องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 28

เมื่อพูดถึงบ่าวสาวบำเรอ หยุนหลิงก็ค่อนข้างสนใจ

“ว่าแต่ เจ้ามีบ่าวสาวบำเรอกี่ห้อง”

เซียวปี้เฉิงพูดอย่างเย็นชา "เกี่ยวอะไรกับเจ้า!"

“สาวใช้คนนั้นชื่อชิวซวง เป็นคนใช้อุ่นเตียงของเจ้าหรือเปล่า”

ชิวซวงเป็นสาวใช้ที่ดูแลชีวิตประจำวันของเซียวปี้เฉิง นางค่อนข้างสวย

หยุนหลิงยังจำคืนที่นางมาที่นี่ครั้งแรกได้ สาวใช้คนนี้กำลังสาปแช่งอยู่นอกประตู ด่าว่านางเป็นคนสารเลว บอกอีกว่าถ้านางตายจะดีกว่านี้

ต่อมาเขารู้ว่านางสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของเยียนอ๋องได้ เซียวปี้เฉิงให้ความสำคัญ หลีกเลี่ยงที่จะเจอนางเป็นเวลาหลายวัน เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้และชำระแค้น

"เจ้าถามทำไม?"

"ข้าได้ยินหญิงชราในจวนซุบซิบ ชิวซวงรับใช้เจ้าตั้งแต่นางยังเด็ก เจ้าจะให้ตำแหน่งที่ดีแก่นางไม่ช้าก็เร็ว"

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงขรึมลงทันที เอ่ยตำหนิ "อย่าฟังคำพูดไร้สาระพวกนั้นน ข้าอยู่ในสนามรบตั้งแต่อายุสิบห้าปี เขาไม่เคยเข้าห้องบ่าวสาวบำเรอเลย"

“อ๋อ แล้วตอนอยู่ในกองทัพเจ้าเป็นพระหรือ”

“ตระกูลและประเทศเป็นสิ่งสำคัญที่สุด มัวหลงระเริงไปกับสิ่งลามกอนาจารได้อย่างไร!”

เป็นความจริงที่มักจะมีทหารในค่ายทหารที่ไปสถานที่เริงรมย์เพื่อปลดปล่อย แต่ในฐานะท่านอ๋อง แน่นอนว่าเขาไม่สามารถลดระดับตัวเองลงไปยังสถานที่แบบนั้นได้

หยุนหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงของนางค่อนข้างประหลาดใจ

“ข้าบอกว่า...เจ้าไม่เคยแตะต้องผู้หญิงมาก่อนข้าเลยเหรอ?”

หูของเซียวปี้เฉิงแดงขึ้นเล็กน้อย เขาหันหลังพร้อมกับสะบัดแขนเสื้อ แล้วปล่อยกระแอมออกมาอย่างเย็นชา

“พูดเรื่องสำคัญเถอะ! อย่าเอาเรื่องของข้ามาพูดเลย!”

เรื่องแบบนี้ สำหรับผู้ชายที่เกิดในยุคศักดินา แทนที่จะได้รับการยกย่อง เขากลับถูกเยาะเย้ยและดูหมิ่น

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายเล็กน้อยของเขา หยุนหลิงก็รู้สึกขบขันอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามให้เขาเปลี่ยนเรื่อง

“พี่ชายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนและใจดี แต่บางครั้งความคิดของเขาก็ไร้เดียงสาและไร้เหตุผลเกินไป เขาอยากจะเป็นแบบเดียวกับในบทละครเสมอ จะอยู่กับผู้หญิงที่เขารักตลอดไป”

สิ่งนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนในราชวงศ์ ยิ่งเขาเป็นลูกชายคนโตของฮองเฮายิ่งไม่ต้องพูดถึง

"เป็นเรื่องที่ไร้เดียงสาเกินไปก็จริง แต่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความไร้เหตุผล มันเป็นเพียงธรรมชาติของมนุษย์"

จากมุมมองของหยุนหลิง เป็นเรื่องน่ายกย่องอย่างแท้จริงที่ตวนอ๋องยังคงมีความคิดเช่นนี้ในยุคนี้ ไม่น่าแปลกใจที่ฉู่หยุนหลิงนับถือเขาเป็นบุคคลอันเป็นที่รักในใจของนาง

ตวนอ๋องหน้าตาหล่อเหลา แต่ก็น่าเสียดายที่เขาตาบอดเหมือนเซียวปี้เฉิง ตกหลุมรักคนอย่างฉู่หยุนหานเช่นเดียวกัน

“เจ้าเป็นผู้หญิง แน่นอนว่าเจ้าก็คิดเช่นนั้น” เซียวปี้เฉิงดูไม่พอใจ “แต่มันค่อนข้างปกติที่ผู้ชายจะมีภรรยาสามคน หรือสี่คน”

หยุนหลิงหรี่ตาของนาง "เจ้าหมายความว่า ในภายภาคหน้าเจ้าจะแต่งงานกับนางบำเรอและนางสนมหลายๆ คน?"

เซียวปี้เฉิงได้ยินเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ "ทำไม เจ้ายังอยากหยุดข้า?"

“ข้าจะไม่ห้ามเจ้า เพียงแต่ข้าทนไม่ได้ที่คนอื่นมาสวมเขาให้กับข้า ถ้าเจ้าอยากขอคนอื่น เราก็ต้องแยกกัน”

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดเบาๆ "อิจฉาริษยาของผู้หญิงเป็นโทษเจ็ดเท่า ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้น ข้าเกรงว่าเจ้าจะแต่งงานกับใครไม่ได้ไปตลอดชีวิต"

ถ้าอย่างนั้นนางก็ขอเป็นโสดไปตลอดชีวิตดีกว่า

โทษทั้งเจ็ดอีก สังคมศักดินาที่น่าขยะแขยง ศักดินาผู้ชายเป็นใหญ่ที่น่ารังเกียจ

หยุนหลิงกระแอมออกมาเบาๆ "แล้วฉู่หยุนหานล่ะ?ถ้านางเป็นพระชายาของเจ้า เจ้าจะแต่งงานกับหญิงอื่นหรือไม่?"

เซียวปี้เฉิงผงะไปครู่หนึ่งแล้วขมวดคิ้ว "เจ้าพูดถึงนางทำไม?"

เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับคำถามนี้

“เจ้าคิดว่าหยุนหานจะขี้อิจฉาเหมือนเจ้าหรือไง? นางฉลาด มีเหตุผล ไม่ถือสาอะไร”

แน่นอนว่าทันทีที่พูดถึงคนรักเก่า ผู้ชายคนนี้ก็เริ่มที่จะเหยียบย่ำนาง