องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1217

อีกด้านหนึ่ง

ภายในจวนเจ้าเมือง เพราะวันพรุ่งนี้คือวันขึ้นปีใหม่แล้ว วันนี้จวนเจ้าเมืองจึงครึกครื้นอย่างมาก มีโคมไฟสีแดงแขวนไว้ทั่ว และมีการแปะคำขวัญเอาไว้ เป็นสิริมงคลอย่างมาก

ฉินเหยียนเองก็เพลิดเพลินไปกับบรรยากาศที่สนุกสนาน เพื่อเพิ่มความสนุกสนาน พวกจางฝูเองก็ได้ถูกลากมาด้วย นอกจากนั้นเหล่าขุนนางที่มีฝีมือก็ได้ถูกเรียกมาเข้าร่วมเทศกาลด้วยกัน

ส่วนเหล่าผู้หญิงและเด็กก็มีจ้าวจือหย่าคอยจัดการดูแล เหล่าตระกูลอื่นๆก็ได้สนุกสนานกับฉินอวี่ ส่วนฉินเหยียนก็ได้พาพวกจางฝูชมหิมะ ดอกบ๊วย ดื่มสุราและพูดคุยกัน

ฉินเหยียนมองไปยังจางฝูแล้วยิ้มถามขึ้นว่า “ได้ยินมาว่าท่านจางได้รับลูกบุญธรรมมา เป็นเจ้าหนูจางจวิ้นนั่นงั้นรึ?”

จางฝูได้ยินดังนั้นสีหน้าก็ทำอะไรไม่ค่อยถูก เดิมทีเขาจะบอกเรื่องนี้นานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้บอก เพราะตัวตนของจางจวิ้นนั้นอ่อนไหวเกินไป แต่เมื่ออ๋องเหยียนพูดขึ้นแล้ว เขาจึงต้องฝืนพูดกลับว่า

“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะอ๋องเหยียน”

“ฮ่าๆๆ เช่นนี้ก็ดี เดิมทีก็เป็นหลานชายของเจ้าอยู่แล้ว รับเลี้ยงมาก็เป็นเรื่องปกติ”

ฉินเหยียนหัวเราะเสียงดัง เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ แม้ว่าตัวตนของจางจวิ้นจะอ่อนไหว แต่อย่างไรเขาก็ได้สร้างประโยชน์ให้กับอาณาจักรฉินไว้ หากปล่อยวางความแค้นในอดีตไป ก็เป็นเรื่องที่ดี

“ขอบพระทัยในความเมตตาพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” จางฝูได้ยินดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกเกรงใจ

ฉินเหยียนยิ้มแล้วถามขึ้นว่า “แล้วเหตุใดเจ้าหนูนั่นจึงไม่ได้มากับเจ้าด้วยเล่า?”

จางฝูอธิบายว่า “เมื่อวานเขาได้ออกเดินทางไปยังอาณาจักรพัลแฮแล้วพ่ะย่ะค่ะ......”

เมื่อเขาพูดเรื่องนี้แล้วฉินเหยียนจึงจะนึกเรื่องราวที่ได้พูดคุยกับหลิวอวี่หลินไม่กี่วันก่อนขึ้นมาได้ และพยักหน้า เมื่อนึกถึงหลิวอวี่หลินแล้ว ก็รู้สึกสนอกสนใจขึ้นมา เขาถามขึ้นว่า

“แล้วหลิวอวี่หลินเล่า? เขาเองก็ตามไปยังอาณาจักรพัลแฮแล้วรึ?”

“กระหม่อมจำได้ว่าไม่พ่ะย่ะค่ะ” จางฝูพยายามนึกย้อนกลับไปแล้วพูดขึ้น

แม้ว่าจางฝูจะไม่ได้พูดคุยกับหลิวอวี่หลินมากมายนัก แต่ระยะนี้ก็ได้พบหน้ามาก่อน รู้ว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะยุ่งเรื่องตระกูลอยู่

อย่างไรตอนนี้ตระกูลใหญ่ทั้งสามของเยี่ยนเป่ยก็ได้เข้าร่วมอาณาจักรฉินอย่างสมบูรณ์แล้ว มีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ต่างๆนานา หลิวอวี่หลินผู้เป็นผู้นำตระกูลของตระกูลหลิวในตอนนี้ ไม่มีทางออกไปไหนได้เลย

เมื่อจางฝูอธิบายแล้วฉินเหยียนก็พยักหน้าแล้วถอนหายใจในใจ ในการพูดคุยกันกับหลิวอวี่หลินก่อนหน้านี้ เขาพบว่าคนผู้นี้แม้จะยังหนุ่ม แต่มีความรู้มาก เฉลียวฉลาด ถือว่าเป็นผู้มีความสามารถอย่างยิ่งเลย แต่น่าเสียดายอย่างยิ่งที่เขายึดติดกับตระกูลมากเกินไป คนเช่นนี้ ต่อให้จะมีความสามารถเพียงใด ก็ไม่มีทางใช้เป็นประโยชน์ของอาณาจักรฉินได้

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วไม่ไปคิดมัน และพูดคุยกับทุกคนต่อไป

......