อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 56

ท่านอ๋องมีธุระอย่างนั้นหรือ?

น้ำเสียงที่เรียบเฉย ปะปนความกระวนกระวายใจเล็กน้อย แต่ลักษณะท่าทางที่แสดงออก ราวกับว่า...ไม่อยากที่จะเผชิญหน้าอย่างสิ้นเชิง

สีหน้าของมู่เสี่ยวนิ่งขรึมทันที ไม่มีผู้ใดรับรู้ว่าเมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้แล้ว ภายในใจจะรู้สึกเช่นไร

เริ่มตั้งแต่ตอนที่เถ้าแก่มอบเงินนั้นให้กับเขา ภายในใจของเขาก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว และเหล่าคุณชายนั้นก็ต้องการที่ไปจะอีกสถานที่หนึ่งเพื่อดื่มต่ออีกสองสามแก้ว แต่เขากลับบอกปัดแล้วกลับมาที่จวนอ๋องเพียงลำพัง

เขาเห็นอย่างชัดเจนว่านางเดินกลับจากตลาดแล้ว เดิมทีคิดว่านางจะกลับจวนมาเร็วกว่านี้ จึงได้จงใจที่จะชะลอการกลับจวนให้ช้าลงระหว่างทาง แต่ทว่าหากล่าช้ามากจนเกินไป ก็เกรงว่ามันจะดูเป็นจงใจมากไปเสียหน่อย

แต่ทว่า...นางก็ยังไม่ได้กลับมา

เงินที่อยู่ในมือนั้น กลับสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่มากขึ้น เช่นนั้นเขาจึงมารอที่นี่เลยก็แล้วกัน

เมื่อครู่นี้ ได้ยินสาวใช้บอกว่า นางเกือบที่จะถูกรถม้าชนเข้าแล้ว ภายในหัวใจก็รู้สึกกระวนกระวายมากขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ หากให้พูดถึงความรู้สึก...ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หวั่นไหวกับนาง และเหตุผลที่กระวนกระวายใจนั้นก็ยิ่งอธิบายไม่ได้ขึ้นไปอีก

แต่ทว่าแม้แต่เรื่องนี้กับไม่ยอมที่จะพูดออกมา ราวกับว่าต้องการที่จะขีดเส้นกับเขาให้ชัดเจนอย่างไรอย่างนั้น

ในตอนนี้ไม่นึกเลยว่านางจะถามเขาอย่างเรียบเฉยว่า "มีเรื่องอะไรหรือไม่?"

เขาพยายามที่จะระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจ แล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พลางถามนางว่า "เจ้าไปที่ใดมา?"

เนื่องจากที่เดิมทีแล้วมู่เสี่ยวยังคงเงียบอยู่ ในเวลานี้ซูเมิ่งเยียนจึงได้กำลังจิบน้ำร้อนอยู่ และเมื่อได้ยินคำพูดของเข้า ก็ทำให้นางเหลือบมองไปบริเวณโดยรอบในทันที

“มองอะไรอย่างนั้นหรือ?” มู่เสี่ยวขมวดคิ้ว

"ท่านอ๋อง ตอนนี้มีเพียงแค่พวกเรา ไม่มีบุคคลที่สาม ท่านอ๋องไม่จำเป็นที่จะต้องใช้น้ำเสียงที่เป็นกังวลเช่นนั้นสอบถามข้าไปไหนมาหรอกหรอก" ซูเมิ่งเยียนกล่าวขึ้นมาอย่างตรงไปตรงมา

สีหน้าของมู่เสี่ยวยิ่งบูดยิ่งมากขึ้นอีก นำเสียงก็เย็นชาลงอย่างฉับพลัน "ออกไปนอกจวนมาหรือ?"

นี่สิถึงจะเป็นเขา! ความคิดเช่นนี้แวบขึ้นมาในใจของซูเมิ่งเยียน น้ำเสียงนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยความห่วงใยของคนเมื่อครู่นี้นั้น มันไม่ใช่มู่เสี่ยว

"ไม่ใช่ว่าท่านอ๋องเห็นหมดแล้วเช่นนั้นหรือ?" ซูเมิ่งเยียนวางแก้วชาในมือลงบนโต๊ะ แต่กลับกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดหลังจากที่พูดจบก็กล่าวว่า "ท่านอ๋องโปรดวางใจ วันนี้ที่ท่านพบที่ตลอด มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น ข้าไม่ได้ติดตามประกอบท่านไป"

ถึงแม้ในใจของเขา ตนเองนั้นมักจะคอยตามหลอกหลอนอยู่เสมอ แต่ทว่าก็มีบางคำ อธิบายให้ชัดเจนดีกว่า

เพียงแต่...ถึงแม้ว่านางจะอธิบายอย่างชัดเจนดีแล้ว แต่ทว่าดูเหมือนใบหน้าของมู่เสี่ยวกลับบูดบึ้งมากยิ่งขึ้นไปอีก

อธิบายอย่างร้อนอกร้อนใจเช่นนี้ ราวกับว่า...กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดเท่านั้น

"หวางเฟยโปรดวางใจ" มู่เสี่ยวยกแก้วชาขึ้นมาจิบอึกหนึ่ง เพื่อระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ แล้วหยิบเงินสิบตำลึงที่อยู่ในแขนเสื้อออกมาแล้วโยนไว้บนโต๊ะ "เรื่องที่หวางเฟยให้คนเอาเงินสิบตำลึงนี้มาคืนได้พิสูจน์แล้ว"

หากว่านางติดตามเขาจริง ๆ แล้วละก็ คงจะไม่จำกัดขอบเขตกับเขาอย่างร้อนอกร้อนใจ และคงจะไม่แสร้งทำท่าทางเป็นไม่รู้จักเขาอย่างแน่นอน ทั้งคงจะไม่...หยุดยิ้มทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของเขาหรอก

ในที่สุดเขานึกถึงประโยคที่แม่ทัพหนุ่มหวางกล่าวขึ้นนั้นได้อย่างชัดเจนแล้วว่า "เมื่อยิ้มแล้วดูงดงามมาก" 

เพียงแต่ว่า...นับตั้งแต่เมื่อไรกัน ในตอนที่นางมองเขา กลับไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไปแล้ว? จนกระทั่ง...แม้แต่ใบหน้ายิ้มแย้มของนางเขาก็ไม่ได้เห็นมานานมากแล้วเช่นกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ตอนที่เปิดประตูมาเมื่อครู่นี้ นางยังคงยิ้มแย้มกับชิวซวงจนถึงช่วงสุดท้าย แต่ทว่าเมื่อเห็นเขารอยยิ้มกลับขาดหายไปทันที มีแค่เพียงความระมัดระวังต่างฝ่ายตรงข้ามเพียงเท่านั้น

ซูเมิ่งเยียนมองไปที่เงินที่ถูกทิ้งไว้ตรงหน้าของตนเอง แล้วมองไปทางเขาอย่างไม่เข้าใจ "ที่ท่านอ๋องมาที่นี่ เพื่อจะมอบเงินเหล่านี้ให้ข้าหรือ?"

มู่เสี่ยวนิ่งงั้นไป

"เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นหรอก" ซูเมิ่งเยียนค่อย ๆ ดันเงินไปทางเขา "ระหว่างพวกเราทั้งสอง แบ่งแยกกันให้ชัดเจนหน่อยจะเป็นการดีที่สุด"

แบ่งแยกให้ชัดเจน

ทั้งสี่คำนี้ ไม่รื่นหูมากเป็นพิเศษ

มู่เสี่ยวหรี่ตาลง เขาต้องโดนผีหลอกถึงได้ไปซื้อเกาลัดจากคนอื่นมาให้นาง ถึงได้กลับมาที่จวนเพื่อยินคำพูดที่แสนจะเย็นชาของนาง และยิ่ง...ที่ไม่พอใจเช่นนี้

"ก็ถูก ตระกูลซูร่ำรวย เจ้าจะมาขาดเงินเพียงเท่านี้ได้อย่างไร" เข้าจ้องเขม็งไปที่นาง และกล่าวออกมาอย่างตั้งใจ

แววตาของซูเมิ่งเยียนสั่นไหวเลยจริง ๆ

เมื่อก่อน นางก้ไม่ชอบให้กล่าวคำว่าตระกูลซูร่ำรวยนี้เลย

นางรู้ว่าเป็นเพราะท่านพ่อของนางมู่เสี่ยวถึงได้แต่งงานกับนาง แต่นางคิดอยู่เสมอว่า ตราบใดที่ไม่ได้กล่าวถึงความสัมพันธ์ทางผลประโยชน์ที่อยู่เบื้องหลัง แค่เพิกเฉย ที่เขาแต่งงานกับนาง เพราะมีความรู้สึกกับนางหน่อยหรือไม่?

แต่ทว่าตอนนี้ กลับไม่ชอบอีกต่อไปแล้ว