องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1187

หลี่ชางยิ่งคิดก็ยิ่งฝันหวาน ในขณะที่กำลังจะออกคำสั่ง ทันใดนั้นผู้ช่วยโจวก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ร้อนใจอย่างยิ่ง

“ท่านแม่ทัพ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

“เกิดอะไรขึ้นเหตุใดจึงกระวนกระวายเช่นนี้?” หลี่ชางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้ช่วยโจวหอบไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างติดอ่างว่า

“ท่านแม่ทัพคือว่า......เจ้าพวกหนี่ว์เจินนั่นหนีไปแล้วขอรับ”

“ผู้ใดในหนี่ว์เจินงั้นรึ? เจ้าพูดให้ชัดเจน” หลี่ชางพูดอย่างสงสัย

ผู้ช่วยโจวอธิบายว่า “ก็เจ้าองค์ชายสามแล้วก็อูเอ๋อร์เฮ้อหนีไงเล่า สองคนนั้นหนีไปแล้วขอรับ”

“ว่าอย่างไรนะ!” เมื่อหลี่ชางได้ยินดังนั้นก็แทบจะล้มลงจากหลังม้า

“หนีไปทางใด?”

“เหมือนว่าจะหนีไปทางประตูเมืองทางเหนือ หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้วขอรับ......”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่ชางก็อึ้งไปทันที เขาด่าทอว่า “ให้ตายเถิดนี่จู่ๆพวกมันจะหนีทำไมกัน ข้าไม่ได้จะจับกินเสียหน่อย”

หลี่ชางอยากจะด่าทอมากจริงๆ ให้ตายเถิด นี่เขารั้งเจ้าองค์ชายทั้งสามแห่งชนเผ่าหนี่ว์เจินไว้ไม่ได้สักคนเลยรึ?

“เดี๋ยวสิ!” ทันใดนั้นหลี่ชางก็เหมือนจะคิดอะไรออก เขาหันไปถามว่า “ไม่ใช่สิ แล้วองค์ชายสองเล่า? องค์ชายสองหนีไปรึไม่?”

“เอ่อ......” ผู้ช่วยโจวส่ายหน้าอย่างทำตัวไม่ถูก “เจ้าอ้วนนั่นดูเหมือนจะไม่ได้หนีขอรับ”

“รีบพามาพบข้าเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ”

ผู้ช่วยโจวรับคำสั่งแล้วรีบเดินออกไปเพื่อจะไปเรียกองค์ชายสอง แต่ยังไม่ทันที่ผู้ช่วยโจวจะไปหา เขาก็กลับมาเองเสียแล้ว

“แม่ทัพหลี่” องค์ชายสองเดินเข้ามาหาเองแล้วพูดความจริงว่า “ไม่ต้องส่งคนไล่ตามไปหรอก น้องสามของข้าไปไกลแล้ว คงจะไล่ตามไม่ทันแล้วล่ะ”

หลี่ชางได้ยินดังนั้นก็โกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง เขาจ้องเขม็งแล้วกัดฟันพูดว่า

“ข้าให้เจ้าไปเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาอยู่ที่นี่ต่อ นี่เจ้าเกลี้ยกล่อมเช่นนี้งั้นรึ? จู่ๆก็หายไปเช่นนี้”

“เฮ้อ!” องค์ชายสองถอนหายใจแล้วพูดว่า “แม่ทัพหลี่ จะโทษข้าไม่ได้นะ ข้าได้พยายามเกลี้ยกล่อมเท่าที่ทำได้แล้ว แต่ทุกคนก็มีความปรารถนาที่ไม่เหมือนกันนี่”

“นี่เจ้า......” หลี่ชางอยากจะเตะเขาให้ตายจริงๆ นี่มันผลักภาระชัดๆ

“เจ้าทำตนเองให้ดีเถิด!”

เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไปทันที ไม่สนใจคนคนนั้นอีก

องค์ชายสองรีบตะโกนเรียกเขา “นี่แม่ทัพหลี่อย่าโกรธเกรี้ยวไปสิ มีสิ่งใดค่อยพูดค่อยจากันเถิด”