องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1021

“เกิดอะไรขึ้นรึขอรับ?”

คนรอบข้างรู้สึกงุนงง ไม่รู้ว่าลูกพี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา

และพบว่าใบหน้าของหลิวชางแดงก่ำ เขาชี้ไปที่เนื้อหาในจดหมายแล้วตะโกนด่าทอว่า

“ให้ตายเถิด เจ้าพี่เขยนั่นให้ข้าไปอยู่ที่เมืองเสิ่นก่อน นี่คิดอยากทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้นรึ เราต้องกลับที่เมืองเสิ่นอีกแล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าลูกน้องเองก็สับสนไปหมด

“จริงรึเนี่ยลูกพี่ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เราเพิ่งจะผ่านเมืองเสิ่นมา นี่ยังต้องกลับไปอีก ล้อเราเล่นรึเนี่ย?”

ทุกคนต่างมองหน้ากัน

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า!” หลิวชางอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา แล้วด่าทอว่า “พี่เขยของข้าตกใจจนกลัวพวกคนอาณาจักรฉิน ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่ามีอะไรให้กลัว ตอนนั้นข้ายืนอยู่ที่นั่น ยื่นคอให้คนอาณาจักรฉินบั่นคอแต่พวกมันก็ไม่กล้า กลัวบ้าอะไรกัน”

“นั่นสิ เราจำเป็นต้องไปๆมาๆรึขอรับ?”

“นั่นสิขอรับ ข้าเองก็รู้สึกว่าไม่จำเป็น ทำอะไรกันละเนี่ย”

เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาถกเถียงกัน รู้สึกว่าการทำเช่นนี้บ้าสิ้นดี

“เอาเถิดหยุดพล่ามได้แล้ว หากบอกให้เรากลับไปที่เมืองเสิ่นก็กลับไปเถิด หลังจากนี้เราจะมีชีวิตที่สุขสบายรึไม่ก็ขึ้นอยู่กับพี่เขยของข้า ในเมื่อเขาบอกให้ไป เช่นนั้นก็ต้องไป”

หลิวชางรำคาญใจที่พวกเขาถกเถียงกัน เขาระบายออกมาทันที

เมื่อเห็นดังนั้นแล้วทุกคนก็ไม่กล้าต่อต้านพวกเขารีบเริ่มเดินทางกลับทันที

“เฮ้อ! ซวยจริงๆ!” หลิวชางถอนหายใจยาวๆด้วยสีหน้าที่จำใจ

จนกระทั่งฟ้ามืดพวกเขาจึงกลับมาถึงเมืองเสิ่นอย่างเหนื่อยล้า คนตระกูลจางได้รออยู่ที่ประตูเมืองนานแล้ว พวกเขารีบตั้งสติแล้วเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายหลิว ในที่สุดก็มาถึงแล้ว เชิญขอรับ เชิญเข้ามาในเมืองก่อน นายท่านได้เขียนจดหมายมาบอกพวกเราแล้ว ในระหว่างนี้พวกเราจะรับผิดชอบความเป็นอยู่การกินของท่านเองขอรับ”

คนรับใช้ตระกูลจางได้ลากเกวียนไปแล้วนำทางหลิวชางไปยังจวน

หลิวชางมองเมืองเสิ่นที่ทรุดโทรมมากกว่าเมืองถูเหอแล้วก็โกรธจนแทบบ้า เขาด่าทอว่า

“จะให้ข้ามาสถานที่ทรุดโทรมเช่นนี้อยู่ได้ นี่มันอยู่รับทุกข์ชัดๆเลยไม่ใช่รึไง? พี่เขยของข้าคงเสียสติไปแล้ว ถึงได้ให้ข้ามาพักอยู่ในที่ที่กันดารห่างไกลเช่นนี้ นี่เขาเกรงกลัวคนอาณาจักรฉินไปแล้วรึไง!”

หลิวชางเอาแต่กล่าวโทษ แต่คนรับใช้ตระกูลจางได้ยินแบบนั้นก็ทำได้แค่ยิ้มแย้มไม่โต้ตอบ นี่คือเรื่องของตระกูลจาง พวกเขาจะไปแทรกได้อย่างไร

แต่ว่าในขณะที่ทุกคนกำลังเดินทาง หลิวชางกลับเหลือบไปเห็นนักค้าขายที่สวมเสื้อผ้าดีๆอยู่ไม่ไกลนักเดินผ่าน นักค้าขายคนนั้นสวมใส่ชุดของคนอาณาจักรฉิน

นั่นทำให้หลิวชางโกรธเกรี้ยวอย่างมาก ตอนนี้แค่เขาเห็นคนอาณาจักรฉินก็นึกถึงเรื่องน่าโมโหระหว่างเดินทางในวันนี้ จึงได้รีบตะโกนว่า