องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 405

ภายในกระโจมค่ายทหาร

ทั้งจางฟ่างและหลิวเซิ่งหน้าตาดูหยาบกระด้างเป็นอย่างมาก พวกเขาสวมชุดเกราะ ทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามกัน ขมวดคิ้วจนเป็นปมแน่นทั้งคู่

“ก่อนท่านจอมทัพจะไป ได้วางใจมอบตราพยัคฆ์ให้พวกเราสองคนเอาไว้ หากเสียตราพยัคฆ์ไปด้วยน้ำมือเจ้าและข้า แล้วจะมีหน้าที่ไหนไปเจอท่านจอมทัพ?”

นัยน์ตาของหลิวเซิ่งคมกริบ อารมณ์ร้อนปะทุอยู่เล็กน้อย

วินาทีนี้ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล!

จางฟ่างเอ่ยขึ้นช้าๆ “เหล่าหลิว ข้าว่าจิ่งอ๋องผู้นั้นดูอ่อนปวกเปียกขนาดนั้น ต่อให้เขาได้ตราพยัคฆ์ไปครอบครองได้สำเร็จ แต่คิดจะบัญชาการทัพใหญ่แห่งชายแดนทางตอนเหนือของเรา คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่จำเป็นต้องกังวลไปขนาดนี้หรอก ก่อนหน้านี้ข้าสั่งให้คนเฝ้าเขาอยู่นอกกระโจม ไม่ให้เขาออกไปไหนตามใจชอบ นี่นับว่าเป็นการฆ่าแรงฮึกเหิมของเขาแล้ว!”

“แต่ว่า เหล่าจาง เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น! หากท่านนั้นมีใจแน่วแน่ว่าจะให้เขาครองตราพยัคฆ์ ก็คงถ่ายทอดพระราชโองการมาเลย ทั้งเจ้าและข้า ยังจะต่อต้านพระราชโองการได้หรือ? ข้าว่า วิธีที่ดีที่สุดก็คือคิดหาวิธีทำให้เขา...”

หลิวเซิ่งยังไม่ทันได้พูดประโยคทั้งหมดออกมา แต่ความหมายเป็นที่เข้าใจกันโดยไม่ต้องพูด จางฟ่างเข้าใจขึ้นมาโดยพลัน

จางฟ่างส่ายหน้า แล้วรีบเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ได้ ฝ่าบาทส่งเขามายังชายแดนทางตอนเหนือนี้ได้ แม้จะอ้างว่าส่งมาร่วมกองทัพที่ชายแดน แต่คิดว่าก็ให้ความสำคัญกับอ๋องผู้นี้เป็นอย่างมาก หากเขาเกิดอุบัติเหตุอย่างไร้สาเหตุอยู่ที่นี่ ถึงเวลานั้นอย่าว่าแต่ข้าเลย ต่อให้เป็นท่านจอมทัพก็ยากจะหลบเลี่ยงความผิดนี้ ต้องแบกรับความยากลำบาก พวกเราจะทำให้ท่านจอมทัพพลอยติดร่างแหไปด้วยไม่ได้ เรื่องนี้ต้องดำเนินการอย่างรอบคอบ จะบุ่มบ่ามมั่วซั่วไม่ได้!”

หลิวเซิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หึ! ไร้สาเหตุหรือ? ไม่สิ หากเขาตายในสนามรบ ฝ่าบาทจะมีเหตุผลอะไรมาถามหาความรับผิดชอบกันเล่า?”

จางฟ่างยังคงส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า “ไม่ได้ เรื่องนี้ข้าไม่มีทางเห็นด้วย และมีเรื่องหนึ่งที่เรายังสืบได้ไม่ชัดเจน ก่อนถึงเวลานี้จะบุ่มบ่ามไม่ได้”

“เจ้าหมายถึงผู้ที่แพร่ข่าวมาให้พวกเรา เป็นใครใช่หรือไม่?”

หลิวเซิ่งรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “เรื่องนี้ยังจะคิดหยุมหยิมไปทำอะไร ไม่ว่าผู้ใดจะเป็นคนแพร่ให้พวกเรา เรื่องพวกนี้ก็น่าจะจริงอยู่แปดส่วน! พวกเรารีบคิดวิธีแก้ปัญหาออกมาเถิด และไม่ใช่จมปักอยู่กับเรื่องนี้”

จางฟ่างมองเขาทีหนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ตั้งแต่ต้นจนจบข้ามีข้อสงสัยต่อแหล่งที่มาของข่าวนี้ หากเป็นคนของท่านจอมทัพเช่นนั้นก็ว่ากันง่าย แต่หากเป็นคนที่มีเจตนาอื่นแอบแฝง เช่นนั้นสำหรับความมั่นคงในชายแดนทางตอนเหนือของเราแล้ว กลับไม่ใช่เรื่องดีอะไร ไม่แน่ว่าคนอื่นอยากจะเห็นพวกเราเกิดความขัดแย้งภายใน ฆ่าฟันกันเอง ฉวยโอกาสให้ทัพศัตรูเข้ามา เมื่อถึงเวลานั้นเราสองคนก็จะเป็นคนบาปที่ถูกสาปแช่งไปชั่วลูกชั่วหลานแล้ว!”

หลิวเซิ่งรีบเอ่ยขึ้นเสียงดัง “นอกจากท่านจอมทัพจะส่งคนมาแจ้งพวกเราแล้ว ยังจะเป็นผู้ใดได้?! เหล่าจาง อย่ามาวี๊ดว๊ายอยู่ที่นี่เหมือนพวกสตรีเลย!”