อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 42

วันนี้เป็นวันที่ 32 หลังจากที่ทั้งสองคนแต่งงานกัน หลังจากที่ทั้งคู่นอนร่วมเตียงกันเพียงครั้งเดียว ซูเมิ่งเยียนเคยพูดถึงการหย่าร้างไปครั้งหนึ่ง

เพราะว่านางกลัว

เมื่อครู่ มู่เสี่ยวเอื้อมมือไปสัมผัสบาดแผลของนาง นอกจากความหวาดกลัวแล้ว ยังมีความอ่อนโยนผุดขึ้นมาในหัวใจของนางด้วย

นางได้รู้สึกถึงความอ่อนโยนของเขา แต่ความอ่อนโยนนั้นเกิดขึ้นหลังจากที่เขาได้พบกับฮัวหย้วนและช่วยฮัวหย้วน นางจึงรู้สึกหวาดกลัวอย่างเดียว

ฮัวหย้วนเป็นภูเขาที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา แถมยังเป็นหนามที่ทิ่มหัวใจของนาง

หย่า เรื่องหย่าอีกแล้ว!

ใบหน้าของมู่เสี่ยวแข็งทื่อ เขาไม่สามารถลืมได้ว่าก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน นางก็พูดแบบนี้ว่าเมื่อขาได้ยึดอำนาจในมือ สองคนก็หย่ากัน

เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือไม่ที่นางมั่นใจในตัวเขาขนาดนี้ คิดว่าเขาจะประสบความสำเร็จ หรือโกรธที่เขาถูกปฏิเสธโดยผู้หญิงที่ไล่ตามเขามาหลายปีดี!

ความทะเยอทะยานที่ซ่อนเอาไว้ ดูเหมือนจะซ่อนต่อหน้านางไม่ได้ และความยับยั้งชั่งใจในที่น่าภูมิใจก็มักถูกทำลายด้วยความนิ่งสงบของนาง

เมื่อก่อนตอนที่นางเย่อหยิ่งนั้น เขามักจะนิ่งเฉยก็จัดการได้ แต่ทว่าในตอนนี้ นางนิ่งเฉยเช่นกัน เขา...กลับเริ่มโกรธ!

"อยากหย่าขนาดนี้เลยหรือ?" มู่เสี่ยวพูดด้วยเสียงธรรมดา ทำให้มองอารมณ์ของเขาไม่ออก

ซูเมิ่งเยียนพยักหน้า

ให้มันจบไปเสียแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า เพื่อในอนาคตเขาจะไม่ยอมรับมันและขังเจ้าไว้ในจวนอ๋องตลอดชีวิต

มู่เสี่ยวพยักหน้า เงยหน้าขึ้นมองนางอย่างนิ่ง ๆ "ในเมื่อการแต่งงานก็เพื่อหย่าล่ะก็ นั่นก็หมายความว่าการกระทำต่างๆ ก่อนหน้านี้ของหวางเฟยเป็นเพียงการล้อเล่นเฉยๆ ?"

"การกระทำต่างๆ ก่อนหน้านี้?" ซูเมิ่งเยียนขมวดคิ้ว รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

"ก่อนที่จะแต่งงาน การบังคับแต่งงาน การวางยาข้า หรือแม้กระทั่งการไล่จีบ พร้อมกับการขับไล่ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวข้า 'คุณูปการอันเกริกก้อง' เหล่านี้ไง " มู่เสี่ยวอ้าปากพูด น้ำเสียงของเขาเย็นชา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคำว่า "คุณูปการอันเกริกก้อง" ออกมาจากปากของเขาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่มู่เสี่ยว เขานิ่งมาก นัยน์ตาทั้งคู่ของเขามืดสนิท

นานพอสมควร นางก็ถอนหายใจเบา ๆ "เจ้าต้องการให้ข้าตอบอย่างไร?"

นางตอบไปแค่ว่า "แกล้งเล่นเพราะไม่มีอะไรทำ" แบบนั้นไม่ได้

อดีตเหล่านั้นมีอยู่จริง และนางก็เคยสัมผัสกับความรู้สึกเจ็บปวดนั้นด้วย นางไม่สามารถปฏิเสธได้

ไม่เคยเห็นเป็นเรื่องแกล้งเล่น

การไล่จีบเมื่อก่อนเป็นความจริง การยอมแพ้ในบัดนี้ก็เช่นกัน

นัยน์ตาของมู่เสี่ยวสั่นไหวเล็กน้อย เขาจ้องมองนางอย่างแน่น "แค่พูดตามความจริง" เขาเคยคิดว่า ถ้านางกล้าพูดว่ามันเป็นการแกล้งเล่น เขาคงอยากจะบีบคอนางให้ตาย

บังคับแต่งงานเป็นเพียงเพราะการแกล้งเล่น เขาจะไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ แน่

แต่……

"ไม่ใช่การแกล้งเล่น" ซูเมิ่งเยียนตอบแบบนี้

นัยน์ตาของมู่เสี่ยวคลายเล็กน้อย

"แต่..." เสียงของซูเมิ่งเยียนดังขึ้นอีกครั้ง

มู่เสี่ยวเหล่ตา ใจที่เพิ่งวางลงไปหน่อยถูกดันขึ้นอีก

"มู่เสี่ยว เรื่องที่ข้าบังคับเจ้าแต่งงานกับข้า เจ้าขัดข้องใจตลอดใช่ไหม?" แทนที่จะเรียกเขาว่าท่านอ๋อง กลับเรียกเขาด้วยชื่อแทน

ถ้าเขาไม่ขัดข้องใจ เขาคงไม่นึกถึงเรื่องการถูกบังคับแต่งงานหลังสามปีในชาติที่แล้ว

"..." มู่เสี่ยวเงียบลงจริง ๆ เขาเกลียดการถูกบังคับเป็นที่สุด

"ดังนั้น" ซูเมิ่งเยียนยิ้ม "นี่เป็นเหตุผลที่ข้าต้องหย่ากับเจ้า" ตั้งแต่เริ่มต้น การแต่งงานของพวกเขาเป็นความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย

"ขอบประตูของพระราชวังแข็งจริง ๆ ..." ชิวซวงพึมพำ นางหันหน้าไปอยากจะสั่งให้คนเอายามา แต่นางไม่คาดคิดว่าซวนหยวนจะมาที่ประตู

"หวางเฟย นี่คือยาที่ท่านอ๋องให้กระหม่อมส่งมา" ซวนหยวนยื่นมือออกมาและมีขวดยาขนาดเล็กวางอยู่ในฝ่ามือ 

ซูเมิ่งเยียนเหลือบมองขวดยา นางไม่เคยคิดเลยว่ามู่เสี่ยวจะห่วงใยคนอื่นเป็นด้วย?

ดวงตาของชิวซวงเป็นประกาย ในใจคิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขาสองคนในวันนี้ บางทีความสัมพันธ์จะพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด ดังนั้นนางจึงรีบเดินไปหยิบขวดยามา "ขอบคุณองครักษ์ซวนหยวน"

ซวนหยวนปาดเหงื่อจากหน้าผาก ท่านอ๋องยังสั่งให้เขาต้องพูดว่า "ท่านอ๋องยังบอกด้วยว่า วันมะรืน หวางเฟยจะ..." ท้ายที่สุด เขารู้สึกพูดต่อไม่ได้

ซูเมิ่งเยียนชำเลืองมองซวนหยวนและเข้าใจอย่างรวดเร็ว "เขาบอกว่า มะรืนเราสองคนจะกลับไปที่บ้านของซูเพื่อเยี่ยมบ้าน การที่เขานำยามาให้ แค่เพื่อให้ข้าหายเร็ว ๆ ท่านพ่อจะได้ไม่คิดว่าเขารังแกข้า ให้ข้าอย่าคิดมาก?"

มีแต่ข้ออ้างเหล่านี้แหล่ะ

ซวนหยวนขมวดคิ้วและพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ท่านอ๋องหมายความเช่นนี้

"งั้นก็รบกวนองครักษ์ซวนหยวนตอบไปด้วย อยากปกปิดความจริงแต่กลับถูกเปิดเผย" พูดจบก็หันศีรษะและเดินไปในบ้าน

สีหน้าองครักษ์ซวนหยวนดูสับสน จึงลุกลนกลับที่ล้เรือนหน้า ส่วนท่านอ๋องยังคงอยู่ในห้องโถงใหญ่ สีหน้าดูแปลกๆ เมื่อเห็นเขาเข้ามา เขาเหลือบไปมองเขา แต่ไม่พูดอะไร

"ทูลท่านอ๋อง ท่านหวางเฟยรับยาไปแล้ว" ซวนหยวนรายงานอย่างระมัดระวัง

"อืม" มู่เสี่ยวตอบเบา ๆ โดยยังไม่คิดจะจากไป

ซวนหยวนหยุดชั่วขณะ ท่านอ๋องกำลังรอคำตอบ? นานสมควร เขาก็ก้มศีรษะอย่างเงียบ ๆ "หวางเฟย... สั่งให้ข้าน้อยบอกท่านอ๋องว่า..." เสียงของเขาลังเล

มู่เสี่ยวยังคงเงียบ แต่ซวนหยวนเข้าใจเป็นอย่างดีว่าถ้าเขาไม่ปฏิเสธก็หมายถึงให้เขาพูดต่อไปได้

"หวางเฟยบอกว่า..." ซวนหยวนก้มหน้าลง "อยากปกปิดความจริงแต่กลับถูกเปิดเผย"

เสียงดัง "ปึ้ก" มู่เสี่ยววางถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง สีหน้าของเขาดูหงุดหงิดอยู่พักหนึ่ง แต่เขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ในพริบตา และหันศีรษะไปห้องทำงาน