องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 457

จางฟ่างยกหีบไม้ขึ้นมาหีบหนึ่ง จากนั้นก็เปิดออกด้วยความนอบน้อม

ทันใดนั้นก็ปรากฏแผ่นที่วางอยู่แน่นิ่งแต่สามารถสั่งย้ายกองทัพพิทักษ์อุดรหนึ่งแสนนายได้แผ่นนั้น ป้ายทองคำที่สลักด้วยลวดลายตราแผ่นดินหยก!

แต่ทว่ามีเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

ส่วนอีกครึ่งหนึ่งจี้จงชิงเองก็ค่อยๆ หยิบหีบพกติดตัวอีกแบบออกมา!

ตราประทับสองแผ่น ภายใต้สายตาของทุกคนที่จับจ้องมา รวมกันเป็นหนึ่ง!

ถูกหลี่จุ่นรับไปในมือด้วยความนอบน้อม ทันใดนั้นก็หมุนตัวไปมองทัพใหญ่หนึ่งแสนนาย แล้วยกขึ้นสูง!

“คารวะท่านจอมทัพ!”

ทัพใหญ่หนึ่งแสนนาย เมื่อเห็นแล้วก็รีบกึ่งคุกเข่าคารวะ!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวผ่านไประลอกแล้วระลอกเล่า ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายกึ่งคุกเข่าคารวะตามลำดับ มีอานุภาพเกรียงไกร ลานฝึกยิ่งใหญ่สง่างามเป็นอย่างยิ่ง!

สีหน้าของหลี่จุ่นเคร่งขรึม เขาค่อยๆ วางตราประทับลง จากนั้นก็ยกมือขวาขึ้นกลางอากาศสูงก่อนจะเอ่ยอย่างเสียงดังว่า

“สหายทุกท่าน โปรดลุกขึ้นเถิด!”

ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายลุกขึ้นพรวดตามลำดับ!

ช่างเรียกว่ายกมือสูงแล้วตะโกน ผู้ตอบสนองรวมตัวกันราวกับเมฆจริงๆ¹!

จบลงตรงนี้!

อีกหนึ่งในห้าสิบปีแห่งประวัติศาสตร์ฮ่องเต้ราชวงศ์อู่ องค์ชายหกหลี่จุ่นเป็นผู้บังคับบัญชาคนใหม่แห่งชายแดนทางตอนเหนือ!

อนาคตของราชวงศ์อู่ มุมใหม่ถูกเปิดขึ้นในความไม่ตั้งใจนี้!

…

เมืองหลวง พระราชวัง

ในห้องทรงพระอักษร หวังเหลียนก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว นำเสิ่นคั่วเข้ามา

“กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!”

เสิ่นคั่วรีบถวายบังคมอย่างนอบน้อม ทันใดนั้นก็ล้วงจดหมายลับออกมา แล้วเอ่ยขึ้นอย่างขึงขังว่า

“ฝ่าบาท เมื่อวานจิ่งอ๋องรับช่วงต่อคุมอำนาจทหารที่ชายแดนทางตอนเหนือสำเร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ กลายเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ของชายแดนทางตอนเหนือ รับช่วงต่อคุมอำนาจชายแดนทางตอนเหนืออย่างเป็นทางการ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ส่งข้อความมาบอกว่า ทหารในทัพราวกับไม่มีผู้ใดคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เจิ้งที่กำลังอ่านฎีกาเมื่อได้ยินสีหน้าก็พลันปลื้มปีติขึ้นมา พลันลุกขึ้นมาเอ่ยขึ้นว่า

“จริงหรือ?!”

“กระหม่อมมิบังอาจพูดไร้สาระพ่ะย่ะค่ะ!” เสิ่นคั่วรีบเอ่ยขึ้น

“ดีๆๆ! ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ! เยี่ยมมากจริงๆ!” หลี่เจิ้งตื่นเต้นดีใจอย่างไร้ที่เปรียบ ช่างเรียกว่าพระพักตร์มังกรดีใจจริงๆ

เสิ่นคั่วมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรมากมาย

แต่ว่าในจดหมายลับบอกว่า นี่อันที่จริงแล้วล้วนเป็นความดีความชอบของหลี่จุ่นทั้งหมด ส่วนทำให้ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายของชายแดนทางตอนเหนือเชื่อใจและยอมรับสำเร็จได้อย่างไร ในจดหมายลับไม่ได้บอก

จะว่าไปแล้วเสิ่นคั่วเองก็ประหลาดใจมากเช่นกัน

ไม่รู้ว่าอดีตลูกเขยและลูกเขยในอนาคตของตนทำได้อย่างไรกันแน่ ไม่นึกเลยว่าจะรับช่วงต่อคุมชายแดนทางตอนเหนือได้สำเร็จแล้ว

อย่างน้อยถ้าเขาเสิ่นคั่วไปละก็ คงไม่มีวิธีที่ดีอะไรแน่ๆ

แต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าหมอนั่นจะทำได้สำเร็จแล้ว!

เสิ่นคั่วที่นิ่งราวกับสุนัขแก่มาโดยตลอด ทว่าในตอนนี้ในใจเลื่อมใสขึ้นมาอยู่เล็กน้อย

หวังเหลียนที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินข่าวนี้ นัยน์ตาก็หดตัวลงในทันใด และตกตะลึงอยู่เล็กน้อย

จิ่งอ๋องหลี่จุ่น ไม่นึกเลยว่าจะรับช่วงต่อคุมชายแดนทางตอนเหนือแล้ว?