องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1333

เฉินอวิ๋นฟางยังเป็นเด็กสาว เมื่อถูกทั่วป๋าเยี่ยนปฏิบัติเช่นนี้ นางหน้าแดงและผลักเขาออกทันที

“พี่ทั่วป๋า คิดจะทำอะไรหรือเจ้าคะ อย่าทำแบบนี้เลยเจ้าค่ะ”

“ฟางฟาง ข้าทนไม่ไหวแล้ว”

“แต่... เช่น... เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ แต่ท่านจะแต่งงานกับข้าไหมเจ้าคะ?”

“ในอนาคตรอให้ข้าได้สืบทอดตำแหน่งข่านแห่งดินแดนชาวตาดแล้ว ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นองค์ราชินี!”

ทั่วป๋าเยี่ยนพูดแบบไม่ใส่ใจ เขารอแทบไม่ไหวแล้ว อยากจะฉีกเสื้อผ้านางใจจะขาด

เฉินอวิ๋นฟางที่ขัดขืนเล็กน้อยในตอนแรก เมื่อได้ยินคำว่า “ราชินี” ทำให้นางถึงกลับดีใจมาก พยักหน้าและพูดว่า

“เจ้าค่ะ พี่ทั่วป๋า นี่เป็นครั้งแรกของข้า ได้โปรดอ่อนโยนกับข้าด้วย...”

ก่อนที่นางจะพูดจบ ความเจ็บปวดรวดร้าวก็แล่นไปทั่วร่างกายของนาง

ทั่วป๋าเยี่ยนเหมือนสัตว์ป่าที่ดุร้าย ในความคิดของเขาผู้หญิงเป็นเหมือนสัตว์ตัวหนึ่ง เขาไม่มีแม้แต่ความสงสาร

อีกอย่างในอาณาจักรฉิน เขาต้องคอยระมัดระวังชาวอาณาจักรฉิน เขาจึงต้องพยายามควบคุมตัวเอง แต่ตอนนี้ไม่มีคนนอก เขาจึงไม่ได้สนใจมากนัก

...

เพียงชั่วพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปหลายชั่วโมง

ทั่วป๋าเยี่ยนนอนตะแคงข้างอย่างพอใจ ขณะที่เฉินอวิ๋นฟางตัวอ่อนปวกเปียกราวกับเพิ่งถูกจับขึ้นมาจากสระน้ำ หน้านางเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นและหน้าซีดเผือด

เสียงกรีดร้องของนางช่างน่าสงสารมาก แต่เสียงกรีดร้องที่น่าสงสารของนาง ไม่ได้ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนเบามือลงเลย

สิ่งเดียวที่ทำให้นางสู้ต่อคือตำแหน่งราชินี

หารู้ไม่ ทั่วป๋าเยี่ยนไม่ได้มีคุณสมบัติที่จะสืบทอดตำแหน่งข่านเลยด้วยซ้ำ

แต่นางกลับไม่รู้อะไรเลย ในตอนนี้ตอนที่นางขยับตัว นางรู้สึกเจ็บที่ขามาก

“พี่ทั่วป๋า พี่ช่วยประคองข้าขึ้นมาหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ...”

ก่อนที่นางจะทันได้พูดจบ ทั่วป๋าเยี่ยนสวมกางเกงและยืนอยู่ข้างเตียง เขาโยนเสื้อผ้าให้และพูดอย่างสบายใจว่า

“เจ้าพักผ่อนเยอะๆ ข้ากลับก่อน ไว้ข้าว่างข้าค่อยมาหาเจ้า”

หลังจากพูดจบ เขาก็โบกมือแล้วเดินจากไป แต่เขาก็หันกลับมาเหมือนกับว่านึกอะไรขึ้นมาได้แล้วพูดว่า

“อย่าไปที่วัดหงหลูเพื่อตามหาข้า ข้าจะมาหาเจ้าเองเมื่อข้าว่าง”

ครั้งนี้เขาจากไปโดยไม่แม้แต่หันกลับมามอง

เฉินอวิ๋นฟางจ้องไปที่ประตูด้วยความงุนงง นางเต็มไปด้วยความสบายใจ

แน่นอนว่าร่างกายยังคงเจ็บปวดอยู่

...

ทั่วป๋าเยี่ยนออกมาและกลับมารวมตัวกับพวกชาวตาดคนอื่นๆ

แม้ว่ายังมีรอยแผลบนใบหน้า แต่เขากลับแสดงสีหน้าพอใจ เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งประสบกับความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิต