องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1293

หากกัดฟันและอดทนมากกว่านี้ บางทีโศกนาฏกรรมอาจจะเกิดขึ้นไวกว่านี้

คนที่เข้าใจฉินเหยียนดีที่สุดคือจจ้าวจือหย่า แม้ว่าฉินเหยียนไม่เคยบอกว่าตนเหนื่อย แต่นางรู้ดีว่าตอนนี้ฉินเหยียนหมดแรงแล้ว

“ท่านอ๋อง พักผ่อนก่อนเถิดเพคะ ที่เหลือหม่อมฉันจัดการเอง”

เสียงของจ้าวจือหย่าเต็มไปด้วยความห่วงใย นางมองไปที่ฉินเหยียนด้วยสีหน้าเป็นห่วง

นางไม่อาจเห็นเขาทำงานหนักขนาดนี้ได้ ขาสามารถปล่อยให้ทหารทำตามคำสั่งเขาได้ อีกอย่างการที่เขาทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต

แต่ฉินเหยียนกลับส่ายหน้าและพูดอย่างขมขื่น

“ข้าจะพักก่อนได้อย่างไร ในเมื่อมีประชาชนเดือดร้อนมากขนาดนี้?”

เขาถอนหายใจยาวและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิด ไม่เห็นดาวแม้แต่ดวงเดียว

ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดผสมเข้ากับลมเย็นๆ ทำให้เขาได้สติขึ้นมาบ้าง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็นภัยพิบัติทางธรรมชาติ แต่ไม่ว่าจะภพที่เขาจากมาหรือในภพนี้ ภัยพิบัติที่เขาเผชิญล้วนเป็นผลมาจากเหตุการณ์หลัก จำนวนผู้เสียชีวิตก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรมากนัก

แต่เมื่อเขาเห็นกับตาตัวเองว่ามีศพถูกนำออกมาจากซากปรักหักพัง และเมื่อเขาเห็นแววตาที่สิ้นหวังของประชาชน ในที่สุดเขาก็เข้าใจจำนวนผู้เสียชีวิตจำนวนมากที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ภัยพิบัตินี้...

ความรู้สึกนี้ เป็นเรื่องที่ไม่อาจรับได้จริงๆ

เมื่อเห็นฉินเหยียนเป็นเช่นนี้ จ้าวจือหย่าก็พูดโน้มน้าวต่อ แต่คำพูดทั้งหมดของนางกลับจุกอยู่ที่คอ ท้ายที่สุดนางร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดออกมาว่า

“ท่านอ๋อง ถ้าท่านเหนื่อยด้โปรดเรียกหม่อมฉัน หม่อมฉันจะช่วยท่านดูเองเพคะ”

ฉินเหยียนหันไปมองนาง ยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า

คืนนี้ คงเป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ...

ตอนเช้ามืด แสงแดดอันอบอุ่นส่องมาที่เมืองฉี

ฉินเหยียนนั่งพิงไปที่กำแพงอย่างเหนื่อยล้า

ในเวลานี้เขาปวดหัวราวกับว่าพร้อมจะระเบิดเมื่อใดก็ได้ บางทีอาจจะเป็นเพราะเขานอนไม่หลับ

จ้าวจือหย่ายกชามโจ๊กร้อนๆ มาแล้วพูดเบาๆ ว่า “ท่านอ๋อง ดื่มโจ๊กก่อนเถิดเพคะ”

ฉินเหยียนรับโจ๊กมาและพูดขอบคุณ มองโจ๊กในมือแล้วถามขึ้นว่า

“ประชาชนล่ะ? พวกประชาชนได้กินบ้างหรือยัง?”

จ้าวจือหย่าคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าฉินเหยียนต้องถามคำถามนี้ นางจึงตอบกลับว่า

“ไม่ต้องกังวลเพคะฝ่าบาท เรื่องนี้ท่านยังไม่ชินอีกหรือ? โรงโจ๊กตั้งตั้งแต่เช้าแล้วเพคะ ทุกคนในเมืองได้ดื่มแน่นอนเพคะ”