องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1105

“ให้แม่ทัพหลี่ชางแกล้งโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจพวกเขา จากนั้นคอยป้องกันภูเขาหลางจูชูรอจนกว่าข้าจะเข้าไปจัดการ”

หยางจิ่นซิ่วและคนอื่นๆ กำลังยุ่งอยู่กับการชำระล้างกองกำลังตระกุลที่มีอิทธิพลในเมืองถูเหอ และมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว หลังจากช่วงนี้ เขาทำลายชนเผ่านวี่ห์เจินได้อย่างสมบูรณ์แน่นอน

ผู้ส่งสารพูดอย่างเคร่งขรึม

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าจะนำสารนี้ไปให้ถึงมือท่านแม่ทัพให้จงได้!”

“ดี ช่วยนำกวีบทนี้ไปให้ด้วย”

ฉินเหยียนโบกมือ ส่งสัญญาณให้ทหารถอยทัพ

...

หลังจากเดินทางมาหลายวัน ในที่สุดผู้ส่งสารก็มาถึงภูเขาหลางจูชู ที่รู้จักกันว่าเมืองมังกร

เมื่อเขามาที่นี่พร้อมกับบทกวี ทหารอาณาจักรฉินต่างตื่นเต้น ส่งเสียงร้องเรียกชื่อแม่ทัพเหินหาว

หลี่ชางและรองแม่ทัพมความสุขมากเช่นกัน โดยเฉพาะรองแม่ทัพอดไม่ได้ที่จะพูดถึงความดีความชอบของตัวเอง

“ท่านแม่ทัพเห็นหรือไม่ขอรับ เรื่องทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณข้า หากไม่ใช่เพราะข้าเข้าใจความหมายผิด และได้เดินทางมายังภูเขาหลางจูชู พวกเราไม่มีทางบรรลุผลสำเร็จในวันนี้ได้!”

“ฮ่าๆๆ เจ้าเก่งมาก!”

หลี่ชางตบไหล่รองแม่ทัพอย่างตื่นเต้น

อย่างไรก็ตาม เขามีความสุขมาก ผู้ส่งสารประสานมือแล้วรายงานว่า

“แม่ทัพหลี่ชาง อ๋องเหยียนมีเรื่องให้ข้าแจ้งท่านขอรับ”

เมื่อหลี่ชางได้ยิน เขาก็หยุดยิ้มอย่างรวดเร็วและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“เจ้าว่ามา”

ผู้ส่งสารนึกคำพูดที่ฉินเหยียนพูดกับเขาและพูดออกไป

“อ๋องเหยียนรับสั่งว่า ชนเผ่านวี่ห์เจินอาจจะคลุ้มคลั่งมากขึ้น ขอให้ท่านแสร้งทำเป็นโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงและคอยป้องกัน”

“ข้าจะทำตามคำสั่งของอ๋องเหยียน!”

หลี่ชางตอบกลับอย่างจริงจัง

“ขอรับ เช่นนั้นข้าจะกลับไปรายงานเรื่องนี้กับอ๋องเหยียน”

ผู้ส่งสารโค้งคำนับและแสดงความเคารพต่อหลี่ชาง

หลี่ชางชวนเขาว่า “เจ้าไม่พักค้างคืนที่นี่ก่อนหรือ? พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางก็ยังไม่สาย”

ผู้ส่งสารส่ายหน้า “ไม่จำเป็นขอรับ อ๋องเหยียนรอข้ากลับไปรายงานสารต่อ”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวกลับไป

เมื่อเขาจากไป หลี่ชางถือบทกวีที่เป็นเหมือนสมบัติและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ท่านอ๋องแต่งตั้งข้าในฐานะแม่ทัพเหินหาว อีกทั้งยังเขียนบทกวีมาให้ เพื่อให้ทหารในกองทัพนำมาเป็นคติประจำใจ”

“ขอรับ!”

รองแม่ทัพที่อยู่ข้างๆ รียตอรับอย่างรวดเร็ว และเรียกคนให้เข้ามาคัดลอกบทกวีทันที

ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่า

“อ้อ ใช่แล้วท่านแม่ทัพ พวกเรากำลังมีความสุขกับความสำเร็จนี้ แต่ยังต้องทำตามคำสั่งของอ๋องเหยียน”

“ใช่!”

หลี่ชางพยักหน้าอย่างคร่งขรึม แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตบหน้าผากตัวเองแล้วหันกลับไปถามว่า

“อ๋องเหยียนให้ข้าทำอะไรแล้วนะ?”

“เอ๋? ท่านแม่ทัพได้ยินไม่ชัดหรือ?”

รองแม่ทัพดูสับสน

หลี่ชางกระแอมสองสามครั้ง