อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 50

เวลาผ่านไปจนพระอาทิตย์ตกดิน และกลายเป็นยามราตรีที่มืดมิด

ซูเมิ่งเยียนจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ในกระจกอย่างเงียบงัน นางไม่ได้แต่งหน้าจัดจนเกินไปนัก แต่ทว่าริมฝีปากของนางมีสีแดงขึ้นมาเล็กน้อย และมันทำให้นางดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากทีเดียว นางสวมชุดกระโปรงสีม่วง และแผ่พลังอำนาจออกมาไม่น้อยเลยทีเดียว

นางหรี่ตาลง แล้วถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ด้วยจิตใจของชีวิตทั้งสองครั้ง การที่ต้องแสร้งทำเป็นแม่นางที่ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ มันช่างเป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ 

เพียงแต่…

"ชิวซวง ไปกันเถอะ" นางลุกขึ้นยืน ด้วยภายในก้นบึ้งของหัวใจกลับมีความรู้สึกกระตือรือร้นที่อยากจะลอง

ชิวซวงเดินตามหลังซูเมิ่งเยียนไปด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม สำหรับนาง ในที่สุดคุณหนูก็รู้จักวางมาดในตำแหน่งหวางเฟยเสียที และการที่ฮั้วเหมยมาคารวะในวันนี้ได้ มันยากที่จะรับประกันได้ว่าอีกไม่กี่วันนางอาจจะเข้าจวนมาอย่างกะทันหันแล้วก็ได้

"หวางเฟย?" เมื่อหันไปที่โถงด้านหน้า ตรงประตูห้องหนังสือ มีซวนหยวนกำลังเฝ้าอยู่ตรงนั้น และเมื่อเห็นซูเมิ่งเยียน ซวนหยวนก็ไม่อาจซ่อนความประหลาดใจของเขาไว้ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่หวางเฟยมาถึงห้องหนังสือ

"ชู่ว์——" ซูเมิ่งเยียนทำท่าทางว่าให้เขา "เงียบเสียง" จากนั้นก็หันไปมองภายในห้องหนังสือ เห็นเพียงแสงสว่างของเปลวไฟสีเหลืองจาง ๆ ที่สะท้อนอยู่บนหน้าต่างเท่านั้น มองดูแล้วช่างอบอุ่นและหวานชื่นใจเป็นที่สุด

นางหรี่ตาของตัวเองลง

"หวางเฟย ท่านอ๋องกำลังอ่านหนังสือ เกรงว่าตอนนี้จะไม่ค่อยสะดวก..."

"กำลังอ่านหนังสือ หรือกพลังอยู่กับหญิงงามกันแน่?" ซูเมิ่งเยียนกระซิบถามอย่างเป็นกันเอง

"..." ซวนหยวนปาดเหงื่อเย็นจากหน้าผาก แน่นอนว่าแม่นางฮั้วเหมยอยู่ข้างในจริง ๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะไม่เข้าใจว่าเหตุใดสองสามวันนี้ทำไมท่านอ๋องถึงได้ให้ฮั้วเหมยไปอยู่เป็นเพื่อนอย่างกะทันหัน แต่ทว่าในตอนนี้แม้แต่หวางเฟยก็มาแล้ว และความลำบากใจทั้งหมดก็มักจะตกอยู่ที่ลูกน้องเสมอ

"เจ้าไปรออยู่ด้านข้างนั้นเถอะ" ซูเมิ่งเยียนมองไปที่มุมหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง "หากมีเรื่องอะไรแล้วละก็ ยกให้ข้าก็แล้วกัน"

หลังจากที่กล่าวจบ ก็พุ่งตรงเข้าไปในห้องหนังสือทันที และชิวซวงก็รีบตามไปด้วย

"ชิวซวง เจ้าอยู่รอเฝ้าด้วยกันกับซวนหยวนเถอะ" แล้วซูเมิ่งเยียนหันหน้ากลับไป

ชิวซวง "..."

แต่ตอนที่ซูเมิ่งเยียนเดินมาจนถึงหน้าประตูห้องหนังสือ กลับครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา

ทั้งสองที่อยู่หลังโต๊ะหนังสือคงคิดว่าคนรับใช้มาส่งชาตามปกติ จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

ซูเมิ่งเยียนเดินเข้าไปภายในห้องหนังสือ และปิดประตูอย่างไร้เสียง จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างเงาของคนคู่หนึ่งอยู่หลังโต๊ะ แล้วก็ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าอีก

ต่อมา นางก็ยืนพิงอยู่ตรงหน้าประตูอย่างแผ่วเบา และมองดูเงาร่างทั้งสองที่อยู่ภายในเปลวไฟ

ที่ข้างโต๊ะ มีเทียนสองเล่มกำลังสว่างไสว และมันก็สว่างมากกว่าตรงหน้าประตูมาก แล้วก็ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้นางมองเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนนั้นได้อย่างชัดเจน

หญิงสาวยังคงสวมชุดกระโปรงโปร่งสีแดงของเมื่อตอนกลางวัน แต่สีหน้ากลับดูแล้วงามเพริศแพร้วยิ่งกว่าตอนกลางวันเสียอีก นางยืนอยู่ข้างโต๊ะหนังสือ ผู้ชายอยู่ด้านหลัง หญิงงามท่าทางอ่อนโยนและนุ่มนวลดุจสายน้ำคนหนึ่ง กำลังใช้มือหนึ่งฝนหมึกดำอย่างแผ่วเบา

ส่วนมู่เสี่ยว...

เมื่อซูเมิ่งเยียนหรี่ตาดู ก็เห็นเขาสวมชุดสีขาว นั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ วงคิ้วและดวงตาชัดเจน ส่วนในมือก็ถือหนังสือโบราณไว้เล่มหนึ่ง เขาลดสายตาลงเพื่อมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ดวงตาหงส์คู่นั้นเงียบสงบอย่างหาได้ยาก รูปร่างที่สูงสง่ามีร่องรอยของความสุขุมอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

คนหนึ่งหน้าตากำลังใจจดใจจ่อ อยู่กับงานบนโต๊ะ ส่วนอีกคนที่งดงามอ่อนโยน ช่วยบริการทุกอย่าง

นางพูดไม่ออกว่าที่จริงแล้วภายในใจรู้สึกเช่นไร ซูเมิ่งเยียนรู้สึกเพียงแค่ความเงียบงันในหัวใจ ไม่มีความหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นนางก็คิดถึงเมื่อชีวิตที่แล้ว เพื่อที่จะสามารถอยู่เคียงข้างเขา เพื่อที่จะสามารถอยู่เป็นเพื่อนเขาในห้องหนังสือได้ นางใช้ความพยายามไปอย่างมากมาย และใช้เวลาเอาอกเอาใจเป็นเวลานาน

จนในที่สุดเขาก็ยินยอม และนางก็ดีใจและมีความสุขจนใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

แต่ทว่า...นางคิดที่อยากจะเป็น "สาวงามที่อยู่เคียงข้างคอยบริการ" อย่างคู่รักสมรสที่ลึกซึ้ง แต่เขากลับไม่ต้องการ

นางต้องการที่จะฝนหมึกแทนเขา แต่เขาก็หันมามองนางด้วยคิ้วขมวดมุ่น แล้วเขาก็กล่าวว่า "ซูเมิ่งเยียน เจ้าไปให้ไกลจากข้าหน่อยได้หรือไม่?"

มู่เสี่ยวขมวดคิ้วมุ่น แล้ววางหนังสือโบราณที่อยู่ในมือลง "หื้ม?"

"ท่านอ๋อง วันนี้หม่อมฉันมา เพราะอยากที่จะมาขอร้องท่านอ๋องสักเรื่องหนึ่ง" ทันทีที่พูดจบ และไม่รีรอให้มู่เสี่ยวได้เอ่ยถาม ก็ยื่นนิ้วชี้ไปทางหนานเหมย "อยากจะขอให้ท่านอ๋องไล่คนผู้นี้ออกไปจากจวนอ๋อง"

ทันทีที่พูดจบ ดูเหมือนว่าหนานเหมยจะไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่านางจะสามารถพูดได้อย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ร่างกายที่บอบบางแข็งทื่อไป ใบหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นแล้วก็อดรู้สึกเวทนาไม่ได้ "ท่านอ๋อง..." เสียงเรียกที่หวานหยาดเยิ้ม และแววตาที่งดงามจ้องมองไปที่มู่เสี่ยว

มู่เสี่ยวหันหลังให้นางอย่างเสียมิได้ และทำเพียงแค่เลิกคิ้วเล็กน้อย "เพราะเหตุใด?"

"ข้ามองนางแล้วไม่เจริญหูตาไง" ซูเมิ่งเยียนหัวเราะเบา ๆ "นางเป็นเพียงแค่นางระบำเท่านั้น ไม่คิดว่าจะมาเรียกข้า ‘พี่สาว’ เหตุใดนางถึงไม่ดูสถานะของตนเอง เตรียมที่จะปีนป่ายไปยังที่สูงหรือ?" หลังจากที่จบคำนี้ ก็เย่อหยิ่งและเผด็จการจริง ๆ

"..." มู่เสี่ยวหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

"อีกอย่างหนึ่ง..."ซูเมิ่งเยียนค่อย ๆ เดินเข้าไปหามู่เสี่ยวช้า ๆ "ข้าจะทนให้ข้างกายสามีของข้า มีหญิงสาวคนอื่นได้อย่างไรกันล่ะ?"

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ แววตาที่หยอกล้อของนางก็ลดลงไปไม่น้อย "สิ่งที่ข้าต้องการที่สุดมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น  ก็คือการเป็นคู่ครองเพียงคนเดียว ท่านอ๋อง ท่านและข้าในตอนนี้ ยังไม่..." หย่าร้างกันนะ

ในคำหลัง นางไม่ได้กล่าวออกมา แต่เพียงแค่ขยับปากเท่านั้น

มู่เสี่ยวที่เฉลียวฉลาดเช่นนี้ เมื่อได้เห็นรูปปากของนางก็สามารถเข้าใจความหมายได้แล้ว และสีหน้าของเขาก็มืดมนลงฉับพลัน

เมื่อได้ยินความตั้งใจของนาง ในคำพูดที่นางกล่าวว่า "คู่ครองเพียงคนเดียว" เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่กับเขา แต่เป็น...คนอื่นต่างหาก!

"หวางเฟย..." มู่เสี่ยวไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ฮั้วเหมยกลับส่งเสียงครวญครางอยู่ข้าง ๆ "การแบ่งเบาความกังวลของสามีเป็นหน้าที่ของหญิงสาว คำพูดนี้ของหวางเฟย เป็นการละเมิดอาชญากรรมทั้งเจ็ดประการอย่างแท้จริง..."

"แบ่งเบาความกังวลของสามีหรือ?" ซูเมิ่งเยียนทนไม่ไหว "ใครคือสามีของแม่นางฮั้วเหมย? แม่นางฮั้วเหมยช่วยใครแบ่งเบากัน?"

ทันทีที่พูดคำนี้จบ ฮั้วเหมยก็พูดอะไรไม่ออกอีก

ซูเมิ่งเยียนยังคงกล่าวต่อไปว่า "ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในต้าจิน แล้วเจ้าเป็นใครกัน?"