องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1110

ผู้นำชนเผ่าเล็กๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดออกมาอย่างเป็นกังวล

“ท่านผู้นำ ไม่ว่าอย่างไรท่านก็ต้องดูแลตัวเองด้วยขอรับ”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ส่ายหน้าและถอนหายใจ

“ข้ารู้ แต่ว่า... วันนี้ที่เมืองมังกรอยู่ภายใต้อำนาจชาวอาณาจักรฉิน ข้าไม่สบายใจเลย!”

จนถึงตอนนี้ ฝั่งนั้นไม่มีแม้แต่ข่าวคราวส่งมา

เมื่อไม่กี่วันก่อนองค์ชายใหญ่ออกเดินทางพร้อมกับกองทหารจำนวนเล็กน้อย หากพูดตามหลักการแล้ว เขาน่าจะยึดภูเขาหลางจูชูสำเร็จแล้วสิ

แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังไม่มีข่าวใดๆ แจ้งกลับมาเลย

หรือว่ามีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น?

“เฮ้อ...”

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความหดหู่

ผู้นำคนอื่นหลายคนก็มีสีหน้าหดหู่เช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสูญเสียความมั่นใจในการต่อสู้ จึงต่างพากันเงียบไป

ทันใดนั้น ม่านก็เปิดออก ทหารยามก็วิ่งเข้ามาและพูดว่า

“รายงานข่าวขอรับ ท่านผู้นำ มีข่าวจากเมืองมังกร”

“อ้อ? เป็นอย่างไรบ้าง ยึดกลับมาได้หรือไม่?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่มองไปที่คนส่งข่าวด้วยสายตามีความหวัง

ทหารยามคุกเข่าลงบนพื้นและรายงานว่า

“ตามข่าวรายงาน องค์ชายใหญ่พ่ายแพ้ กองทัพทหารทุ่งหญ้ากว่าหนึ่งหมื่นคนตายหมดขอรับ”

“เจ้า... เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่อึ้งไป เขาลุกขึ้นโดยคว้าแขนเสื้อทหารยามคนนั้นเอาไว้ และพูดอย่างเป็นกังวล

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ พวกอาณาจักรฉินแค่สองสามพันคนเอาชนะพวกเราได้อย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้!”

“ท่านผู้นำ เป็นเรื่องจริงขอรับ อ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉินยังได้เขียนบทกวีแก่แม่ทัพหลี่ชางด้วย ตอนนี้ทั่งเยี่ยนเป่ยเอาแต่พูดถึงบทกวีนี้ขอรับ”

“เนื้อหาคือ จันทราและปราการแห่งฉินฮั่นป้องกันศัตรูรุกล้ำเขต ทอดยาวหมื่นลี้ ทหารกล้าคนไกลไม่กลับมา หากขุนพลเว่ยชิง แห่งฮั่นยังมีชีวิตอยู่ จักยอมให้ชาวซยงหนูควบม้าผ่านเขาอินซาน...”

ทหารยามรายงานข่าวด้วยความประหม่า

หลังจากที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ได้ยินเรื่องนี้ เขารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนทันที

ในที่สุด เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“อึก!”

เลือดพุ่งออกมา คนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันตกใจ

“ท่านผู้นำ...”

“เรียกหมอมาเร็ว”

ภายในเต็นท์ทุกคนตกอยู่ในความวุ่นวายทันที...

จนพระอาทิตย์ตกดิน อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเก๋ออวี่ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น จากนั้นเขาไออย่างรุนแรง

“ท่านผู้นำ”

เมื่อเห็นดังนั้น ผู้นำชนเผ่าเล็กๆ หลายคนเดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วงและกังวล