องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1252

แต่ต่อให้จางจวิ้นจะพูดเร่งแค่ไหนทั้งสองก็ยังคงไม่ไป สุดท้ายหยางคังก็พูดด้วยตาแดงก่ำว่า

“พี่ใหญ่ เจ้าคือพี่ใหญ่พวกข้าได้ร่วมสาบานด้วย ได้มีการสาบานเอาไว้แล้ว หากเจ้าไม่ไป แล้วข้าจะไปได้อย่างไร?”

อู๋เจี๋ยเองก็กัดฟันแล้วพูดว่า “ใช่พี่ใหญ่ เรามาด้วยกัน จะไปก็ต้องไปด้วยกัน จะอยู่ก็อยู่ด้วยกัน!”

เมื่อเห็นท่าทีของเหล่าน้องๆแล้วจางจวิ้นก็อยากจะร้องไห้ เขาน้ำตาคลอ

เมื่อก่อนเขาหลอกล่ออีกฝ่ายให้ร่วมสาบานด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้ เขาได้เห็นทั้งสองเห็นสหายพี่น้องที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันแล้ว

ส่วนพวกองค์ชายและองค์หญิงที่ยังอายุน้อย เมื่อเห็นว่าแม่แต่คนอาณาจักรฉินก็ยินดีที่จะต่อสู้ไปพร้อมกับเมืองของพวกเขา แล้วพวกเขาจะหนีไปเองได้อย่างไร ดังนั้นแต่ละคนก็ได้ยืนหยัดอย่างแค้นเคืองว่าจะไม่ไป

ฮ่องเต้งุนงงไปหมด ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เหตุใดจึงไม่มีใครไปแล้ว อีกอย่างดูจากท่าทีแล้ว ทุกคนล้วนมีความหนักแน่นอย่างยิ่ง

และทันใดนั้นเขาก็ได้รู้แล้วว่ามันเป็นเพราะอะไร เพราะบัดนี้หวงหลิงเอ๋อร์ได้เดินมาข้างๆของจางจวิ้นแล้วพูดว่า

“ท่านพี่จาง โปรดตามข้ามา”

จางจวิ้นลังเลเล็กน้อย แล้วพยักหน้าพูดว่า “ย่อมได้”

ว่าแล้วก็ได้ตามนางไป เมื่อฮ่องเต้เห็นดังนั้น ต่อให้จะโง่เขลาเพียงใด ก็ต้องเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาจ้องแล้วถามว่า “พวกเขามีใจให้กันตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

ให้ตายเถิด แม้แต่ผู้เป็นบิดาอย่างเขายังไม่รู้เรื่องอะไรเลย!

......

ทางด้านนอก หวงหลิงเอ๋อร์มองจางจวิ้นแล้วถามทั้งน้ำตาว่า “เหตุใดเจ้าจึงไม่ไป เจ้าโง่รึไง? เจ้าไม่มีเหตุผลต้องอยู่เลย!”

“แล้วเจ้าล่ะ เหตุใดเจ้าจึงไม่ไป?” จางจวิ้นถามกลับ

หวงหลิงเอ๋อร์ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ไม่ได้หรอก ข้าคือองค์หญิงใหญ่แห่งราชวงศ์ หากพวกข้าไปแล้วใครจะปกป้องท่านพ่อกัน?”

จางจวิ้นเห็นดังนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็ค่อยๆพูดขึ้นว่า “แล้วเจ้าเล่า ใครจะปกป้องเจ้า”

หวงหลิงเอ๋อร์อึ้งไป

จางจวิ้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วมองไปยังกองทัพใหญ่อาณาจักรต้าเยว่จื้อ ที่ได้จัดขบวนทัพเตรียมบุกเมือง เขาพูดเสียงเบา ที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้นว่า

“นี่คือเหตุผลที่ข้าอยู่ต่อ เพียงพอรึไม่?”

หากจะบอกว่า เริ่มแรกเขาได้เข้าหาอีกฝ่ายเพราะแผนถุงผ้าของเจ้าสี่หลิวอวี่หลินล่ะก็ เช่นนั้นเขาก็ไม่อาจถอนตัวได้นับตั้งแต่วินาทีที่ได้พบหวงหลิงเอ๋อร์แล้ว

ในบางครั้ง สำหรับบางคน เพียงแค่สบตาก็เหมือนรักได้อีกหมื่นปีแล้ว......

น้ำตาของหวงหลินเอ๋อร์ไหลริน นางมองใบหน้าที่หันข้างของจางจวิ้นอย่างตะลึง