องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 151

เซียวปี้เฉิงอึ้ง จากนั้นก็หันไปยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ความจริงแล้ว ตอนนั้นลูกเคยไม่พอใจจริงๆ”

เขามีชื่อเสียงโด่งดังตั้งแต่อายุน้อย สร้างความสำเร็จในสนามรบ สั่นสะเทือนไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

ยิ่งตอนนั้นยังมีสาวงามที่เก่งกาจและมีชื่อเสียงเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวงอยู่เคียงข้าง ถึงแม้จะตาบอดตกอับ ก็ไม่ถึงขั้นต้องเอาผู้หญิงอย่างฉู่หยุนหลิงมาเป็นพระชายาของเขา

“แต่ตอนนี้ลูกรู้สึกโชคดี หากไม่ใช่เพราะเสด็จพ่อตัดสินใจกำหนดงานแต่งงานในครั้งนี้ ลูกก็จะไม่ได้เจอหยุนหลิง และก็จะไม่มีวันนี้”

เซียวปี้เฉิงพูดพร้อมกับรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่ตนเองก็ไม่รู้ตัวว่า น้ำเสียงของเขาอ่อนหวานกว่าปกติ

“หยุนหลิงดีมาก สามารถได้แต่งงานกับหยุนหลิง ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูก”

เซียวปี้เฉิงพูดอย่างจริงใจ เดิมอีกครึ่งชีวิตเขาจะต้องกลายเป็นคนพอการ เป็นเพราะหยุนหลิงตกลงมาจากฟ้า รักษาสายตาของเขาจนหาย และก็ทำให้เขาเข้าใจตนเอง ทำให้เขาเห็นถึงปีศาจและสัตว์ประหลาดรอบ ๆ ตัวเขาอย่างชัดเจน

ปกติปากเขาพูดว่าหยุนหลิงเป็นนางปีศาจมาจากดินแดนแปลก แต่ในใจลึกๆกลับรู้สึกว่า บางทีนางอาจจะเป็นนางฟ้าที่สวรรค์ส่งมาช่วยเขา

“ในเมื่อพวกเจ้าเข้ากันได้ดี ข้าก็มีความสุข”

เจาเหรินตี้ค่อนข้างตกตะลึงที่เขาชื่นชมหยุนหลิงขนาดนี้ แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก เพียงคิดว่าด้วยนิสัยของเซียวปี้เฉิง เป็นไปไม่ได้ที่จะรักชอบหยุนหลิง

หรือด้วยใบหน้าอัปลักษณ์ของหยุนหลิง ในใจผู้ชายทุกคนล้วนรังเกียจ ที่เซียวปี้เฉิงพูดแบบนี้ เพียงเพราะซาบซึ้งที่อีกฝ่ายรักษาสายตาของเขาจนหาย

เมื่อคิดได้แบบนี้ เจาเหรินตี้ก็พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “หลายวันก่อนได้รับจดหมาย ผิงหยางอ๋องป่วยจนเสียชีวิตเมื่อเดือนก่อนแล้ว ตอนนี้สกุลเวินเหลือเพียงลูกสาวกำพร้าคนเดียว”

เพราะตวนอ๋องจะแต่งงาน เขาจึงยับยั้งเรื่องนี้ไว้ไม่ได้พูดออกมา