องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1360

อาณาจักรฉิน

ฉินเหยียนพาหลิวอวี่หลินกลับไปที่พระราชวังและคุยกันต่อ

ในระหว่างกระบวนการนี้ฉินเหยียนได้รู้จักหลิวอวี่หลินมากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่มีความสามารถที่น่าทึ่ง

พวกเขาทั้งสองคุยกันจนลืมเวลา เวลาก็ได้ล่วงเลยมาถึงช่วงฟ้าสางแล้ว

“ถึงเวลาที่จะต้องไปท้องพระโรงแล้ว คู่ต่อสู้ของเจ้าในวันนี้คือขุนนางฝั่งบู๊และฝั่งบุ๋น เจ้ามั่นใจหรือไม่?”

หลิวอวี่หลินที่มีสีหน้าสงบ ยิ้มอ่อนออกมา

“ฝ่าบาทอย่าทรงได้กังวลพระทัยไปเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพร้อมแล้ว”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น ฉินเหยียนพลันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและเตือนออกไปว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะวางใจ แต่เจ้าอย่ากดดันตัวเองมากเกินไปล่ะ ไม่ว่าอย่างไรข้าจะคอยดูแลให้เจ้าปลอดภัยเอง”

สิ่งที่เขาเป็นกังวลมากที่สุดคือตอนนี้หลิวอวี่หลินยังเด็ก คงไม่มีทางปรับตัวให้เข้ากับคนในท้องพระโรงในราชสำนักมากนัก

และวันนี้อีกฝ่ายเป็นถึงขุนนางบู๊และบุ๋นในราชสำนัก

พูดได้อีกอย่างว่าเขาจะถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูที่มีอำนาจมากกว่า

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเปลี่ยนความคิดของคนเหล่านี้

แม้หลิวอวี่หลินจะเตรียมตัวมาอย่างดี แต่ฉินเหยียนยังคงเตือนเขาด้วย

หลิวอวี่หลินโค้งคำนับเล็กน้อยและขอบคุณอย่างจริงใจ

“ในเมื่อเตรียมตัวมาพร้อมแล้ว เช่นนั้นตามข้าไปยังท้องพระโรงเถิด”

ฉินเหยียนยืนขึ้น ยืดเส้นยืดสายจากนั้นเดินนำออกไป

หลิวอวี่หลินลุกขึ้นและติดตามอ๋องเหยียนไปทันที ทั้งสองเดินออกไปที่พระราชวังด้วยกัน

เมื่อทั้งสองเดินมาถึงตำหนักจินหลวน การหารือในท้องพระโรงก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

เห็นว่าบรรดาขุนนางมารวมตัวกันที่นี่ต่างพากันซุบซิบนินทา

“เฮ้อ เหตุใดฝ่าบาทถึงไม่ตกลงให้ส่งกองกำลังไปสู้กับพวกชาวตาดเสียที?”

“หากเราไม่สามารถล้างความอับอายของอาณาจักรฉินออกไปให้เร็วที่สุด ในอนาคตพวกเราทุกคนคงถูกแทงข้างหลังเป็นแน่!”

ทุกคนต่างพูดถึงเรื่องการส่งกองกำลังไปโจมตีพวกชาวตาด

ในขณะนี้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ฮ่องเต้เสด็จมา!”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น ต่างกันคุกเข่าลงและทำความเคารพ “เข้าเฝ้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!”

ในท้องพระโรง ฉินเหยียนเป็นคนเดียวที่ประสานมือทำความเคารพ เขาเป็นคนเดียวในอาณาจักรฉินที่สามารถทำเช่นนี้ได้

ไม่เพียงเท่านั้น ตำแหน่งของเขายังยืนอยู่ด้านหน้าบรรดาขุนนาง ตรงกลางบันได ที่นั่งด้านหลังเป็นที่สงวนไว้ให้เขา

ในเวลานี้ฉินชงโบกมือแล้วพูดว่า

“ลุกขึ้นมาได้”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

หลังจากที่บรรดาขุนนางลุกขึ้นยืนแล้ว ฉินชงก็กระแอมเบาๆ และเอ่ยปากพูดออกมาว่า

“พวกเจ้ามีเรื่องจะรายงานใช่ไหม”

“ฝ่าบาท!”