อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 48

เมื่อเฉียวฉู่ได้ยินคำพูดของซูเมิ่งเยียน ก็ชะงักงันไป

เขาเงยหน้าขึ้น แล้วจ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า เห็นได้ชัดว่านางเพียงแค่พูดมาประโยคเดียวเท่านั้น กลับเหมือนว่าพูดไปร้อยพันคำพูด อีกทั้งแววตานั้นกลับไม่สดใสเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่กลับถูกแทนที่ด้วยความรำคาญใจที่เพิ่มขึ้นของหญิงสาว

เป็น...มู่เสี่ยวที่ให้นางเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ใช่หรือไม่?

"เยียนเยียน..." น้ำเสียงของเขาราวกับบ่นพึมพำเล็กน้อย

"ดูเหมือนว่าข้าจะพูดจาไร้สาระเสียแล้ว!" ซูเมิ่งเยียนมีการตอบสนองกลับมาแล้ว นางคลี่ยิ้มออกมาจนดวงตาหรี่เล็กลง "ไม่ใช่ว่าท่านพี่เฉียวจะต้องอ่านหนังสืออีกอย่างนั้นหรือ?"

"...ใช่แล้วล่ะ" เฉียวฉู่พยักหน้าเล็กน้อย "เช่นนั้นข้าขอกลับไปก่อนก็แล้วกันนะ"

"อื้ม" ซูเมิ่งเยียนหยักหน้า "ข้าก็ต้องรีบกลับไปหาท่านพ่อแล้วเช่นกัน"

เฉียวฉู่เฝ้าดูร่างของนางหายไปจากทางเดินยาวด้านนอกจนลับสายตาไป จากนั้นจึงหมุนตัว แล้วเดินจากไปอีกทางหนึ่ง

แต่ขณะที่กำลังเดินออกไปจากระเบียงนั้น กลับผ่านเส้นทางเล็ก ๆ ข้างสระบัว ทำให้เขาหยุดฝีเท้าไปครู่หนึ่ง

เบื้องหน้านั้น มู่เสี่ยวกำลังยืนอยู่ในนั้น ด้วยสายตาที่สงบนิ่ง และใช้ใบหน้าที่เรียบเฉยจ้องมองไปที่เขา ทั้งยังมีไอเย็นยะเยือกแผ่กระจายออกมารอบตัวอีกด้วย ไม่เหมือน...อ๋องแห่งความเกียจคร้านตามข่าวลือนั่นเลยแม้แต่น้อย

เฉียวฉู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็โค้งคำนับเล็กน้อย "ท่านอ๋อง"

สีหน้าของมู่เสี่ยวยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่น้ำเสียงของเขายังไม่มีร่องรอยของความสั่นไหวเลยแม้แต่น้อย "คุณชายเฉียวไม่ต้องมาพิธี เพียงแต่ไม่รู้ว่าคุณชายเฉียวพ่อจะมีเวลาหรือไม่?"

"หากท่านอ๋องมีเรื่องอันใดก็กล่าวมาตามตรงเลยขอรับ" เฉียวฉู่เป็นคนชาญฉลาด ในเมื่อมู่เสี่ยวพูดถึงเช่นนี้แล้ว เขาก็คงจะไม่เข้าใจความหมายหรอกใช่หรือไม่?

"ข้ารู้ว่า คุณชายเฉียวและภรรยาของข้าเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเล็ก ความสัมพันธ์ก็จะต้องแน่นแฟ้นมากอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ ในเมื่อข้ากับเมิ่งเยียนแต่งงานกันแล้ว แม้คุณชายเฉียวจะบอกว่าไม่ได้คิดอะไร แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นผู้ชาย..." เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ เขาจึงหยุดเพียงเท่านั้น

สีหน้าของเฉียวฉู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความหมายของมู่เสี่ยว เขาเข้าใจอย่างชัดเจน แม้ว่าเขาและเมิ่งเยียนจะเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก แต่สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นชายและหญิง เช่นนั้นพวกเราไม่ควรที่จะพบกันตามลำพังเช่นวันนี้อีกแล้ว

เมื่อครู่ ตนเองยังคิดอยากจะถามเมิ่งเยียนว่ามู่เสี่ยวดีต่อนางหรือไม่ แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าเพียงไม่นานเขาก็มาหาตนเองถึงหน้าประตูเสียแล้ว

เช่นนั้น...เขาก็คงจะต้องสนใจเมิ่งเยียนอย่างแน่นอนแล้วใช่หรือไม่

"สิ่งที่ท่านอ๋องกล่าวนั้นถูกต้องแล้ว" เฉียวฉู่พยักหน้า "แท้จริงแล้วก็ได้ละเมิดทำนองคลองธรรมเสียแล้ว"

"คุณชายเฉียวช่างเข้าใจหลักการอย่างถ่องแท้เสียจริง" ในเมื่ออธิบายถึงเจตนาแล้ว มู่เสี่ยวก็ไม่ได้หยุดอยู่นานนัก เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปตามทางที่ซูเมิ่งเยียนเดินหายไป

เฉียวฉู่ตะลึงงันเล็กน้อย แล้วก็เดินจากไปในทิศทางที่ตรงกันข้าม

"แล้วก็ คุณชายเฉียว" มู่เสี่ยวที่เดินมาจนเกือบจะสุดทางของถนนสายเล็กข้างสระบัวแล้ว ก็ได้หยุดฝีเท้าลง ด้วยน้ำเสียงที่กำลังพอดี แต่มันกลับทำให้เฉียวฉู่ได้ยินอย่างชัดเจนพอดี

"..." เฉียวฉู่ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

"หลังจากนี้ไป สำหรับชื่อเรียกแบบสนิทสนมอย่าง ‘เยียนเยียน’ หากเป็นไปได้คุณชายเฉียวก็อย่าเรียกอีกแล้ว" เพราะว่า ทุกครั้งที่ได้ยิน มักจะทำให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

คำนี้ เป็นคำที่มู่เสี่ยวไม่ออกพูดออกมาได้

ตอนที่หญิงสาวคนนั้นเรียกเขา มักจะเรียกเขาว่า "ท่านอ๋อง" อย่างคนห่างเหินอยู่เสมอ และเขา ก็จะเรียกนางแค่เพียง "หวางเฟย" เท่านั้น แต่เมื่อเวลาที่ต้องอยู่ต่อหน้าผู้อื่น ก็มักจะเรียกนางว่า "เมิ่งเยียน" แทน

"เยียนเยียน" มันดูสนิทสนมมากเกินไปแล้ว และเป็นคนเรียกของคนอื่นที่รู้สึกแสบแก้วหูเสียจริง

หลังจากที่พูดจบ ก็ไม่ทันรอให้เฉียวฉู่ตอบกลับ มู่เสี่ยวก็เดินตรงออกไปข้างหน้าเสียแล้ว

เฉียวฉู่ยังคงยืนนิ่งอยู่จากที่ไกล ๆ ตรงนั้น ด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง หลังจากที่ผ่านไปนาน และสายลมที่พัดโชยมา ผสมปนเปกับความร้อนอบอ้าวในยามบ่าย แล้วในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว จนต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วปิดปากไอไปทีหนึ่ง

แต่ทว่าเมื่อมองไปเห็นดอกกล้วยไม้ที่อยู่ตรงมุมล่างขวาของผ้าเช็ดหน้า ก็ชะงักงันไปเล็กน้อย

เขามีความทะเยอทะยานเป็นของตนเอง มีจิตใจและปณิธานของบัณฑิต เมื่อมองดูรุ่งอรุณของผู้คนทั่วทั้งโลก ความรักระหว่างชายหญิงสำหรับเขา ถึงอย่างไรมันก็เป็นเพียงเรื่องที่ห่างไกลอยู่เล็กน้อย

เขายืดตัวตรง และไม่หดหู่อีกต่อไปแล้ว จากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ...

...

เมื่อตอนที่ซูเมิ่งเยียนกลับมาถึงงานเลี้ยง ที่นั่นก็ไม่มีใครอยู่แล้วเหลือเพียงคนรับใช้สองสามคนที่กำลังทำความสะอาดอยู่ หลังจากที่ถามถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วท่านพ่อดีใจมากจนลากมู่เสี่ยวไปดื่มเหล้า ผลสุดท้ายตนเองกลับเมาเสียเอง และมู่เสี่ยว เหมือนว่าจะออกไปตามหานางที่สวนหลังบ้านแล้ว