องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1250

ผู้พิพากษาได้ยินดังนั้นก็หยักหน้าแล้วพูดว่า “อืม เช่นนั้นก็ขออวยพรให้เจ้าเดินทางราบรื่น ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย”

“ขอบคุณคำอวยพรขอรับ”

หลิวอวี่หลินประสานมือขอบคุณแล้วพาผู้ติดตามออกไป

......

เมืองถูเหอ ในจวนเจ้าเมือง

ฉินเหยียนจ้องไปทางอาณาจักรพัลแฮอยู่ตลอด บัดนี้ต้องแข่งกับเวลาแล้ว กองทัพของอาณาจักรต้าเยว่จื้อจะไปถึงนอกอาณาจักรพัลแฮก่อนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย และที่เขากังวลก็คือ คนอาณาจักรพัลแฮจะอดทนรอถึงตอนที่กองทัพของเซี่ยชิงไปถึงรึไม่

และในขณะที่เขากำลังมองแผนที่แล้วครุ่นคิด จ้าวจือหย่าก็นำรายงานล่าสุดมาให้

“ท่านอ๋องเพคะ กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อได้ถึงอาณาจักรพัลแฮแล้ว เกรงว่าสองวันนี้จะเริ่มการโจมตีเมืองแล้วเพคะ”

“เร็วเพียงนี้เชียวรึ?”

ฉินเหยียนเลิกคิ้วกระตุกเล็กน้อย สีหน้าของเขาแสดงความหนักใจ มันเร็วกว่าที่เขาคาดเอาไว้ ไม่ว่าอย่างไรความแข็งแกร่งของอาณาจักรต้าเยว่จื้อก็เห็นกันอยู่แล้ว อาณาจักรพัลแฮจะต่อต้านได้รีไม่ เขาก็ไม่มั่นใจเช่นกัน

ตามที่เขาบอก อาณาจักรพัลแฮอย่างมากที่สุดก็มีเพียงกองกำลังสามสี่หมื่นนายเท่านั้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับอาณาจักรต้าเยว่จื้อที่ใช้กองกำลังทั้งหมดแล้ว ก็ไม่มีข้อได้เปรียบใดเลย

ฉินเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ส่งจดหมายไปให้เซี่ยชิง สั่งนางให้สัมภาระทั้งหมดแล้วเดินทางโดยเร็วที่สุด จะต้องไปถึงอาณาเขตพัลแฮก่อนที่อาณาจักรต้าเยว่จื้อจะทำการโจมตีให้ได้”

นี่คือเรื่องที่เขามองว่าจะทำได้ในตอนนี้แล้ว

“เพคะ” จ้าวจือหย่าคำนับน้อมรับคำสั่ง จากนั้นก็ถอยไปทันที

ฉินเหยียนมองไปยังแผนที่อีกครั้ง แล้วพูดพึมพำว่า “อาณาจักรพัลแฮ หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าต้องผิดหวังนะ ไม่เช่นนั้น......ต่อให้ข้าจะอยากยื่นมือช่วยพวกเจ้าสักตั้งก็คงไม่ทันการเสียแล้ว”

......

ยามค่ำคืน อาณาจักรพัลแฮ

เมฆดำมืดปกคลุมท้องฟ้า ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง และมีลมพัดแรง

เสียงตีกลองสงครามดังขึ้นสนั่นฟ้า ทันใดนั้นก็มีทหารม้าที่สวมชุดเกราะรีบควบม้ามา ทำให้มีฝุ่นกระจาย

“ศัตรูโจมตี! ศัตรูโจมตี!”

ก่อนที่ทหารเฝ้าระวังจะส่งเสียงสัญญาณเตือนภัย ก็ได้มีการตีกลองส่งสัญญาณทันทีแล้ว และได้จุดไฟไว้ด้วย เพียงพริบตาทั่วทั้งเมืองก็สว่างไสว