องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1133

“จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ต้องรับเงินไปด้วยสิ” ฉินเหยียนรีบตอบ เขาไม่ใช่คนกินแล้วไม่จ่ายเงิน

แต่เถ้าแก่กลับปฏิเสธ เขายืนหยัดและกล้าหาญมากกว่านั้น เขาพูดออกไปตรงๆ

“ท่านอ๋อง กระหม่อมเองอายุก็มากแล้ว ลูกชายเพิ่งเข้าบรรจุเป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มปกครองตนเองแล้ว ตอนนี้ชีวิตถือว่ามั่นคงแล้วพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้เงินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร สาลี่พวกนี้คือผลไม้ที่ข้าให้พวกเขาได้กิน ถ้าชอบก็ถือว่าเป็นเรื่องดีพ่ะย่ะค่ะ”

“สองสามวันนี้ข้าได้รับเงินมาจำนวนหนึ่งแล้ว ท่านพูดว่าท่านชอบ และเก็บเงินจากท่านอีก ทำเช่นนั้นได้หรือ? พวกเราเข้าใจกฎของอาณาจักรฉินดี ลูกชายข้าพูดกับข้าว่า อาณาจักรฉินไม่ใช่อาราจักรที่ซื้อขายได้ง่ายๆ เช่นนั้นท่านเองก็ไม่สามารถบังคับให้ข้ารับเงินจากท่านเช่นกัน”

ประโยคนี้ถูกใจประชาชนในเมืองถูเหอมาก

ทุกคนต่างเห็นด้วย

ฉินเหยียนมองไปที่ชายชรา ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น อีกทั้งยังนำสาลี่จำนวนมากมาให้ทุกคนได้ชิม เขาจึงมองอีกฝ่ายและยิ้มออกมา

“เอาล่ะ เช่นนั้นวันนี้เป็นวันที่ข้ากินฟรี! หากพวกเจ้ากระจายข่าวผิดๆ ว่าข้าไม่จ่ายค่าอาหาร ข้าจะโกรธเจ้า”

“ฮ่าๆๆ”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะขึ้นมา

พวกเขารู้ดีว่าฉินเหยียนกำลังล้อเล่น

ด้วยชื่อเสียงและสถานะของเขา กลับหยอกล้อกับประชาชนเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากจ่ายเงิน บรรดาพ่อค้าแม่ขายเองก็กระตือรือร้นที่จะมอบอาหารให้ฉินเหยียนอยู่แล้ว เพราะชีวิตความแป็นอยู่ของพวกเขาได้รับการคุ้มครองแล้ว ทำให้เขามีความสุขอย่างยิ่ง

ความตั้งใจเดิมของฉินเหยียนคือตั้งใจออกมาชมบรรยากาศในเมืองถูเหอ ตอนนี้มีประชาชนจำนวนมากออกมาเดินเล่น เขาโบกมือและยิ้ม

“พวกเจ้าค่อยๆ เดินเล่นเถิด ข้าจะกลับจวนเจ้าเมืองแล้ว เจอกันที่สนามกีฬาถูเหอ”

“ยินดีที่ได้เจอท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”

...

ฉินเหยียนใช้เวลานานมากกว่าจะออกมาจากฝูงชนได้ ดดยมีจางฝูตามมาด้านหลัง

“ท่านอ๋อง กระหม่อมผิดไปแล้วขอรับ”

จางฝูขอโทษด้วยความกลัว

ฉินเหยียนมองเขาและชี้ไปที่ปากตัวเอง

“เจ้าไปล้างปากเดี๋ยวนี้”

“ปากกระหม่อมเป็นอะไรไรหรือ?”

จางฝูงุนงงและหันไปถามคนข้างๆ

หลายคนกลั้นหัวเราะและส่ายหน้าเพื่อแสดงว่าเขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่รอยยิ้มนั้นกว้างไปเกือบถึงหู

จ้าวจือหย่าเป็นคนที่พึ่งพาได้มากที่สุด นางหยิบกระจกออกมา จากนั้นยื่นให้จางฝูด้วยรอยยิ้ม

“ใต้เท้าจาง ท่านดูเองเสียดีกว่า”

จางฝูได้ยินดังนั้น เขามองตัวเองในกระจกและสะดุ้งทันที

จากนั้นพลันนึกขึ้นมาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดข้าวโพดมานี่เอง

เขารีบหยิบหิมะขึ้นมาลูบหน้า