องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1107

ทุกคนต่างตกใจ ในที่สุดผู้พิพากษาประจำเมืองก็ยืนขึ้นลองถามออกไปว่า

“ท่านอ๋อง พวกเราไม่เชี่ยวชาญเรื่องนี้ อีกอย่างมหาวิทยาลัยและโรงเรียนฝั่งกรมโยธาธิการเป็นคนสร้างขึ้น หรือว่าท่านอ๋องจะลองไปที่กรมโยธิการเพื่อหารือเรื่องนี้ดูพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินอวี่พูดด้วยความโกรธ

“เหตุใดเจ้าไม่บอกข้าแต่เนิ่นๆ ตอนนี้มีประกาศออกไปทั่วทั้งเมืองแล้วว่าให้ประชาชนส่งลูกมาเรียนได้ เพิ่งจะมาบอกอย่างนั้นหรือ?”

“ท่านอ๋องได้โปรดอย่าเพิ่งใจร้อนพ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าหน้าที่หลายคนคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

ฉินอวี่มองไปที่คนเหล่านั้น โกรธมากจนไม่มีที่ระบายความโกรธ

ใครเป็นคนทำเรื่องนี้ เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ข้าเห็นปัญหาแล้ว ข้าจะกลับไปหารือกลับน้องสิบสี่เอง”

“เช่นนั้นเรื่องโรงเรียนยังสามารถดำเนินการได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ผู้พิพากษาถามด้วยความกล้าๆ กลัวๆ

“ยังจะต้องถามอีกหรือ? ต้องทำต่อสิ หาเตามาเพิ่ม อย่าให้เด็กนักเรียนต้องทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็น”

ฉินอวี่พูดด้วยความโกรธ

ผู้พิพากษารีบตอบรับ

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปประสานงานให้ทันที จะรีบจัดลำดับความสำคัญเรื่องความอบอุ่นของเด็กนักเรียนก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

เขาหันหลังกลับ จากนั้นรีบเดินไป ฉินอวี่ยังคงเดินไปรอบๆ โรงเรียน

หลังจากเดินไปหนึ่งรอบ เขาค่อนข้างพอใจ

โครงสร้างพื้นฐานของโรงเรียนนี้ดีมาก มีทุกอย่างที่ต้องการ ขอเพียงแก้ปัญหาเรื่องความเย็นลงได้ ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์แบบ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินอวี่วางแผนที่จะกลับเมืองถูเหอด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตามการพัฒนาเมืองเสิ่นกำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ ถึงเวลาที่ต้องกลับไปที่เมืองถูเหอแล้ว

...

เมืองถูเหอ ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวเช่นกัน

ภายในจวนเจ้าเมือง

ฉินเหยียนกำลังเดินเล่นในสนาม ภายในห้องอุ่น แต่ชื้นเกินไป เขาไม่สามารถนั่งในห้องได้นานๆ

จ้าวจือหย่าออกมากับเขา เป่าลมและถูฝ่ามือเป็นครั้งคราวเพราะนางหนาวมาก

แต่สีหน้าของนางกลับมีความสุข นางพูดด้วยรอยยิ้ม

“ท่านอ๋อง อาณาจักรฉินของพวกเราหิมะไม่น่าจะตกหนักเช่นนี้นะเพคะ”

ฉินเหยียนพยักหน้า “ใช่แล้ว หน้าหนาวที่เยี่ยนเป่ยหนาวมาก ทุกที่กลายเป็นน้ำแข็ง โชคดีที่เรามีเตาเหล็กให้ความอบอุ่นจำนวนมาก”

เมื่อพูดดังนั้น ฉินเหยียนหันกลับมาและถามว่า

“พวกถ่านล่ะ ได้เตรียมสำรองเอาไว้แล้วหรือยัง? หากจำนวนไม่เพียงพอ ประชาชนได้หนาวตายในเยี่ยนเป่ยแน่นอน”

จ้าวจือหย่าหัวเราะแล้วพูดว่า

“ท่านอ๋อง ไม่ต้องกังวลเพคะ ในเยี่ยนเป่ยมีเหมืองแร่จำนวนมาก แม้ว่าเยี่ยนเป่ยจะถูกเผา แต่ไม่มีทางถูกเผาจนหมดได้”

ฉินเหยียนรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินดังนั้นและพูดด้วยรอยยิ้ม

“อื้ม ดีมาก ในเมื่อเจ้าเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว เช่นนั้นข้าก็วางใจ”