องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 54

บ่าวใช้ที่ฉลาดล้วนเข้าใจ สามารถได้แต่งงานกับสกุลที่ดี ได้เป็นภรรยาของคนที่มีนิสัยดีนั้น ถือว่าดีกว่าการได้เข้าไปอยู่ในเรือนหลังของจวนสกุลผู้ดีหลายเท่า

เมียน้อยยังไงก็เป็นแค่เมียน้อย เป็นแค่ของเล่นเท่านั้นเอง

“พระชายาคิดเผื่อชิวซวงจริงๆ เดิมข้าคิดว่าพระชายาจะเป็นคนใจไม้ไส้ระกำ คิดไม่ถึงว่านางจะใจกว้างขนาดนี้”

“จะว่าไปแล้วก็ถูก ถึงแม้พระชายาจะได้แต่งงานกับท่านอ๋องด้วยวิธีนั้น แต่นางก็ไม่เคยกระด้างรุนแรงกับบ่าวใช้”

“บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าพระชายาเป็นคนดี พวกเจ้ากลับไม่เชื่อ ครั้งที่แล้วข้าไปในครัวแล้วเพลงพระชายากำลังทำเค้กไข่น้ำผึ้งให้ไท่ซ่างหวง พระชายายังให้ข้าหนึ่งอัน”

ในที่สุดก็มีคนเห็นถึงความดีของหยุนหลิง สาวใช้ไม่น้อยต่างอิจฉาชิวซวง ก็มีบางส่วนที่อิจฉาริษยา พูดจาถากถาง

มีเพียงชิวซวงที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ท่าทางตื่นตระหนก

หลังจากมีคำสั่งของเซียวปี้เฉิง ให้เฉียวเย่รับผิดชอบจัดการ พ่อแม่ของชิวซวงดูตัวทหารที่เคยอยู่ภายใต้อำนาจของเซียวปี้เฉิงหลายคน สุดท้ายก็ชอบชายหนุ่มคนหนึ่งที่อายุยี่สิบห้า

คนคนนั้นเป็นทหารชั้นผู้น้อยระดับเก้าคนหนึ่ง แต่คาดว่าจะมีโอกาสเลื่อนตำแหน่งในไม่ช้า ไม่นานก็จะถูกย้ายไปเป็นขุนนางขั้นเจ็ดอยู่นอกเมืองหลวง

ในสนามรบก็เคยมีความดีความชอบไว้หลายอย่าง ที่น่าเสียดายคือหลังจากขาซ้ายได้รับบาดเจ็บทำให้อ่อนแรงเล็กน้อย บนใบหน้าก็มีรอยแผลเป็น

พ่อแม่ของชิวซวงพอใจอีกฝ่ายมาก หลังจากเซียวปี้เฉิงรู้เรื่องก็ยินดี สั่งเฉียวเย่เอาเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้กับพวกเขา

“สายตาไม่เลว หนุ่มที่พวกเขาเลือก เคยช่วยชีวิตผู้หญิงมากกว่าสิบคนที่เกือบจะถูกพวกโจรจับตัวไปที่บริเวณชายแดน เพราะขาได้รับบาดเจ็บจึงถอนตัวออกมาจากสนามรบ แต่ตอนนี้ก็มีโอกาสจะได้เลื่อนตำแหน่ง มีอนาคตที่ดี”

หลังจากชิวซวงรู้เรื่อง ก็แอบไปสืบดูเรื่องของอีกฝ่าย แล้วก็เกือบเป็นลม

ผู้ชายคนนั้นแลดูดุร้าย บนใบหน้ายังมีรอยแผลเป็นอัปลักษณ์ เป็นเหมือนอย่างโจรโหดเหี้ยม

“ข้ารู้อยู่แล้ว พระชายาไม่มีทางใจดีขนาดนี้แน่....”

ชิวซวงบ่นพึมพำ แววตาที่ลุกลี้ลุกลนเป็นประกายครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจ

พระชายาที่อัปลักษณ์และเลวร้ายขนาดนั้นคนหนึ่ง กระทำเรื่องแบบนั้นท่านอ๋องยังไม่ถือสานาง ยิ่งไม่มีเหตุผลลงโทษนาง

แทนที่จะแต่งงานและถูกทรมานจนตายอยู่นอกเมืองหลวง ลองเสียงสักครั้งจะดีกว่า

พลบค่ำ หลังจากท่านอาหารค่ำแล้ว

ชิวซวงยกของหวานมาหนึ่งถ้วย เดินเข้าไปในเรือนซู่สือด้วยท่าทีปกติ

เซียวปี้เฉิงฝึกเล่นหอกอยู่ในลาน หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ มองดูรูปร่างหล่อเหลาคมคายของอีกฝ่าย แล้วก็คิดถึงผู้ชายที่มีบาดแผลบนใบหน้าคนนั้น ชิวซวงกัดฟัน

“ท่านอ๋อง นี่เป็นข้าวเหนียวดำไข่หวานฝีมือพระชายา ข้าน้อยยกมาให้ท่าน”

เซียวปี้เฉิงเช็ดเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “วางไว้บนโต๊ะข้างใน เดี๋ยวข้าค่อยกิน”

ครั้งที่แล้วหยุนหลิงรับปากว่า ต่อไปจะทำของอร่อยให้เขากิน สามวันห้าวันก็จะสั่งคนเอาเมนูอาหารที่ไม่เคยได้ยินมาให้

“สายตาทันไม่สะดวก จะให้ข้าน้อยปรนนิบัติท่านดื่มไหม?”

เซียวปี้เฉิงครุ่นคิด ตอนนี้เขายังแกล้งทำเป็นตาบอดอยู่ จึงไม่ได้ปฏิเสธ