องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1364

“แต่มนุษย์ย่อมมองการณ์ไกล หนังสือประวัติศาสตร์จะต้องลงบันทึกเอาไว้ว่า ทุกการขัดขวางในอาณาจักรฉินและจิ่วโจว มีเจ้าเป็นคนยื่นมือเข้ามาคอบขัดขวาง!”

“เจ้าจะถูกต่อว่าไปตลอดกาล สมาชิกคนรุ่นหลังของเจ้า ไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปาก!”

เสนาบดีกรมพิธีการยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น

จากทั้งคู่แดงก่ำ ร่างสั่นไปทั้งตัว

หลิวอวี่หลินมองไปที่เขา แต่ยังคงยืนนิ่ง ถามกลับว่า

“ดังนั้นสิ่งที่ท่านเสนาบดีหวังไว้ก็คือ เพราะเรื่องนี้อาณาจักรฉินจึงทำสงครามครั้งใหญ่โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพื่อผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่สมัครใจไปกับพวกชาวตาดเองอย่างนั้นหรือ? ไร้สาระเสียจริง!”

สายตาของหลิวอวี่หลินอย่างกับสายฟ้าฟาด เขามองไปรอบๆ แล้วพูดอย่างเย็นชา

“หากทุกท่านอยากเห็นเหตุการณ์นี้ กคือทหารจำนวนนับไม่ถ้วนที่เขตชายแดนอาณาจักรฉินเสียแขนขาตัวเอง สิ่งที่พวกท่านต้องการเห็นคือผู้หญิงทั่วทั้งจิ่วโจว คิดว่าตนถูกพวกท่านดูหมิ่น จึงรวมตัวกันขึ้นเพื่อประท้วง?”

“วันนี้ มีหนังสือประชาชน แต่วันพรุ่งนี้เล่า? ขนาดหนังสือประชาชนยังไม่สามารถทำให้พวกท่านเห็นภาพชัดขึ้นมาบ้างหรือไร?”

“อุดมการณ์ไม่เหมือนกัน อย่ามาพูดคุยกันเลย!”

เสนาบดีกรมพิธีการหัวเราะ จากนั้นพยุงร่างที่สั่นเทาของตนเอง โค้งคำนับให้ฉินชงบนบัลลังก์มังกร

“ฝ่าบาท กระหม่อมอายุก็มากแล้ว ทรงอนุญาตให้กระหม่อมเกษียณอายุและกลับบ้านเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ตึง

นี่คือความคิดของเขาอย่างนั้นหรือ ขอเกษียณตัวเองกลับไปอยุ่บ้าน?

ขุนนางทุกคนมองไปที่เสนาบดีกรมพิธีการด้วยสีหน้าเปลี่ยนไป นี่ถือว่าเป็นการบังคับฝ่าบาทมิใช่หรือ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นด้วยกับหลิวอวี่หลิน แต่พวกเขาเองก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ความวุ่นวายในจิ่วโจว พวกเขายังคงหวังว่าอาณาจักรฉินจะแข็งแกร่งขึ้น

ดังนั้นในเวลานี้จึงไม่มีใครทำตามอีกฝ่าย

“เฮอะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้!”

ไม่น่าเชื่อว่าประโยคนี้จะมาจากปากของชายอายุยี่สิบปี และกำลังพูดกับชายวัยหกสิบปี

เสนาบดีกรมพิธีการหันหน้าจ้องเขาทันที

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”

หลิวอวี่หลินไม่ตอบคำถามเชา แต่ถามเสียงดังว่า

“ท่านเสนาบดีไม่ทราบหรือว่า ในอาณาจักรฉินมีผู้หญิงจำนวนเท่าใด?”

เสนาบดีกรมพิธีการอึ้งไป ไม่เข้าใจความหมายของคำถามอีกฝ่าย

หลิวอวี่หลินพูดต่อ

“จำวนผู้หญิงในจิ่วโจวมีจำนวนหลายสิบล้านคน

เสนาบดีทุกคนต่างพากันขมวดคิ้ว