องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1377

ท่านซุนอึ้งไปแล้วถามว่า “กระหม่อมทำไม่ถูกงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินอวี่พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าควรจะจับมันไปขังในคุก หรือไม่ก็ใช้ไม้ตีมันหลายสิบครั้งก่อน!”

เมื่อท่านซุนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป อ๋องอวี่โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

เขากลืนน้ำลายแล้วพยายามยิ้มพูดว่า “อ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ คือ......กระหม่อมไม่กล้า......”

หากเกิดอะไรผิดพลาดก็จะทำให้เกิดสงครามระหว่างสองอาณาจักรเชียวนะ ถึงตอนนั้นจะต้องมีคนล้มตายตั้งเท่าไร สุดท้ายก็ต้องโทษที่เขาแก้ไขปัญหาไม่ดี

“เจ้าเป็นห่วงชาวตาดรึ?” ฉินอวี่ทำเสียงเย็นชาแล้วแสดงสีหน้าประชดประชัน

“เจ้าไม่กล้า แต่ข้ากล้า ข้าจะไปดูว่าเจ้าทั่วป๋าเยี่ยนมันเป็นอย่างไรกันแน่!”

ว่าแล้วก็เดินไปยังห้องโถงทันที

ทั่วป๋าเยี่ยนกำลังดื่มชาและพูดคุยกับเหล่าผู้ติดตามที่อยู่ข้างๆอย่างสนุกสนาน แต่จู่ๆก็มีเงาหนึ่งทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้น

จู่ๆฉินอวี่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา เนื่องจากฉินอวี่ในตอนนี้มีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนใบหน้า ทำให้เขาตกใจจนแทบจะสำลักน้ำออกมา

“เจ้า......เจ้าเป็นใคร? คิดจะทำอะไร?” ทั่วป๋าเยี่ยนรีบยืนขึ้นตะคอก

“เจ้าคือทั่วป๋าเยี่ยนรึ?” ฉินอวี่หรี่ตามองทั่วป๋าเยี่ยนแล้วถามขึ้นอย่างเย็นชา

“เจ้าเป็นคนขืนใจหลินเสี่ยวหย่ารึ?”

หลินเสี่ยวหย่าคือชื่อของหญิงสาวที่กระโดดตึกตาย จะพูดว่านางตายเพราะถูกทั่วป๋าเยี่ยขืนใจก็ได้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วทั่วป๋าเยี่ยนไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกผิด แต่กลับหลุดหัวเราะแล้วเงยหน้าพูดว่า

“เจ้าหมายถึงเรื่องนี้รึ ข้าไม่ได้ขืนใจนางเสียหน่อย ที่ข้าเห็นนางในสายตานั้นเป็นโชคดีของนางแล้ว! ส่วนเรื่องที่เหตุใดนางจึงกระโดดตึกตายในภายหลังนั้น ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลยแม้แต่น้อย ว่าแต่พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่? เมื่อไรจะปล่อยข้าไป?”

“เพียะ!” จู่ๆฉินอวี่ก็ยื่นมือไปตบหน้าของทั่วป๋าเยี่ยน

เขาตบอย่างรวดเร็ว จนทั่วป๋าเยี่ยนก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจ็บบนใบหน้า ทั่วป๋าเยี่ยนก็ตะคอกอย่างเดือดดาลว่า

“เจ้ากล้าตบข้ารึ ช่างบังอาจนัก......”

ฉินอวี่พูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่เพียงแต่จะกล้าตบเจ้าเท่านั้น แต่ข้ายังจะลงโทษเจ้าด้วย ทหาร จับตัวเอาไว้ สอบสวน!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” นักการในศาลาว่าการได้เตรียมปฏิบัติตามคำสั่งอยู่นานแล้ว และได้รีบพุ่งเข้ามาห้องโถงแล้วล้อมทั่วป๋าเยี่ยนเอาไว้

“พวกเจ้ากล้าตัดสินข้ารึ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนสีหน้าตกตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าฉินอวี่จะไม่ไว้หน้าถึงเพียงนี้ และยิ่งทำให้เขาเดือดดาล คือนักการในศาลาว่าการกลับคุมตัวเขาจริงๆ

ฉินอวี่เดินไปนั่งลงบนที่นั่งหลักทันที เขาตีไม้ปลุกสติแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าคนเหิมเกริม พบข้าแล้วยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก”

“คุกเข่าหาพระมารดา......”

เพียะ!