องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 456

เช้าตรู่วันต่อมา

หลี่จุ่นเพิ่งตื่น ทันใดนั้นเสียงถ่ายทอดคำสั่งด้านนอกก็ดังขึ้น

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากกุนซือและท่านแม่ทัพทั้งสอง ให้มาเชิญท่านอ๋องไปพูดคุยที่กระโจมจอมทัพ!”

หลี่จุ่นกับอาหยวนรีบเดินออกมา หลี่จุ่นมองผู้มาเยือน แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีก็อยู่ในกระโจมจอมทัพด้วยใช่หรือไม่?”

ทหารผู้นั้นรีบพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอรับ ท่านอ๋อง!”

หลี่จุ่นเข้าใจในทันที

จี้จงชิงคงจะเริ่มเตรียมให้ตัวเขารับช่วงต่อคุมอำนาจทหารแล้ว

“เยี่ยม”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะรีบพาอาหยวนเดินหน้าไปกระโจมจอมทัพ

ตอนเดินผ่านสนามฝึก เห็นในสนามฝึกเรียกรวมทัพใหญ่แล้ว

ครั้งนี้มีแถวสี่เหลี่ยมมากมาย เมื่อมองไป ราวกับไร้ขอบเขต มองไม่เห็นที่สิ้นสุด

ตอนนี้ ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายน่าจะรวมตัวกันอยู่ตรงนี้หมดแล้ว!

หลี่จุ่นเห็นฉากใหญ่นี่แล้วก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

นอกจากพิธีสวนสนามที่เคยเห็นในทีวีของโลกยุคใหม่แล้ว เขาก็ไม่เคยเห็นคนมายืนรวมตัวกันมากมายขนาดนี้

เมื่อเข้าไปในกระโจมจอมทัพ ก็เห็นจี้จงชิงเปลี่ยนไปอยู่ในชุดขุนนางอันยิ่งใหญ่ นั่งอยู่ในตำแหน่งประธาน พวกหลินชิงสามคนแยกกันนั่งสองข้าง สีหน้าเศร้าสลดเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นมา ทั้งสี่คนก็รีบลุกขึ้นคำนับ

“คารวะท่านอ๋อง!”

ทันใดนั้น

ใบหน้าของจี้จงชิงก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาหยิบพระราชโองการออกมา ก่อนจะเอ่ยเสียงดังว่า

“เชิญท่านอ๋องรับพระราชโองการ!”

หลี่จุ่นรีบคุกเข่าลง!

พวกหลินชิงทั้งสามคนรีบคุกเข่าตาม นัยน์ตาเศร้าสลด

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ที่ควรมาก็มาแล้ว...

สีหน้าของจี้จงชิงเคร่งขรึม ก่อนจะคลี่ออกอ่านเสียงดัง

“อีกหนึ่งในห้าสิบปีแห่งประวัติศาสตร์ราชวงศ์อู่ จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู่ทรงมีพระบัญชา”

“ข้าทราบเรื่องแปลกในพื้นที่ทางเหนือแล้ว ศิลาเก่าแก่ปรากฏในคงคา ประกาศเจตนาสวรรค์ ช่างเป็นโชคแห่งราชวงศ์ของเราจริงๆ ข้าในนามของโอรสสวรรค์ รับรู้ได้ถึงบุญคุณของสวรรค์ วันนี้ สวรรค์มีพระบัญชา ข้าจึงทำตามประสงค์แห่งสวรรค์ จึงแต่งตั้งองค์ชายหกหลี่จุ่นเป็นผู้บัญชาการคนใหม่เพื่อพิทักษ์อุดรโดยเฉพาะ บัญชาการทัพใหญ่หนึ่งแสนนายพิทักษ์อุดร ได้รับสิทธิ์การตัดสินใจทางทหารแต่เพียงผู้เดียว...”

“สมควรแล้ว!”

“กระหม่อมน้อมรับพระราชโองการ!”

หลี่จุ่นรีบยื่นสองมือออกไป แล้วรับพระราชโองการมา จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้น ชูพระราชโองการอยู่เหนือศีรษะ!

“ข้าน้อย...จางฟ่างขอคารวะท่านจอมทัพ!”

จางฟ่างรีบกัดฟันทำความเคารพอย่างนอบน้อม!

“ข้าน้อย...หลิวเซิ่ง ขอคารวะท่านจอมทัพ!”

ใบหน้าของหลิวเซิ่งเองก็เต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์!

“ข้าน้อยขอคารวะท่านจอมทัพ!”

หลินชิงเองก็ลอบถอนหายใจ โค้งตัวคำนับ