องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1030

ฉินอวี่โกรธเกรี้ยวอย่างมาก เขาตะโกนว่า “บุกเมือง!”

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่ชางร้อนใจ เขารีบเข้าไปอยากจะเกลี้ยกล่อม

“ข้าบอกว่าบุกเมือง!” ฉินอวี่หันหน้าไปตะโกนอีกครั้ง

หลี่ชางรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก เขาตัดสินใจเสี่ยงพูดว่า “อ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ บนกำแพงเมืองมีชาวเมืองยืนอยู่มากมาย หากจะบุกเข้าเมืองจริงๆจะต้องมีคนบาดเจ็บล้มตายมากมายพ่ะย่ะค่ะ ถึงตอนนั้นจะแย่พ่ะย่ะค่ะ”

“พวกมันถืออาวุธอยู่ จะเรียกว่าชาวเมืองได้อย่างไร?!” ฉินอวี่ตะคอก

หลี่ชางพูดไม่ออก มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่ปัญหาคือพวกเขาต้องไตร่ตรองว่าคนนอกจะมองอย่างไร การจับหลิวชางแล้วบั่นคอเขามันไม่เป็นไร แต่จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่มากไม่ได้

ฉินอวี่เองก็เข้าใจเหตุผลนี้ดี เขากำหมัดแน่นแล้วคิดหาวิธีที่ดีที่สุด

บนกำแพงเมือง เมื่อหลิวชางเห็นว่ากองกำลังอาณาจักรฉินไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆจึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“ดูสิ ข้าบอกแล้วใช่รึไม่ คนอาณาจักรฉินมาเพื่อข่มขวัญเท่านั้น พวกมันไม่กล้าบุกเข้าเมืองหรอก!”

“หึหึ พี่หลิวสุดยอดเลย!”

เหล่าลูกน้องคนอื่นๆเองก็พูดสมทบว่า

“หึ เจ้าพวกคนอาณาจักรฉินที่โง่เขลา เพ้อฝันจะบุกเข้าเมือง ช่างฝันลมๆแล้งๆนัก”

“นั่นสิ ข้าอยากจะให้พวกมันรีบบุกเข้ามาจริงๆ ถึงตอนนั้นเราจะได้ใช้โอกาสนั้นสั่งสอนพวกคนอาณาจักรฉินสักที”

บนกำแพงเมือง บรรยากาศตึงเครียดค่อยๆผ่อนคลายลงมาก

ด้านล่างกำแพงเมือง ฉินอวี่หลับตาลง เขากลัวว่าหากลืมตาขึ้นมาแล้วจะมองเห็นเหล่าทหาร มองเห็นแววตาที่ผิดหวังของหยางเหลียง

บุกหรือไม่บุก?

ในขณะที่เขากำลังลังเลอยู่นั้น ก็มีคนส่งจดหมายคนหนี่งรีบขี่ม้าควบมา

“รายงานพ่ะย่ะค่ะ! มีจดหมายจากอ๋องเหยียน เชิญอ๋องอวี่เปิดด้วยองค์เองพ่ะย่ะค่ะ!”

คนส่งจดหมายคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของฉินอวี่ แล้วถวายจดหมายขึ้น

“หือ?”

เมื่อได้ยินข่าวนี้ทุกคนก็ตะลึงกันหมด

ฉินอวี่รีบเปิดจดหมายออก แล้วอ่านอย่างละเอียด ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ดวงตาเองก็เป็นประกายยิ่งขึ้น

บัดนี้สายนตาของเหล่าทหารต่างมองไปที่เขา จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วหัวเราะเสียงดัง เพียงพริบตาสีหน้าก็เย็นชา

“ออกคำสั่งให้บุกเข้าเมือง! ไม่ว่าใครที่ถืออาวุธอยู่ ไม่ต้องไว้ชีวิต พวกหลิวชางที่เป็นผู้ร้าย ข้าต้องการจับเป็น!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่ชางตอบรับทันที ครั้งนี้เขาไม่ได้ห้าม เพราะเขารู้ว่านี่คือความตั้งใจของอ๋องเหยียน จากนั้นเขาก็โบกมือแล้วตะโกนว่า

“บุกเข้าเมือง!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้ว ลูกธนูราวกับฝนห่าลงมาก็ยิงไปยังบนกำแพงเมือง