องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 406

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยปกครองเมืองไม่เข้มงวด ถูกโจรลอบเข้ามาในเมือง ขอท่านอ๋องให้อภัยด้วยเถิด! ขอท่านอ๋องโปรดลงโทษด้วยเถิด!”

ภายในกระโจม หลินชิงและหลี่จุ่นนั่งตรงข้ามกัน ใบหน้าของหลินชิงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า และยิ่งเต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความละอาย ขอให้หลี่จุ่นลงโทษ

หลินชิงย่อมไม่ใช่คนโง่อยู่แล้ว รู้ว่าควรต้องพูดยังไง ไม่เอ่ยเรื่องที่นักฆ่าเหล่านี้ถูกหลี่จุ่นดึงดูดเข้ามาเลยสักคำ

เอ่ยปากได้ก็บอกว่าตนพลาดไปแล้ว ยอมถอยเพื่อชนะ

ตาคนนี้เป็นเสนาธิการทหารของเจิ้นเป่ยอ๋องได้ ช่างไม่ใช่เรื่องคุยโวเลยจริงๆ

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า “ไอ้หยา กุนซือพูดเกินไปแล้ว! แม้กุนซือจะมีญาณหยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า แต่นั่นก็ยังอยู่ในสนามรบ เกิดปัญหาเล็กๆ ขึ้นในเมืองเป็นเรื่องปกติมาก กุนซืออย่าโทษตัวเองไปเลย!”

หลี่จุ่นเองก็รู้ดีว่าควรพูดเช่นไร คำที่เอ่ยออกมาจะไม่มีทางยั่วความเกลียดชังของอีกฝ่ายเด็ดขาด และวางทีท่าของตัวเองไว้ต่ำต้อยเป็นอย่างมาก

หลินชิงเอ่ยกับเจ้าว่า “ขอท่านอ๋องโปรดลงโทษ” หากหลี่จุ่นทำขึ้นมาจริงๆ ระบายความเดือดดาลของท่านอ๋องออกไปตรงนี้ เช่นนั้นเดาว่าหลังจากระบายความเดือดดาลครั้งนี้เสร็จ ต่อไปคิดอยากจะระบายความเดือดดาลอีก ก็ต้องเป็นชาติหน้าเท่านั้น

หลินชิงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋อง เมื่อวานทำให้ท่านต้องลำบากอยู่ที่นี่ ตอนนี้ข้าน้อยเตรียมจัดการให้ท่านอ๋องเรียบร้อยแล้ว”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องลำบากกุนซือแล้ว ข้าผู้แซ่หลี่พอใจที่นี่เป็นอย่างมาก ไอ้หยา กุนซือสมแล้วที่เป็นกุนซือ เพียงแค่จัดการอย่างลวกๆ ก็จัดการจนทำให้คนพอใจได้เช่นนี้ กุนซือช่างมีความสามารถในการวางกลยุทธ์จริงๆ!”

ในใจของหลิวชิงชะงัก ใบหน้าแก่ๆ แดงระเรื่อเล็กน้อย

ในใจเอ่ยขึ้นว่า เยี่ยมไปเลย นี่ก็ยังหาเรื่องชมได้อีก?

จิ่งอ๋องผู้นี้ช่างน่าสนใจจริงๆ!

“ท่านอ๋องช่างมีพฤติกรรมและคุณธรรมสูงส่งจริงๆ ช่างน่าชื่นชมจริงๆ” หลินชิงทอดถอนใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นยิ้มขึ้นมาในทันใด

หรือว่าเขาจะบอกว่าจางฟ่างเทียบตัวเองไม่ติด จากนั้นก็คุมขังตัวเองเอาไว้ที่นี่อย่างนั้นหรือ?

แม้จะบอกกับหลินชิงได้ ว่าให้เขาไปรับมือกับจางฟ่าง แต่ความสนิทสนมของทั้งสองคนยังไม่ถึงขั้นนั้น แน่นอนว่าจะเอ่ยปากในเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ที่หลินชิงมาในครั้งนี้ หลักๆ แล้วมาเพื่อทำตามสัญญาที่ให้ไว้เมื่อคืน หาคำอธิบายให้หลี่จุ่น ทว่าราวกับหลี่จุ่นรู้ตัวเองดี จึงไม่มีเจตนาจะคิดเล็กคิดน้อย เขาเองก็ยินดีที่จะช่างมันไปแบบนี้เช่นกัน

หลินชิงกับหลี่จุ่นคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขอตัวลา

“กุนซือ ข้าผู้แซ่หลี่ยังมีสหายมาด้วยอีกสองคน หวังว่าจะช่วยดูแลให้ด้วย” หลี่จุ่นเอ่ย

“สหายของท่านอ๋อง เช่นนั้นก็ย่อมต้องดูแลให้สมฐานะอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าสหายทั้งสองท่านของท่านอ๋องคือ...”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยทีท่าจริงใจเป็นอย่างมาก “อาหยวน กุนซือเคยเห็นแล้ว อีกคนคือเจ้าอ้วนคนหนึ่ง หากกุนซือเจออาหยวนก็จะรู้จักเขาแล้ว ต้องขอรบกวนกุนซือจัดการที่อยู่อาศัยให้พวกเขาด้วย ข้าผู้แซ่หลี่ขอขอบคุณล่วงหน้า”

“ท่านอ๋องเกรงใจเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ข้าน้อยควรทำ ท่านอ๋องวางใจเถิด ส่วนพวกเขาปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง!”

หลินชิงพยักหน้า จากนั้นก็ขอตัวลา