องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1131

จางฝูเองก็ไม่ได้ว่างเช่นกัน หากเขามีเวลาว่างเขาก็จะไปที่ประตูเมืองเพื่อทักทายนักท่องเที่ยวด้วยตัวเอง อีกทั้งยังเป็นไกด์นำเที่ยวให้อีกด้วย

ดังนั้นแม้แต่ทางรัฐบาลยังไม่กล้าเมินเฉยต่อการจัดการกับนักท่องเที่ยว ทางนายอำเภอเองก็กำลังดำเนินการตามความเหมาะสม คนในศาลาว่าการมีจำนวนไม่มาก ไม่ทางรักษาความสงบเรียบร้อยกับคนจำนวนมากเช่นนี้ได้หรือ?

จากนั้นเขาก็สวมชุดข้าราชการเดินลาดตระเวนในเมือง เขาพูดคุยกับนักท่องเที่ยวทำให้พวกเขาสบายใจ

เมื่อนักท่องเที่ยวหลั่งไหลเข้ามามากขึ้น เงินในท้องพระคลังของเมืองถูเหอก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ นายอำเภอประจำเมืองก็จัดสรรเงินทุนเพื่อผลิตของที่ระลึก และนมแพะร้อนเพื่อแจกจ่ายให้กับนักท่องเที่ยว

การผลิตของที่ระลึก ไม่เพียงแต่สร้างงานให้กับคนในเมื่อถูเหอ แต่ยังเพิ่มความประทับใจอันดีต่อนักเที่ยวเที่ยวที่มีต่อเมืองถูเหอด้วย

หลังจากที่จางฝูได้เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขารู้สึกชื่นชมและให้การสนับสนุนเป็นอย่างมาก

แม้แต่ฉินเหยียนเองก็ยังตกใจกับภาพที่เจริญรุ่งเรืองตรงหน้านี้

เมื่อเดินบนถนน เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เมืองถูเหอแห่งนี้ เทียบกับตอนที่พัฒนาเมืองใหม่ คึกคักๆ พอกันเลยใช่ไหม?”

จ้าวจือหย่าปิดปากหัวเราะเบาๆ “ท่านอ๋อง ท่านเก่งมากเพคะ อีกทั้งยังรู้จักวิธีการใช้คน”

ฉินเหยียนส่ายหัวแล้วพูดว่า

“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย จางฝูทำให้ข้าตกใจมากจริงๆ เพียงแค่ช่วงเวลาอันสั้นสามารถทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นนี้ ประชาชนในเมืองต่างภูมิใจในตัวเองมากที่ได้มีส่วนร่วมและมีโอกาสเช่นวันนี้ นี่ถือว่าต้องยกความดีความชอบให้จางฝูและประชาชน ข้าจะรับความดีความชอบนี้ได้อย่างไรล่ะ?”

เขาพูดเช่นนี้ไม่ได้หมายความว่าเขาถ่อมตัว เขารู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่า กลุ่มนักเตะลูกหนังถูกก่อตั้งขึ้นมาภายใต้ความร่วมมือของตระกูลที่มีอำนาจและจางฝู

นอกจากนี้ยังมีสนามกีฬาในเมืองถูเหอที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความสมัครใจและใช้เงินสนับสนุนของตัวเอง

ก่อนที่จะมาที่เยี่ยนเป่ย เรื่องที่ปวดหัวมากที่สุดคือประชาชนในเยี่ยนเป่ย แต่ตอนนี้พวกเขากลับสามัคคี ทำให้เขาตกใจมากกับความสามัคคีนี้

เมื่อพวกเขาตัดสินใจอะไรบางอย่าง แม้ว่าพวกเขาจะรวบรวมความแข็งแกร่งของคนทั้งเมืองได้ หากพวกเขาลุกขึ้นสู้ ย่อมสำเร็จแน่นอน

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” จ้าวจือหย่าพยักหน้าเล็กน้อย

แม้ว่านางจะชื่นชมคนในเยี่ยนเป่ย บางทีในหมู่พวกเขามีเรื่องน่าปวดหัวอยู่บ้าง แต่ส่วนที่ส่องสว่างนั้นกลับทำให้คนอื่นไม่อาจละสายตาไปได้

ฉินเหยียนยิ้ม “ไปดูกันว่ามีอาหารอะไรน่ากินบ้าง”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าหลังจากได้ยินเช่นนี้

พวกเขาทั้งสองไม่ได้พาองครักษ์และไม่ได้แต่งตัวหรูหรา เพียงแค่เดินไปตามท้องถนนในเยี่ยนเป่ย มองนั่นมองนี่

พวกเขาทั้งสองเดินมาที่เกวียนไม้โดยไม่รู้ตัว

เกวียนเต็มไปด้วยสาลี่สีเข้ม ผู้คนจำนวนมากมามุงรวมตัวกันอยู่ข้างหน้า

ฉินเหยียนเองก็เข้าไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ตั้งใจที่จะเข้าร่วมสนุก

ฉินเหยียนมองไปที่สาลี่แล้วถามอย่างสงสัย

“สาลี่ไม่ได้เสียแล้วหรือ? เหตุใดถึงยังขายอยู่เล่า?”