องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1254

“น้ำสีทองรึ? นั่นมันอะไร?”

“พูดอะไรของเจ้า น้ำอุจจาระไงเล่า!”

หยางคังพยักหน้าอย่างเข้าใจ อย่างไรตอนนี้เขาเองก็ไม่อยากจะคิดแล้ว เขาเดินจากทันที ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยกมาสองถัง

“พี่ใหญ่ น้ำอุจจาระต้มมาแล้ว!”

หยางคังถือน้ำต้มอุจจาระร้อนๆมา กลิ่นเหม็นลอยไปทั่วกำแพงเมือง ทำเอามือธนูที่อยู่ไม่ไกลต้องใช้มือปิดจมูกทันที แล้วมองมาทางพวกเขาอย่างประหลาดใจ

ให้ตายเถิด นี่กำลังสู้อย่างดุเดือดนะ เจ้าพวกนี้เอาของพวกนี้มาทำไมกัน?

ทุกคนประหลาดใจอย่างยิ่ง มีเพียงจางจวิ้นที่เห็นแล้วดีใจ

“ดี เทลงไปด้านล่าง ข้าจะให้พวกมันได้รับน้ำเดือด!” จางจวิ้นตะโกนด้วยสีหน้าที่ดีใจ

เมื่อหยางคังได้ยินดังนั้นก็รีบเทน้ำสีทองร้อนๆลงไปตามคำสั่งของจางจวิ้นอย่างไม่ลังเล

กลิ่นไหม้รุนแรงโชยมา พวกทหารศัตรูที่เดิมทีกำลังปีนขึ้นมาอย่างเอาเป็นเอาตายถูกน้ำอุจจาระเดือดๆราดลงกับตัว ทำให้พวกเขาตกลงไปแล้วร้องอย่างอนาถ ถึงขั้นที่มีคนทนไม่ไหว แล้วตกลงมาจากบันได

ส่วนคนที่ถูกน้ำอุจจาระเดือดๆราดลงตัว บัดนี้ตะโกนร้องอย่างกระวนกระวาย พวกมันทั้งเจ็บทั้งเหม็น กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นไม่หยุด ดูแล้วน่าอนาถอย่างยิ่ง

และกลิ่นเหม็นๆนั้นพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ทำให้ทหารศัตรูพากันมองไปแล้วกลัวจนไม่กล้าเดินหน้าต่อ

“ฮ่าๆๆ สาแก่ใจจริงๆ!” เมื่อเห็นเช่นนั้นจางจวิ้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที

เมื่อครู่นี้เขายังคิดว่าจะป้องกันการโจมตีของศัตรูอย่างไรดี แต่ไม่คิดเลยว่าศัตรูจะโง่เขลาเพียงนี้ นี่มันรนหาที่เองชัดๆไม่ใช่รึไง? อย่างไรก็ตามการใช้สมองก็สำคัญกว่า

“เหล่าสหาย ต้มน้ำสีทองต่อเลย ยิ่งมากยิ่งดี พวกมันกล้าปีน เราก็เทลงไปอีก!”

จางจวิ้นตะโกนขึ้น หยางคังก็รีบไปต้มน้ำสีทองอีกอย่างเลือดร้อน

เมื่อเหล่าทหารคนอื่นๆเห็นดังนั้นก็ได้แรงบันดาลใจ มีคนรีบไปต้มน้ำสีทองด้วยทันที

สำหรับทหารฝ่ายศัตรูแล้ว บัดนี้พวกเขารู้สึกหวาดผวากันบ้างแล้ว ไม่กล้าไปปีนบุกเมืองต่อแล้ว

ทันใดนั้นเองแม่ทัพฝ่ายศัตรูที่สวมชุดเกราะนั่งอยู่บนหลังม้าศึกก็ได้ตะโกนขึ้น

“ยังมัวยืนออะไรกันอีก? รีบไปบุกเมืองต่อซะ! หากใครขี้ขลาดไม่กล้าเดินหน้า จะประหารเดี๋ยวนี้!”

เห็นได้ชัดว่าแม่ทัพฝ่ายศัตรูคนนี้เดือดดาลอย่างยิ่ง เขาออกคำสั่งทันที

ทหารฝ่ายศัตรูที่อยู่ด้านหลังของเขา แม้ว่าจะกลัวจนไม่กล้าโจมตีต่อ แต่หากไม่เดินหน้าก็ต้องตายเหมือนกัน จึงต้องฝืนจำใจปีนต่อไป

กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อ จะว่าเสียสติไปแล้วก็ไม่เกินไปเลย ทั้งที่พวกเขารู้ว่าหากเข้ามาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็ยังคงพุ่งเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย ต่อให้ต้องตาย พวกเขาก็ต้องได้ครองอาณาจักรพัลแฮ

“ให้ตายเถิด มาอีกแล้วรึ?”

จางจวิ้นด่าทอขึ้นอีก บัดนี้ทหารฝ่ายศัตรูได้บุกมาถึงด้านหน้าแล้ว เขาจะไม่ฟันทิ้งก็ไม่ได้

เขาหยิบดาบขึ้นมาแล้วฟันไปมั่ว จนทำให้ทหารฝ่ายศัตรูหล่นลงไปมาก เมื่อพวกหยางคังเห็นว่าพี่ใหญ่กล้าหาญเช่นนั้น ทีแรกพวกเขาก็ยังคงกลัว แต่เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็เข้าร่วมด้วยทันที

“ฆ่ามัน ฆ่าเจ้าพวกสารเลวให้หมด!”

“ฆ่าพวกมันให้หมด!”

ทุกคนเองก็แสดงสีหน้าโกรธเกรี้ยว อยากจะสับศัตรูให้แหลก