดตามความจริง" เขาเคยคิดว่า ถ้านางกล้าพูดว่ามันเป็นการแกล้งเล่น เขาคงอยากจะบีบคอนางให้ตาย

บังคับแต่งงานเป็นเพียงเพราะการแกล้งเล่น เขาจะไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ แน่

แต่……

"ไม่ใช่การแกล้งเล่น" ซูเมิ่งเยียนตอบแบบนี้

นัยน์ตาของมู่เสี่ยวคลายเล็กน้อย

"แต่..." เสียงของซูเมิ่งเยียนดังขึ้นอีกครั้ง

มู่เสี่ยวเหล่ตา ใจที่เพิ่งวางลงไปหน่อยถูกดันขึ้นอีก

"มู่เสี่ยว เรื่องที่ข้าบังคับเจ้าแต่งงานกับข้า เจ้าขัดข้องใจตลอดใช่ไหม?" แทนที่จะเรียกเขาว่าท่านอ๋อง กลับเรียกเขาด้วยชื่อแทน

ถ้าเขาไม่ขัดข้องใจ เขาคงไม่นึกถึงเรื่องการถูกบังคับแต่งงานหลังสามปีในชาติที่แล้ว

"..." มู่เสี่ยวเงียบลงจริง ๆ เขาเกลียดการถูกบังคับเป็นที่สุด

"ดังนั้น" ซูเมิ่งเยียนยิ้ม "นี่เป็นเหตุผลที่ข้าต้องหย่ากับเจ้า" ตั้งแต่เริ่มต้น การแต่งงานของพวกเขาเป็นความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย

"จริงหรือ?" มู่เสี่ยวจ้องมองนางและถามกลับ ราวกับว่าเขาต้องการจะมองเข้าไปในจิตวิญญาณของนาง จากนั้นจู่ ๆ ก็หัวเราะเบาๆ "ดีมาก" เขากระซิบแล้วลุกขึ้น

ณ ขณะนั้น ม้าที่อยู่นอกเกี้ยวก็พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ และรถม้าก็หยุดลงอย่างมั่นคง

"ท่านอ๋อง ถึงจวนอ๋องแล้วขอรับ" เสียงของซวนหยวนดังขึ้น

มู่เสี่ยวลุกขึ้นด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาไม่ต้องการอยู่ในพื้นที่เดียวกับนางอีกต่อไป เขาเปิดม่านกำลังจะลงจากเกี้ยว

"ท่านอ๋อง!" เสียงของซูเมิ่งเยียนดังมาจากด้านหลัง 

มู่เสี่ยวไม่ต้องการหยุดเลย แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเท้าของเขาถูกตรึงไว้ข้างรถม้า และเขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้แม้แต่นิดเดียว

"แม้ว่าแม่นางฮั้วเหมยจะงดงามดั่งดอกไม้ แต่ข้าก็ยังหวังว่าท่านอ๋องจะไม่ถูกหลอกโดยความงามของนาง" ซูเมิ่งเยียนพูดอย่างช้าๆ

หลายวันมานี้ ฮั้วเหม่ยมักจะอยู่เป็นเพื่อนมู่เสี่ยว ฮั้วเหมยเป็นคนสายลับ ไม่รู้ว่ามู่เสี่ยวจะรู้เรื่องหรือไม่ พวกเขาก็ใกล้ชิดกันเกินไป 

คำพูดของซูเมิ่งเยียน ก็แค่เตือนเขาอย่างระมัดระวัง นางเชื่อว่าคนฉลาดเสมออย่างมู่เสี่ยวคงเดาความหมายจากคำพูดของนางได้

ทันใดนั้น...

"ทำไม? เมื่อครู่เจ้าเพิ่งพูดเช่นนั้น ตอนนี้เจ้าก็ทำตัวเป็นนายหญิงจวนอ๋องอีก?" มู่เสี่ยวมองไปด้านข้างและพูดอย่างใจเย็น

"..." ซูเมิ่งเยียนเงียบ แสร้งทำเป็นว่าไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน ทุ่มเทไปแต่ไม่ได้ผลตอบแทนที่ต้องการ

...

เมื่อกลับถึงเรือนหลัง ชิวซวงรออยู่ตรงนั้นนานแล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทในพระราชวัง ก็หมายถึงได้อยู่ในลำดับวงศ์ตระกูลของพระวงศ์ เป็นหวางเฟยที่ถูกต้องแห่งจวนอ๋องหย่งอัน ดูสิว่าใครกล้าที่จะไม่ให้เกียรติคุณหนูอีก

เมื่อเห็นบาดแผลบนหน้าผากของซูเมิ่งเยียน จึงตกใจกระซิบว่า "ตายแล้ว คุณหนู หน้าผากของท่านไปโดนอะไรมาอีก?"

คำว่า "อีก" ทำให้ซูเมิ่งเยียนรู้สึกจำใจ

นางเอื้อมมือไปลูบที่หน้าผาก นางพูดว่าถูกฝ่าบาททุบไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ชิวซวงอาจจะตกใจตายได้ ดังนั้นจึงพูดอย่างสบาย ๆ ว่า "ข้าเดินชนขอบประตู "

"ขอบประตูของพระราชวังแข็งจริง ๆ ..." ชิวซวงพึมพำ นางหันหน้าไปอยากจะสั่งให้คนเอายามา แต่นางไม่คาดคิดว่าซวนหยวนจะมาที่ประตู

"หวางเฟย นี่คือยาที่ท่านอ๋องให้กระหม่อมส่งมา" ซวนหยวนยื่นมือออกมาและมีขวดยาขนาดเล็กวางอยู่ในฝ่ามือ 

ซูเมิ่งเยียนเหลือบมองขวดยา นางไม่เคยคิดเลยว่ามู่เสี่ยวจะห่วงใยคนอื่นเป็นด้วย?

ดวงตาของชิวซวงเป็นประกาย ในใจคิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขาสองคนในวันนี้ บางทีความสัมพันธ์จะพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด ดังนั้นนางจึงรีบเดินไปหยิบขวดยามา "ขอบคุณองครักษ์ซวนหยวน"

ซวนหยวนปาดเหงื่อจากหน้าผาก ท่านอ๋องยังสั่งให้เขาต้องพูดว่า "ท่านอ๋องยังบอกด้วยว่า วันมะรืน หวางเฟยจะ..." ท้ายที่สุด เขารู้สึกพูดต่อไม่ได้

ซูเมิ่งเยียนชำเลืองมองซวนหยวนและเข้าใจอย่างรวดเร็ว "เขาบอกว่า มะรืนเราสองคนจะกลับไปที่บ้านของซูเพื่อเยี่ยมบ้าน การที่เขานำยามาให้ แค่เพื่อให้ข้าหายเร็ว ๆ ท่านพ่อจะได้ไม่คิดว่าเขารังแกข้า ให้ข้าอย่าคิดมาก?"

มีแต่ข้ออ้างเหล่านี้แหล่ะ

ซวนหยวนขมวดคิ้วและพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ท่านอ๋องหมายความเช่นนี้

"งั้นก็รบกวนองครักษ์ซวนหยวนตอบไปด้วย อยากปกปิดความจริงแต่กลับถูกเปิดเผย" พูดจบก็หันศีรษะและเดินไปในบ้าน

สีหน้าองครักษ์ซวนหยวนดูสับสน จึงลุกลนกลับที่ล้เรือนหน้า ส่วนท่านอ๋องยังคงอยู่ในห้องโถงใหญ่ สีหน้าดูแปลกๆ เมื่อเห็นเขาเข้ามา เขาเหลือบไปมองเขา แต่ไม่พูดอะไร

"ทูลท่านอ๋อง ท่านหวางเฟยรับยาไปแล้ว" ซวนหยวนรายงานอย่างระมัดระวัง

"อืม" มู่เสี่ยวตอบเบา ๆ โดยยังไม่คิดจะจากไป

ซวนหยวนหยุดชั่วขณะ ท่านอ๋องกำลังรอคำตอบ? นานสมควร เขาก็ก้มศีรษะอย่างเงียบ ๆ "หวางเฟย... สั่งให้ข้าน้อยบอกท่านอ๋องว่า..." เสียงของเขาลังเล

มู่เสี่ยวยังคงเงียบ แต่ซวนหยวนเข้าใจเป็นอย่างดีว่าถ้าเขาไม่ปฏิเสธก็หมายถึงให้เขาพูดต่อไปได้

"หวางเฟยบอกว่า..." ซวนหยวนก้มหน้าลง "อยากปกปิดความจริงแต่กลับถูกเปิดเผย"

เสียงดัง "ปึ้ก" มู่เสี่ยววางถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง สีหน้าของเขาดูหงุดหงิดอยู่พักหนึ่ง แต่เขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ในพริบตา และหันศีรษะไปห้องทำงาน