องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 470

เขาเคยคำนวณเบื้องต้นเอาไว้

หากกองทัพแคว้นเยี่ยนต้องการยกทัพลงใต้ ถ้าไม่ผ่านเทือกเขาเฮยสง ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสี่ห้าวันจึงจะถึงเมืองเฟิงหั่ว !

แต่กองทัพของเขาเดินทางขึ้นเหนือเพียงหนึ่งวัน ก็สามารถโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนได้แล้ว จากนั้น ขอเพียงได้รับข่าวว่ากองทัพแคว้นเยี่ยนยกทัพลงได้ ก็จะเดินทางกลับไปป้องกันอย่างรวดเร็วทันที

ไปกลับใช้เวลาไม่เกินสามวัน

เมื่อกลับถึงเมืองเฟิงหั่ว กองทัพก็เริ่มพักผ่อน กินให้อิ่มหนำสักมื้อ จากนั้นก็ยังนอนหลับได้อีกหนึ่งตื่น กองทัพเยี่ยนถึงจะมาปรากฏตัวอยู่ด้านนอกเมืองเฟิงหั่ว

ดังนั้น การรบแบบสายฟ้าแลบเป็นทางเลือกที่ดีอย่างยิ่ง

สองเค่อให้หลัง ทัพใหญ่ออกเดินทางต่อ

ครั้งนี้

อาหยวนไม่ได้ตามมาด้วย ส่วนจงจื่อหนิงเองก็ประจำการปกป้องเมืองเฟิงหั่ว แต่คนของลัทธิเทียนซานผู้นั้นอยู่ในที่ลับ อาจปลอมตัวเป็นทหารคนใดคนหนึ่ง หรืออาจไม่ได้อยู่ในกองทัพ อย่างไรเสียคนผู้นี้ก็ไปไหนมาไหนอย่างไร้ร่องรอยอยู่แล้ว

แต่ว่า ขอเพียงรับรองความปลอดภัยของเขาได้ก็เพียงพอแล้ว

ทัพใหญ่เดินหน้าต่อไป ยังไม่ทันถึงเทือกเขาเฮยสง ทหารลาดตระเวนก็มารายงานอีกครั้ง

กล่าวว่า กองประจำการของด่านเฮยเฟิงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใด ๆ

เสิ่นเลี่ยที่ไปพร้อมทหารลาดตระเวน ก็กลับมาด้วยสีหน้าหดหู่

แม้เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หลี่จุ่นก็มองออก

ดูเหมือนว่ายังหาเสิ่นจิงหงไม่เจอ

“พี่เขย เป็นอย่างไรบ้าง ? ยังไม่ได้ข่าวของจิงหงอีกหรือ ?”

หลี่จุ่นทอดถอนใจ ในใจเองก็เต็มไปด้วยความกังวล

เสิ่นเลี่ยส่ายหน้า แล้วพูดว่า : “ตลอดทางที่เราผ่านไป ไม่เห็นคาราวานพ่อค้าเดินผ่านไปมาสักขบวน อาจถูกควบคุมแล้วก็ได้......”

หลี่จุ่นรู้สึกหนักใจทันที

หากเป็นเช่นนี้ การสู้รบระหว่างสองแคว้น อาจทำให้พ่อค้าระหว่างสองแคว้นได้รับความเดือดร้อนไปด้วย

แม้ในวันที่เขารับช่วงต่ออำนาจทางการทหารมา จะออกคำสั่งให้ปิดประตูเมือง ห้ามไม่ให้คาราวานพ่อค้าจากทางเหนือเข้ามา และห้ามไม่ให้คาราวานพ่อค้าของราชวงศ์อู่ออกไป ทว่าอีกฝ่ายก็ต้องทำเช่นนี้เหมือนกัน

ตอนนี้ดูเหมือนว่า เสิ่นจินหงติดตามคาราวานพ่อค้าไป และถูกขังอยู่ทางตอนเหนือเรียบร้อยแล้ว เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะถูกขังอยู่ในแคว้นเฟิงเฉี่ยนแล้ว

หลี่จุ่นครุ่นคิด แล้วเสนอความเห็นว่า : “พี่เขย การยกทัพขึ้นเหนือครั้งนี้ ข้าต้องผลักดันไปให้ถึงเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ไม่สู้ท่านตามขึ้นเหนือต่อไป ถึงตอนนั้น เมื่อกองทัพสองแคว้นสู้รบกัน ท่านก็ฉวยโอกาสไปตามหาจิงหง !”

โจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ?

เสิ่นเลี่ยได้ยินก็รู้สึกตกใจ

ที่แท้การยกทัพขึ้นเหนือของกองทัพในครั้งนี้ ก็เพื่อจุดประสงค์นี้เองหรือ !

ในใจของเขารู้สึกตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

“ได้ !”

เมื่อคิดถึงว่าต้องไปตามหาน้องสาวของตนเอง เสิ่นเลี่ยก็ไม่มีความเห็นใด ๆ รีบรับปากทันที

“อืม”