องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 67

เช้าวันรุ่งขึ้น หยุนหลิงลุกขึ้นมาพร้อมกับความมึนงง แล้วก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงของเซียวปี้เฉิง

“ตื่นแล้วหรือ?”

ข้างหูมีเสียงของเซียวปี้เฉิงดังขึ้น หยุนหลิงหันไปดู แล้วก็พบว่าเขานอนอยู่ข้างกายตน ท่าทีแลดูไม่เป็นธรรมชาติ

หยุนหลิงขมวดคิ้วนวดขมับ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าดื่มเหล้าไม่เก่ง เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรเจ้าใช่ไหม? ข้าจำไม่ค่อยได้แล้ว”

เหมือนจำได้ว่ามึนเมาอย่างมาก แล้วก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับหลิวฉิง ต่อมาเกิดอะไรขึ้นนั้นจำไม่ได้แล้ว

ยังดีที่จำอะไรไม่ได้แล้ว

เซียวปี้เฉิงค่อยโล่งอก ไอเล็กน้อยแล้วก็พูดขึ้นว่า “ไม่มีอะไร เพียงแต่เมื่อคืนเจ้าเมามาก ข้ากลัวว่าหากส่งเจ้ากลับไปเรือนหลั่นชิงแล้วจะถูกไท่ซ่างหวงจับได้ จึงให้เจ้านอนอยู่ที่เรือนซู่สือ”

พูดเสร็จ เซียวปี้เฉิงก็เหลือบมองดูริมฝีปากหยุนหลิงที่บวมเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด

เมื่อคืนเขาก็อาศัยความกล้าจากความเมา ฉกฉวยโอกาสสักครั้ง

หยุนหลิงอ้าปากหาว รีบลุกขึ้นพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าต้องรีบกลับเรือนหลั่นชิง เดี๋ยวไท่ซ่างหวงหาข้าไม่เจอจะโวยวายอีก”

“อืม เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าตามลู่ชีมาดูแล”

หยุนหลิงรู้สึกเหมือนเช้าวันนี้ เซียวปี้เฉิงค่อนข้างอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่คิดมาก อาจจะเป็นเพราะเพิ่งตื่นจึงดูไม่สดชื่น

หลังจากที่นางไปแล้ว เซียวปี้เฉิงเหลือบมองไปที่เตียงซึ่งความอบอุ่นยังคงอยู่อย่างอาลัยอาวรณ์ เมื่อไหร่ถึงจะได้นอนเหมือนอย่างเมื่อคืนในทุกค่ำคืน?

หยุนหลิงรีบกลับมายังเรือนหลั่นชิง ผมยาวสลวยดุจแพรไหมพาดหลัง นางเป็นคนยุคปัจจุบันจึงเกล้าผมไม่เป็น ต้องอาศัยตงชิงช่วย

ตงชิงหวีผมให้นางไปด้วย ตาข้างหนึ่งขยิบเล็กน้อยอย่างมีเลศนัย พร้อมพูดไปด้วยว่า “เมื่อคืนท่านอ๋องกับท่านอ๋องนอนเตียงเดียวกันหรือ? ข้าใช้น้ำมันทาปากช่วยท่านปกปิดร่องรอยนะ”

หยุนหลิงได้ยินคำพูดประโยคนี้ จึงหันไปมองดูในกระจก แล้วก็พบว่าริมฝีปากของตนเองบวมเล็กน้อยอย่างผิดปกติ จึงขยับมุมปากดู