องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1277

ในขณะที่เหล่าขุนนางขุ่นเคือง ก็รีบพูดอย่างร้อนใจว่า “เจ้ารีบมอบหมายหน้าที่ให้พวกข้าเถิด”

“คือ......”

จางฝูมองไปยังกำแพงเมืองที่มีคนเต็มไปหมดแล้วลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดว่า

“เช่นนี้แล้วกัน พวกเจ้าช่วยขนย้ายพวกอาวุธ ก้อนหินกลม ลูกธนู อาวุธเถิด ถึงตอนนั้นหากมีคนได้บาดได้รับเจ็บ พวกเจ้าก็ช่วยพาพวกเขาลงมาด้วยนะ”

“ว่าอย่างไร? เดี๋ยวนะท่านจาง พวกข้ามาสังหารศัตรูนะ เหตุใดจึงให้พวกข้ามาเป็นหน่วยขนย้ายเล่า? เจ้ามองให้ดีสิ คนที่พวกข้าพามาล้วนเป็นเหล่าชายหนุ่มแข็งแรงของทุกตระกูลนะ”

“นั่นสิ ให้พวกข้าขนย้ายอาวุธเนี่ยนะ บ้าอะไรกัน?”

“พวกข้าจะสังหารเจ้าพวกคนที่คิดร้ายกับอ๋องเหยียน พวกข้าจะปกป้องอ๋องเหยียน!”

ทุกคนเดือดดาลทันที และพากันตะโกนขึ้น

จางฝูเองก็จนปัญญา เขาจึงต้องถอยแล้วชี้ไปยังกำแพงเมืองพร้อมพูดว่า

“พวกเจ้ามองให้ดี ที่กำแพงเมืองนั่นก็ล้วนเป็นชายหนุ่มแข็งแรงกันทั้งนั้นไม่ใช่รึ? ด้านบนเต็มแล้ว”

ทุกคนมองไปแล้วก็พบว่า บนกำแพงเมืองมีชายร่างกายกำยำที่ถือธนู ดาบสันโค้ง และสวมชุดเกราะอยู่เต็มไปหมด คนเหล่านี้ล้วนเป็นชาวเมืองที่รวมตัวกันจะเฝ้าระวังเมืองเอง

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้วทุกคนก็พูดอะไรไม่ออก

จางฝูเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของพวกเขาแล้วจึงได้ปลอบใจว่า

“ไม่เป็นไรน่า ศัตรูบุกมาอย่างดุเดือด ไม่แน่ว่าอาจมีโอกาสที่พวกมันจะบุกเข้ามาในเมืองได้ ถึงตอนนั้นหากพวกเจ้าจะสังหารศัตรูข้าก็จะไม่ห้ามเด็ดขาด เป็นอย่างไร?”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วผู้นำคนหนึ่งก็เงียบไป จากนั้นก็พยักหน้าตอบกลับว่า

“ย่อมได้ จะปฏิบัติตามที่เจ้ากล่าวมา แต่ว่าเจ้าจะต้องแจกจ่ายอาวุธให้พวกข้า จำคำมั่นสัญญาของเจ้าไว้ด้วยล่ะ!”

“ไม่มีปัญหา พวกเจ้าวางใจปฏิบัติหน้าที่เถิด” จางฝูพยักหน้าทันที

เดิมทีคิดว่าเรื่องนี้จะลงเอยเช่นนี้ แต่จู่ๆก็มีผู้นำชาญฉลาดคนหนึ่งเบียดเข้ามา เขาขยิบตาแล้วพูดว่า

“ท่านจาง ไม่เช่นนั้นเมื่อถึงเวลาแล้วเจ้าแอบปล่อยศัตรูเข้ามาให้พวกข้าได้สังหารหน่อยเป็นอย่างไร พวกข้าเองก็ได้ทำประโยชน์เพื่อคุ้มครองอ๋องเหยียนด้วย”

จางฝูสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที เขาเตะบั้นท้ายของอีกฝ่ายจนทำเอาเขาล้มลง

“คิดอะไรของเจ้ากัน? หากศัตรูเข้ามาในเมืองได้แล้วเกิดมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาจะทำอย่างไร? หากอ๋องเหยียนได้รับอันตรายเพราะเหตุใดขึ้นมา หรือตกใจ ต่อให้เจ้าจะฆ่าตัวตายก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ปลอบโยนผู้คนทั้งสี่เมืองในเยี่ยนเป่ยหรอกนะ!”

จางฝูเบิกตากว้าง ผู้นำตระกูลคนนั้นเองได้รับรู้แล้วว่าจนพูดผิดไป จึงได้ตบปากของตนเองด้วย

......