องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1091

สองขบวนนั้นพุ่งเข้าไปสังหารทั้งสองด้านก่อน เสียงดังสนั่นลั่นฟ้า

เมื่อองค์ชายสองเห็นเช่นนั้นก็พูดด้วยสีหน้าแย่ๆว่า “แย่แล้ว พวกมันจะฝ่าวงล้อม จะปล่อยให้ได้ใจไม่ได้ นำทหารกลางไปด้วย จัดการพวกมันให้ได้ในคราวเดียว!”

เมื่อองค์ชายสองออกคำสั่งแล้วก็มีทหารม้ามากมายเคลื่อนทัพไล่ตามขบวนของอาณาจักรฉินไป

ส่วนทหารอาณาจักรฉินสองขบวนนั้นทำการสังหารอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนความตายเลยแม้แต่น้อย

ทหารม้าทุ่งหญ้าเองก็เสียสติไปแล้ว หากคนพวกนี้ฝ่าวงล้อมไปได้ เช่นนั้นพวกเขาจะต้องได้รับโทษเป็นแน่ ดังนั้นพวกเขาจะต้องทุ่มสุดกำลัง ต้องสกัดทหารอาณาจักรฉินเอาไว้ให้ได้แม้ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม จากนั้นก็จัดการให้สิ้นซาก

ทั้งสองฝ่ายต่างก็เลือดร้อน กลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วสนามรบ ทำให้อากาศไม่ปลอดโปร่ง หากสามารถมองเห็นทั่วทั้งสนามรบได้ ก็จะมองเห็นว่า ทหารม้าทุ่งหญ้าได้ถูกทหารอาณาจักรฉินทั้งสองขบวนล่อไปจนเปิดช่องโหว่

กองกำลังที่กำลังเฝ้ารอโอกาสอยู่เงยหน้ามองด้านหน้า และมองเห็นธงชนเผ่าหนี่ว์เจินที่ตรงกลาง! และข้างๆก็มีธงราชวงศ์อยู่ด้วย

นี่คือโอกาสที่เขารอคอยมาตลอด เขารู้ว่าโอกาสมาถึงแล้ว

“เหล่าสหาย ตามข้าไปสังหาร จับเป็นแม่ทัพของพวกมัน!”

หลี่ชางตะโกนอย่างดีใจ ทันใดนั้นก็พุ่งตัวไปยังธงราชวงศ์ ทหารอาณาจักรฉินคนอื่นๆเองก็ตามหลังเขาไปยังธงราชวงศ์ด้วย คิดจะจับองค์ชายสองทั้งเป็น

ด้วยแผนแยกกำลังทหารก่อนหน้านี้ ทำให้ตอนนี้หลี่ชางเป็นไปอย่างราบรื่น เขามุ่งหน้าไปตรงกลางกองทัพ

เมื่อคนขององค์ชายสองรู้ตัวว่าผิดปกติ หลี่ชางก็ใกล้จะไปถึงตรงหน้าของเขาแล้ว

“แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะองค์ชายสอง กองทัพอาณาจักรฉินขบวนหนึ่งพุ่งมาหาพวกเราพ่ะย่ะค่ะ!”

ทหารทุ่งหญ้ารีบวิ่งเข้ามารายงานในเต็นท์อย่างตื่นตระหนก

“ว่าอย่างไรนะ? ทหารอาณาจักรฉินบุกมาแล้วงั้นรึ?”

เมื่อองค์ชายสองได้ยินเช่นนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเขาก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว

“จะตื่นตระหนกไปทำไม ก็แค่พวกอาณาจักรฉินกลุ่มหนึ่ง จะกล้าพุ่งเข้าโจมตีกองทัพกลางของเรางั้นรึ?”

เจ้าพวกอาณาจักรฉินพวกนั้นรวมแล้วก็มีแค่หนึ่งพันสองพันคน ตอนนี้ยังแยกกำลังอีก จะเหลือเท่าไรกันเชียว? เขาไม่เชื่อหรอกนะว่าคนไม่กี่ร้อยคนจะฝ่าการป้องกันของคนนับหมื่นมาได้ นี่มันเป็นภารกิจที่ไม่มีทางสำเร็จได้เลย

“องค์ชายสองพูดถูก ก็แค่ไม่กี่พันคนไม่ควรค่าแก่การให้ความสำคัญ เราสามารถจัดการได้ง่ายๆ!”

แม่ทัพขบวนข้างๆขององค์ชายสองพูดสมทบขึ้นมา “ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร วันนี้คือวันตายของมัน!”

เมื่อองค์ชายสองได้ยินดังนั้นก็คิดเช่นนั้น เขาหัวเราะอย่างเย็นชาว่าออกคำสั่งว่า

“เจ้าจงออกทัพด้วยตนเอง จะต้องจัดการพวกอาณาจักรฉินที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงให้สิ้นซาก”

“กระหม่อมน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อแม่ทัพขบวนคนนั้นได้ยินก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย จากนั้นเขาก็ขึ้นหลังม้าออกไป เขาสวมชุดเกราะครบครัน ดูองอาจน่าเกรงขาม ดูก็รู้ว่าเป็นผู้กล้าหาญมีวิชา