องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1144

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดเสียงต่ำว่า

“ตอนนี้จะสนใจเรื่องนั้น เปรียบเทียบเรื่องนี้อยู่ได้อย่างไร สิ่งสำคัญที่สุดคือห้ามให้ประชาชนอดตายเป็นอันขาด!”

“สถานการณ์ตอนนี้เจ้าเองก็รู้ดี หลี่ชางพูดมาขนาดนี้แล้ว ตอนนี้คงขาดแคลนอาหารมาก”

“พวกเราต้องนำความหวังไปให้เขา เท่ากับว่าได้ช่วยเขาแล้ว มีเรื่องสงสัยอีกหรือไม่?”

เมื่อได้ยินคำพูดของอ๋องเหยียน จ้าวจือหย่าถอนหายใจออกมา พยักหน้าแล้วพูดว่า

“ท่านอ๋องพูดถูก เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญอันดับต้นๆ มิฉะนั้นอาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับหลี่ชางก็เป็นได้”

ฉินเหยียนพยักหน้า “อืม เช่นนั้นเจ้ากลับไปจัดการเถิด ส่งเสบียงไปให้พวกเขามากหน่อย อย่าให้พวกเขาที่ทำหน้าที่เป็นแนวหน้าคอยป้องกันเมืองต้องมากังวลเรื่องอาหารอยู่เลย”

“เพคะ หม่อมฉันรับทราบ”

หลังจากได้รับคำแนะนำแล้ว ฉินเหยียนก็เริ่มสงสัยว่าหลี่ชางพิชิตเจ้อหลี่มู่เหมิงได้อย่างไร

เขาถามออกมาด้วยความสงสัย

“เด็กนั่นทำได้อย่างไร? ขนาดพี่เจ็ดยังพูดกับข้าว่า การที่เขาไปยังเจ้อหลี่มู่เหมิงเท่ากับว่าเป็นการรนหาที่ตาย”

จ้าวจือหย่ายิ้มเล็กน้อยและรายงานให้ฉินเหยียนทราบตามความจริง

หลังจากที่ได้ยินดังนั้น ฉินเหยียนตกใจเป็นอย่างมากและพูดด้วยความประหลาดใจ

“บังเอิญอะไรขนาดนี้?”

จ้าวจือหย่าพยักหน้า “ใช่แล้วเพคะ เป็นเรื่องบังเอิญมากจริงๆ เพคะ แต่แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นดาวนำโชคอีกด้วย”

ฉินเหยียนคิดไปคิดมา พูดชื่นชมขึ้นมาว่า

“อืม เด็กนั่นเป็นดาวนำโชคจริงๆ”

หลังจากพูดจบ ฉินเหยียนรีบพูดเสริมขึ้นมาว่า

“แต่ข้ารู้สึกว่ารองแม่ทัพโจวคนนั้นก็เป็นคนมีความสามารถคนหนึ่งเช่นกัน”

ชายคนนั้นกลับเข้าใจสารผิดถึงสองครั้ง หากยึดตามหลักการแล้ว ทุกอย่างอาจจะนำไปสู่ความผิดพลาดครั้งใหญ่ได้ แต่ผลจากความผิดพลาดกลับกลายเป็นความสำเร็จที่น่าอัศจรรย์โดยบังเอิญ

จ้าวจือหย่าอึ้งไปเล็กน้อยและถามออกไปว่า

“ท่านอ๋อง หรือว่าพวกเราควรเรียกรองแม่ทัพโจวมาทดสอบการได้ยินของเขาดีหรือไม่เพคะ”

“ฮ่าๆๆ...” ฉินเหยียนหัวเราะ

“ช่างมันเถิด เรื่องนี้มีเขาคอยช่วยเหลือด้วย นอกจากมีปัญหาเรื่องหูแล้ว แต่ถือว่าเขาเป็นรองแม่ทัพที่ดีเลยทีเดียว”

จ้าวจือหย่าเองก็ยิ้มออกมา

ไม่ว่าการได้ยินของรองแม่ทัพโจวจะเป็นอย่างไร แต่เขาเป็นรองแม่ทัพที่โชคดีจริงๆ

แต่ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ต้องได้รับการตักเตือน ไม่อาจนับว่าเป็นเรื่องโชคดีได้เสมอไป หากถูกข่มขู่ขึ้นมา จะแก้ไขผลที่ตามมาอย่างไรล่ะ?

ฉินเหยียนพลันมีสีหน้าเคร่งขรึม

“ท่านอ๋อง อย่าได้กังวลใจไปเลยเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าควรจัดการอย่างไรกับเขา”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า

“ได้ งั้นพอแค่นี้ เจ้าไปจัดการงานของเจ้าเถิด”