องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 135

เซียวปี้เฉิงขัดเขา เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบ “กับเรื่องที่แม่นางหยุนหานประสบ ข้าก็รู้สึกเสียดาย แต่การท่องเรือในคืนนั้น ข้ากับหยุนหลิงไม่ได้เชิญนางไปด้วย”

ความหมายแฝงคือ ฉู่หยุนหานหาเรื่องใส่ตัวเอง อย่าได้โยนความผิดมาให้พวกเขา

ซื่อจื่อเฒ่าหัวเราะเก้ๆ กังๆ สองที หนนี้พูดไม่ออกโดยสมบูรณ์

เหลียนฮูหยินกำลังจะรินน้ำชาให้เซียวปี้เฉิง ข้อมือสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำที่ล้นออกมาหกบนโต๊ะเล็กน้อย แขนเสื้อผ้าบางเปียกครึ่งหนึ่ง

ขณะที่ซื่อจื่อเฒ่ากำลังอีหลักอีเหลื่อไม่มีเรื่องพูด พอเห็นดังนั้นแล้วก็รีบเบนเรื่อง ตำหนิ “เหลียนเหนียง เจ้ารินน้ำชาอย่างไร ยังไม่รีบเช็ดโต๊ะให้สะอาด แล้วรินให้ท่านอ๋องใหม่อีก!”

เหลียนฮูหยินได้สติ รีบขอโทษ “มือกระตุกไปชั่วขณะ หวังว่าท่านอ๋องจะไม่เอาความ”

เซียวปี้เฉิงโบกมือด้วยสีหน้าเรียบ แสดงออกว่าเหลียนฮูหยินไม่ต้องขอโทษ

หยุนหลิงมองประเมินเหลียนฮูหยินสองที ประหลาดใจเล็กน้อย ในความทรงจำ บิดาเจ้าของร่างรักเหลียนฮูหยินมากนี่ แล้วทำไมวันนี้ถึงยอมให้อีกฝ่ายรินน้ำชาได้

แม้จะฉงนใจ แต่กลับยิ้มพูด “ท่านพ่อก็อย่าโทษเหลียนฮูหยินเลย พอคนมีอายุ ใช้การไม่ดีก็เป็นเรื่องปกติ จะมือกระตุกตาฟางไปบ้างก็เป็นไปได้”

สีหน้าเหลียนฮูหยินเปลี่ยนเล็กน้อย ดีที่จิตใจนางแข็งพอ ไม่เสียกิริยา

“อีกอย่าง ข้าเห็นสีหน้าเหลียนฮูหยินเหลืองๆ หางตามีริ้วรอยยังไม่ว่า หน้าผากยังมีสิวด้วย น่าจะเป็นเพราะช่วงนี้ไม่ได้พักผ่อนดี แถมยังร้อนในอีก”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซื่อจื่อเฒ่าจึงทำหน้าดีกับหยุนหลิงสองส่วน “ดีที่เจ้ายังกตัญญูอยู่บ้าง รู้จักห่วงใยผู้ใหญ่”

เซียวปี้เฉิงได้ยินถ้อยคำนี้แล้ว ก็แทบกลั้นพ่นน้ำชาออกมาไม่ได้ เข้าใจความเลอะเลือนของพ่อตาคนนี้มากขึ้นบางส่วน