องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1099

“นี่มันอะไรกัน?”

เหล่าทหารม้าทุ่งหญ้าล้มลงกันเรื่อยๆ แต่ละคนมีสีหน้าที่หวาดผวามาก

โดยเฉพาะองค์ชายใหญ่และเหล่าแม่ทัพขบวนทั้งหลาย พวกเขาได้เห็นคนของพวกเขาล้มลงไปด้วยตาของตนเอง แต่กลับไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

อาวุธของพวกมันฟันไม่เข้าเนี่ยนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“หนี รีบหนีเร็วเข้า!”

ในที่สุดก็มีแม่ทัพขบวนของกองทัพทุ่งหญ้าที่นำขบวนอยู่อดทนไม่ไหวแล้วร้องตะโกนขึ้นมา เมื่อครู่นี้เขาเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาถูกรถยนต์ชนจนตายกับตาตนเอง ถึงขั้นไม่มีโอกาสจะหลบเลยด้วยซ้ำ มีเพียงคนจำนวนน้อยที่เหลือรอด แต่ก็เสียขวัญไปหมด ราวกับหวาดกลัวอย่างมาก

ภาพนี้แปลกประหลาดเกินไป เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงวิ่งหนีกลับไป

“หนี! หนีเร็ว”

เหล่าทหารม้าไม่กล้าอยู่ต่อ พวกเขาต่างถอยตามหลังของเขาไปอย่างรวดเร็ว เหล่าทหารม้าทุ่งหญ้าที่เดินทีร้องตะโกน บัดนี้กลับสับสนวุ่นวายไปหมด

องค์ชายใหญ่มองภาพนี้ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เขาตะโกนว่า

“ห้ามถอยเด็ดขาด ตั้งขบวน! หากใครกล้าหนีข้าจะฆ่ามันซะ!”

ทหารม้าทุ่งหญ้าสองหมื่นนายนี้คือกองกำลังหลักของชนเผ่าหนี่ว์เจิน เป็นกองกำลังที่คุ้มครองราชวงศ์และเจ้อหลี่มู่เหมิง หากแยกย้ายกันไป ชนเผ่าหนี่ว์เจินก็จบเห่กันแล้ว!

ส่วนเขาก็จะกลายเป็นที่อับอายของชนเผ่าหนี่ว์เจิน ต่อสู้แพ้เช่นนี้ หากเขาหนีกลับไปที่ชนเผ่าหนี่ว์เจิน ท่านหัวหน้าผู้เป็นพ่อของเขาต้องฆ่าเขาเป็นแน่

นี่คือความแตกต่างของชาวทุ่งหญ้าและคนภาคกลาง ในทุ่งหญ้าไม่มีประโยคที่ว่าเสือถึงร้ายก็ไม่กินลูกตัวเอง

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะองค์ชายใหญ่ กระหม่อมจะกลับชนเผ่า เจ้าพวกนี้มันเป็นสัตว์ประหลาด!”

แม่ทัพที่สวมหมวกสักหลาดคนหนึ่งตกใจกลัวจนตัวสั่น เขาพูดไปด้วยแล้ววิ่งไปหนีไปด้วย

“เราสู้ไม่ไหวพ่ะย่ะค่ะ!”

แม่ทัพอีกคนหนึ่งฉวยโอกาสแย่งม้าขององค์ชายใหญ่แล้ววิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่ง เพียงพริบตากองทัพก็แตกกระจายไปหมด พวกเขาคาดผลลัพธ์เช่นนี้กันไม่ถึงเลย เดิมทีพวกเขาคิดว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ สุดท้ายกลับถูกไล่ล่าจนหนีหัวซุกหัวซุน

“องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ รีบถอยทัพเถิด ไม่เช่นนั้นเราจะต้องตายอยู่ที่นี่กันหมดพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายใหญ่ตกใจไปหมด แต่เขาก็ยังคงกัดฟันแล้วด่าทออย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“สารเลว! ชนเผ่าหนี่ว์เจินของเราไม่เคยยอมแพ้ คิดจะเอาชนะพวกเราก็ต้องข้ามศพพวกเราไปก่อน!”

องค์ชายใหญ่ตวัดดาบสันโค้ง อยากจะนำกองทัพทหารม้าทุ่งหญ้าที่เหลือกลับไปโจมตีอีกครั้ง แต่เหล่าผู้ใต้บัญชาที่ภักดีกลับหน้าซีดเซียวแล้วกอดเขาเอาไว้แน่น

“องค์ชายใหญ่ คนอาณาจักรฉินน่ากลัวเกินไปแล้ว เราหนีกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”