องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1266

ฉินเหยียนมองไปที่จดหมายลับที่เขาเพิ่งได้รับมา พร้อมกับต่อยไปที่โต๊ะอย่างแรง ดวงตาเขาพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที

เสียงหมัดที่กระทบโต๊ะ ทำให้จางฝูและคนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้นถึงกับตกใจ และสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

เมื่อเห็นสีหน้าของอ๋องเหยียนในเวลานี้แล้ว พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

ทุกคนในตอนนี้ทำงานร่วมกับอ๋องเหยียนมาระยะหนึ่งแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นอีกฝ่ายโมโหเดือดขนาดนี้

อีกฝ่ายโกรธมากจริงๆ

ฉินเหยียนมองไปที่จดหมายลับตรงหน้าเขา สายตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น พร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า

“นี่คือประชาชนของอาณาจักรฉิน หากไม่แก้แค้น ข้าก็ไม่ใช่คนแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จางฝูพลันยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น เขารีบตอบไปว่า

“ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“พวกเจ้าดูสิ!”

ฉินเหยียนยื่นจดหมายลับไปให้ทุกคนได้อ่าน

หลังจากอ่านจบแล้ว พวกเขาเองก็โกรธมากเช่นกัน

ตามการรายงานของหน่วยข่าวกรอง อาณาจักรพัลแฮ เก้าในสิบครัวเรือนถูกสังหารทั้งหมด และบรรดาผู้หญิงต้องทุกข์ทรมานกับชะตากรรมที่น่าสังเวช บรรดาทหารทุ่งหญ้าเหล่านั้นใช้อาณาจักรพัลแฮเป็นสถานที่ระบายความความไร้อารยธรรมของเขา

ส่วนราชวงศ์ในอาณาจักรพัลแฮก็ไม่ได้ดีไปกว่าประชาชนนัก สมาชิกเกือบทั้งหมดถูกฆ่าตาย แม้แต่เด็กทารกยังไม่รอด

สำหรับบรรดาองค์หญิง ชะตากรรมของพวกนางถูกพูดถึงในจดหมายลับเช่นกัน แค่อ่านข้อความก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งโกรธจนตัวสั่นแล้ว

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮถูกตัดศีรษะหลังกัดลิ้นตาย และตอนนี้ยังไม่พบร่างเขา...

เรื่องเดียวที่เป็นเรื่องดีก็คือ หมู่บ้านและเมืองในเขตชานเมืองของอาณาจักรพัลแฮยังไม่ได้รับอันตรายจนถึงตอนนี้ แต่ไม่ใช่ว่าเพราะอีกฝ่ายใจดี แต่เป็นเพราะพวกเขาไม่มีเวลาไปตรวจสอบ

ฉินเหยียนกัดฟันแน่น และพูดด้วยความโกรธว่า

“พวกสัตว์เดรัจฉานเหล่านั้น กระทำตัวเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก ข้าสาบานว่าจะกวาดล้างตระกูลต้าเยว่จื้อให้สิ้นซาก!”

เฮือก!

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ พลันขนลุกขึ้นมาทันที

ใครจะคิดว่าอาณาจักรฉินที่ปกติจะอ่อนโยนและใจกว้าง กล้าสาบานว่าจะทำลายอีกฝ่ายเช่นนี้!

ใครก็ไม่อาจจินตนาการได้ว่าอาณาจักรฉินเกลียดตระกูลต้าเยว่จื้อมากแค่ไหน

หากคำสาบานนี้ถูกกระจายออกไป มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของอ๋องเหยียนอย่างแน่นอน

และหากเขาทำเช่นนี้จริงๆ พวกเขากลัวว่าพวกนักวิชาการจะต้องวิพากษ์วิจารณ์พวกเขาเป็นแน่

แต่เมื่อพวกเขานึกถึงเนื้อหาในจดหมายลับนั้น ทุกคนต่างพูดอะไร ไม่มีใครคิดจะโน้มน้าวอ๋องเหยียนเลยแม้แต่น้อย