องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 455

หลี่จุ่นกับอาหยวนไปยังค่ายทหารติ้งหย่วนจวิน

จากนั้นให้จงจื่อหนิงส่งคนไปซื้อเหล้าชุดหนึ่งมาจากในเมือง จากนั้นถ่ายสุราหลงไถเหล่านั้นลงไป ทำให้เยอะหน่อย แล้วเอาไปเลี้ยงเหล่าทหาร

ส่วนเรื่องเงินให้เขาไปเอากับจี้จงชิง

หลังสั่งเสร็จแล้ว หลี่จุ่นกับอาหยวนก็รีบเข้าเมืองไปหาเสิ่นเลี่ย

ทั้งสองคนเข้าเมืองไปยังไม่ทันได้เดินไปไกล ก็เห็นเสิ่นเลี่ยเดินอยู่บนถนนอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่นิดหน่อย

ข้างๆ เขายังมีชายวัยกลางคนที่แต่งตัวดูเป็นผู้รากมากดีคนหนึ่งวิ่งเซ้าซี้เขาอย่างประจบเอาใจ

“สหาย ไม่อย่างนั้นหนึ่งร้อยตำลึง หนึ่งร้อยตำลึงได้แล้วใช่หรือไม่?”

ใบหน้าของเสิ่นเลี่ยเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ข้าบอกแล้วว่าไม่ขาย ไม่ขาย!”

“ไม่ใช่ สหาย หนึ่งร้อยตำลึงก็มากพอแล้ว สูงกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

“ข้าบอกไปแล้วอย่างไรว่าไม่ขาย เจ้าจะให้ข้าพูดอีกกี่รอบ?!” เสิ่นเลี่ยถูกเซ้าซี้จนหงุดหงิด พลันระเบิดความเดือดดาลออกมา

ให้ตายเถอะ!

ชายชราที่ดูมีฐานะผู้นั้นเห็นเสิ่นเลี่ยโกรธเข้าแล้วจริงๆ ก็บ่นให้ตายเถอะในฉับพลัน ไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ

เพียงแต่เห็นม้วนภาพในมือของเสิ่นเลี่ย ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์และความไม่สบอารมณ์

เขาไม่เคยเห็นภาพเหมือนที่เหมือนจริงขนาดนี้มาก่อน คนในภาพเหมือนนั้น ราวกับเป็นคนจริงๆ อย่างนั้น ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!

เสิ่นเลี่ยในวินาทีนี้ จิตใจสับสนวุ่นวายมากจริงๆ!

เขาถือภาพเหมือนของหลี่จุ่นไปตามหาน้องสาวของตัวเอง กลายเป็นว่ายังน้องสาวไม่เจอ ทว่าเจอคนที่จะมาขอซื้อไม่น้อยเลยทีเดียว ชิงกันซื้อภาพเหมือนในมือของตนใบนี้

ที่เซ้าซี้มากที่สุดก็คือตาคนเมื่อครู่นั่น ไม่นีกเลยว่าจะให้เงินถึงหนึ่งร้อยตำลึงเชียว!

อย่างกับเห็นผีจริงๆ!

“พี่เสิ่นเลี่ย เป็นอย่างไรบ้าง?”

หลี่จุ่นกับอาหยวนเดินเข้าไปรับหน้า หลี่จุ่นรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “เจอจิงหงหรือยัง?”

เสิ่นเลี่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าเจอคาราวานพ่อค้านั่นแล้ว แต่ทุกคนบอกว่าพอเข้าเมืองมาน้องสาวข้าก็ออกไปจากคาราวาน หลังจากนั้นข้าก็เอาภาพเหมือนไปที่ประตูเมืองทางเหนือ สุดท้ายบอกว่าหลายวันก่อนน้องสาวของข้าตามคาราวานพ่อค้าคาราวานหนึ่งขึ้นเหนือไปแล้ว”

“อะไรนะ?!”

สีหน้าของหลี่จุ่นเปลี่ยนเป็นปั้นยากขึ้นมาในทันใด “นาง นางขึ้นเหนือไปทำอะไร?”

“ข้าได้ยินสหายสองสามคนที่อยู่ตรงประตูเมืองบอกว่า น้องสาวของข้าเหมือนจะเป็นองครักษ์ที่คาราวานพ่อค้าจ้างมา ดูทรงแล้วจะเป็นองครักษ์ไปแล้ว...”

เสิ่นเลี่ยอธิบายพลางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

อยากเป็นองครักษ์ อยู่ที่เมืองหลวงเป็นไม่ได้ตรงไหน?

รองแม่ทัพทหารรักษาพระองค์ผู้สง่างาม ดันหนีมาเป็นองครักษ์ในที่โกโรโกโสแบบนี้เนี่ยนะ?

ทว่าในสภาวะสงครามเช่นนี้ มันหาเรื่องชัดๆ ไม่ใช่หรือ?

ในใจของเสิ่นเลี่ยย่อมเดือดดาลอยู่เล็กน้อยอยู่แล้ว

แต่ว่านั่นคือน้องสาวของตัวเองน่ะสิ!

เขาจะถือไว้ในมือก็กลัวตก แต่ก็ตัดใจตำหนินางได้จริงๆ เสียที่ไหน ขณะนี้ในใจเป็นกังวลอย่างไร้ที่เปรียบ

อาหยวนรีบพูดปลอบว่า “ท่านอ๋อง ใต้เท้าเสิ่น วรยุทธ์แม่นางเสิ่นแก่กล้า คงจะไม่เกิดเรื่องอะไร...”