องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 117

ตวนอ๋องไม่ชำนาญการปะทะฝีปาก และเคยได้รับบทเรียนความร้ายกาจของหยุนหลิงมาแล้ว ดังนั้นจึงหันไปมองทางเซียวปี้เฉิง

“น้องสาม! เจ้ายังจะปล่อยนางไปถึงเมื่อไร หยุนหานเกิดเรื่องบนเรือลำนี้ จำเป็นต้องมีคำอธิบาย!”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วมุ่น แต่ไหนมาพี่ใหญ่ก็เป็นคนซื่อ ทั้งยังมีใจให้ฉู่หยุนหานมานาน ถูกอีกฝ่ายครอบอยู่ในกะลา

หากไม่โดนเสียบ้าง ช่วงเวลาสั้นๆ ตาของตวนอ๋องก็จะไม่สว่าง

“จะใช่หยุนหลิงวางแผนทำร้ายแม่นางหรงหรือไม่ ยังสรุปตอนนี้ไม่ได้ เอาไว้เจ๋อเฟิงจับสาวใช้คนนั้นกลับมาได้แล้ว ต้องให้คำตอบแก่ทุกท่านแน่นอน”

เซียวปี้เฉิงกล่าวจบ เย่เจ๋อเฟิงก็กุมตัวไป๋ลู่ที่ถูกเข็มพิษมาบนเรือ

“ท่านอ๋อง จับคนร้ายมาได้แล้วขอรับ!”

ไป๋ลู่ใบหน้าหม่นเทา ถูกมัดด้วยเชือกทั้งตัว สองขาอ่อนแรงล้มอยู่กับพื้น

ครั้นฉู่หยุนหานที่อยู่ในอ้อมอกตวนอ๋องเห็นภาพนี้ นัยน์ตาก็พลันหดเล็ก ความตะลึงและความตื่นตระหนกกระวนกระวายปราดผ่านดวงตา

ทั้งสองสบตากันท่ามกลางอากาศ จากนั้นก็เบนคลองจักษุออกอย่างรวดเร็ว เพียงแต่สีหน้าฉู่หยุนหานขาวซีดไปบางส่วน ปากสั่นระริก พูดไม่ออก

ด้วยฝีมือของไป๋ลู่ ถึงกลับถูกจับมาได้!

ตวนอ๋องมองไป๋ลู่ด้วยสายตาเคียดแค้น พลันดึงเสียงสูง “เจ้าเป็นใคร ใครกันแน่ที่ทำให้เจ้ากล้าขนาดนี้ ถึงกับกล้าวางแผนทำร้ายแม่นางหยุนหานแห่งจวนเหวินกั๋วกงและคุณหนูหรงแห่งจวนเจิ้นกั๋วกง เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่คือโทษตาย!”

หัวใจไป๋ลู่หนักอึ้งขึ้นทุกที หนนี้นางพลาดเปิดเผยตนเอง จะให้สาวไปถึงตัวฉู่หยุนหานกับเหลียนฮูหยินไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจจึงบังเกิดแผนการรับมือ เงยหน้าตื่นตระหนกรื้นน้ำตามองไปทางตวนอ๋องร้องวิงวอน

“บ่าวไป๋ลู่ ตวนอ๋องอย่าเพิ่งโกรธ! ตวนอ๋องเมตตาด้วย บ่าวเป็นแค่สาวใช้ต้อยต่ำ ถูกบีบให้ทำ รับคำสั่งทำงานเจ้าค่ะ!”

“ใครบังคับเจ้า”

เมื่อไป๋ลู่ได้ยิน ร่างก็สั่นเทา มองไปทางหยุนหลิงแวบหนึ่งราวกับกลัวมาก จากนั้นก็ถอนสายตากลับด้วยความรวดเร็ว

“คือ...คือ...”

นางน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่กล้าพูดเต็มปาก ตวนอ๋องจึงพูดขึ้นอย่างอดไม่ไหว “คือฉู่หยุนหลิง คือนางที่บีบให้เจ้าวางแผนทำร้ายพวกนางใช่หรือไม่!”

“เจ้าไม่ต้องกลัวนาง ถ้าฉู่หยุนหลิงบังคับขู่เข็ญเจ้า เจ้าจงวางใจชี้ตัวนาง ข้าไม่เพียงแต่จะไม่เอาผิดกับ แต่จะคืนความเป็นธรรมให้เจ้าด้วย!”

หยุนหลิงอิงรั้วกั้นชมละเรื่องสนุกอย่างเกียจคร้าน เลิกคิ้วน้อยๆ

“โอ้โฮ เช่นนั้นเจ้าก็เก่งจริงๆ เลยนะ”

นางดึงน้ำเสียงท้ายประโยคสูง เมื่อได้ยินเสียงเยาะเย้ย ไฟโกรธที่ตวนอ๋องกดไว้ด้วยความลำบากก็ ‘ผึง’ ผุดขึ้นมาอีก โกรธจนเจ็บทรวงอก

ไป๋ลู่น้ำตาไหลไม่หยุด พยักหน้าเอ่ย “...คือ...คือพระชายาจิ้งสั่งให้บ่าวทำเจ้าค่ะ”

“พระชายาจิ้งบอกว่าไม่ชอบเห็นคุณหนูหรงฉานกับแม่นางหยุนหานมีไมตรีต่อกัน ต้องการให้บ่าวสั่งสอนอีกฝ่าย...ดังนั้น เมื่อครู่จึงสั่งให้บ่าวรั้งคุณหนูหรงฉานชมดอกไม้ไฟ แล้วฉวยโอกาสผลักนางลงน้ำเจ้าค่ะ”