องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 23

ฝูกงกงยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีเหตุผลมากขึ้น "บางทีพระชายาอาจจะกำเนิดหญิงองค์น้อย ในหนังสือประวัติศาสตร์ มีเรื่องราวขององค์หญิงที่แต่งงานทำให้ทั้งสองประเทศมีความสัมพันธ์ที่ดีมาเป็นเวลาร้อยปี ไม่ใช่ว่าไม่เคยมี"

เจาเหรินตี้เลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม "เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าไม่มั่นใจในความแข็งแกร่งของต้าโจว ถึงต้องการให้ข้าใช้การแต่งงานเพื่อแลกกับความสงบสุข"

ฝูกงกงรีบสารภาพ "บ้าวมิอาจ เพียงแต่คิดคำอธิบายที่ดีกว่านี้ไม่ได้"

เจาเหรินตี้ดูสง่างามใจดี แต่เขาก็เป็นบุตรชายของไท่ซ่างหวง

อดีตเทพเจ้าแห่งสงครามผู้ยิ่งใหญ่ไม่ลังเลที่จะละเมิดระบบรัชทายาท ยังเลือกรัชทายาทเป็นการส่วนตัว ผู้ซึ่งสืบทอดสายเลือดและความเชื่อของเขา

“ในความคิดของข้า เทพธิดาลงมายังโลก น่าจะเกี่ยวข้องกับลูกสะใภ้คนที่สามมากกว่า”

ฝูกงกงคำนับ "ขอให้ฝ่าบาทช่วยขจัดความสับสนของทาสคนนี้ด้วย"

เจาเหรินตี้ยิ้ม แววตาของเขาฉายแววฉลาด

“ลูกสะใภ้คนที่สามไปสนามรบไม่ได้ แต่ถ้านางรักษาลูกคนที่สามได้ นางก็จะสามารถทำให้บ้านเมืองมั่นคงได้เช่นกัน”

“ฝ่าบาททรงฉลาด!” ฝูกงกงพลันตระหนักว่า “หากพระชายาจิ้งสามารถรักษาท่านอ๋องได้ นางจะต้องเป็นเทพธิดาแน่นอน”

ดวงตาของเจาเหรินตี้ จ้องที่ก้อนหินสีแดง ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ทูเจวี๋ยสารเลวนั่นกำลังจับตามองอยู่เขตชายแดน ในมือของเขา มีคนที่ไม่สามารถรับตำแหน่งสำคัญได้

หากฉู่หยุนหลิงสามารถรักษาดวงตาของเซียวปี้เฉิงได้ จะแก้ปัญหาหัวใจอย่างหนึ่งของเขาได้จริงๆ

……

ในเรือนฉางหนิง หยุนหลิงที่หลับใหลมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ลืมตาตื่นช้าๆ

"น้ำ...หิว..."

ครั้งนี้หลังจากที่พลังวิญญาณของนางหมดลงสมองของนางได้รับความเสียหาย แทบไม่รู้สึกตัวหลังจากนอนหลับมาทั้งวันทั้งคืน

ทันทีที่นางฟื้นคืนสติ ความรู้สึกหิวก็เกิดขึ้น ดวงตาของหยุนหลิงผู้หิวโหยก็เปล่งประกายสีเขียว

เมื่อได้ยินว่านางตื่นแล้วเซียวปี้เฉิง รีบสั่งให้คนรับใช้ในวังส่งต่อรับสั่ง จากนั้นก็คลำหาถ้วยชาบนโต๊ะแล้วยื่นให้

คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่ไม่รับเท่านั้น ยังกัดข้อมือเขาแน่น

"เจ้าเป็นหมาหรือไง!"

เซียวปี้เฉิงกัดฟันด้วยความเจ็บปวด เกือบจะทำถ้วยชาหกบนเตียงตัวเตี้ย

“ขออภัย ข้าคิดว่ามันเป็นขาหมู”

นางเกิดภาพหลอน

ก่อนที่เซียวปี้เฉิงจะตั้งตัวทัน จู่ๆ ก็มีลมกระโชกแรงพัดผ่านข้างหลังเขา มุ่งตรงไปที่หยุนหลิง

"หลิงเอ๋อ...! ในที่สุดเจ้าก็ตื่นขึ้นแล้ว แต่เจ้าทำให้พ่อกลัว..."

เซียวปี้เฉิงถูกไท่ซ่างหวงผลักออกไป ล้มลงไปกับพื้น ทำชาร้อนหกทั่วใบหน้าของตัวเอง

เมื่อเจาเหรินตี้เพิ่งเข้ามาในพระราชวัง เห็นภาพดังกล่าว อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก

เฉินหมัวมัวรีบช่วยพยุงเซียวปี้เฉิงลุกขึ้น เช็ดหน้าให้เขาด้วยผ้าเช็ดหน้า

“ไท่ซ่างหวง ท่านโปรดผ่อนคลาย มิฉะนั้นข้าจะถูกท่านรัดคอตายก่อนที่จะอดตาย”

หยุนหลิงถูกไท่ซ่างหวงกอดไว้แน่น จนหายใจลำบาก

“หลิงเอ๋อหิวหรือยัง”

เมื่อไท่ซ่างหวงได้ยินเช่นนั้น ค่อยๆ หยิบกุ้ยฮวาเกากลิ่นหอมหวานที่ห่อด้วยกระดาษออกมาสองชิ้นจากแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง

"กินนี่สิ อร่อย!"

นี่คือขนมกุ้ยฮวาเกาของวัง ขนมโปรดของไท่ซ่างหวง เขาแก่แล้วและฟันก็ไม่ดี เฉินหมัวมัวจึงอนุญาตให้เขากินเพียงวันละสามอันเท่านั้น

ปกติมักลังเลที่จะกิน ก็เลยเก็บเอาไว้

ไม่รู้ว่าขนมกุ้ยฮวาเกาทั้งสองชิ้นนั้นถูกเก็บไว้นานแค่ไหน แม้ว่าจะยังไม่เสีย แต่กลับแห้งและแข็ง

“ขอบพระทัย อย่างนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้ว”

หยุนหลิงวิงเวียนเพราะความหิว นางไม่รังเกียจรสชาติแย่ๆ ของขนม ยัดมันเข้าปากทันที แก้มของนางพองออกเป็นพวง

นางกลืนขนมด้วยความยากลำบาก กลอกตาขึ้นเพราะสำลัก

อาจเป็นเพราะนางรู้สึกว่ารูปลักษณ์ของหยุนหลิงนั้นไม่น่าดึงดูดนัก เฉินหมัวมัวกลัวว่าเจาเหรินตี้จะไม่พอใจในความหยาบคายของนาง ดังนั้นนางจึงเตือนหยุนหลิงด้วยเสียงต่ำ

“พระชายา ทานเสวยช้าๆ ระวังสำลัก”

“ไม่สำลักตายหรอก ยิ่งไปกว่านั้นสำลักจนตายยังดีกว่าอดตาย”

เฉินหมัวมัวรีบพูดต่อ "ท่านอย่าพูดคำนั้น อาหารในห้องอาหารอุ่นเสร็จแล้ว จะถูกส่งมาทันที หากเสวยขนมมากเกินไป จะไม่สามารถกินอาหารได้"

เจาเหรินตี้ยิ้มและพูดว่า "ลูกสะใภ้คนที่สามตอนนี้มีสองคนในร่างกาย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่จะกินเยอะ"