องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1386

เขากำหมัดแน่นแล้วพูดว่า “แล้วจะปล่อยไปเช่นนี้งั้นรึ? ความน่าเกรงขามของชาวทุ่งหญ้าจะถูกเจ้าพวกคุชะท้าทายเช่นนี้ได้อย่างไร!”

“ไม่อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เหยียนคังยิ้มแล้วพูดว่า “แต่กระหม่อมคิดว่า ข่านคือวีรบุรุษแห่งทุ่งหญ้า จะจดจ่อแค่กับอาณาจักรคุชะเล็กๆแค่นี้ไม่ได้ หากเราเอาชนะอาณาจักรฉินได้แล้ว ที่ราบหลายพันลี้ก็จะตกเป็นของเราทั้งหมด ถึงตอนนั้น นับประสาอะไรกับอาณาจักรคุชะละพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยได้ยินดังนั้นก็อารมณ์ดีทันที

จริงแล้ว หากเอาชนะอาณาจักรฉินได้ ล้มล้างอาณาจักรฉินที่เป็นตัวขัดขวางได้ เช่นนั้นชาวตาดก็จะอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว และเป็นอาณาจักรที่ไร้เทียมทาน และมีอิสระที่สุดในใต้หล้านี้ ถึงตอนนั้นจะนับประสาอะไรกับอาณาจักรคุชะ?

มีความทะเยอทะยานที่อยากจะยึดครองอาณาจักรฉินผุดขึ้นมาในใจของเขา บัดนี้เขาเหลือเพียงแค่เคลื่อนไหวในประตูสุดท้ายแล้ว!

“แล้วบัดนี้เราควรทำอย่างไรรึท่านราชครู?”

เมื่อคิดได้แล้วทั่วป๋าหงเลี่ยก็รีบถามขึ้น

“ควรทำอย่างไรรึ?” หลี่เหยียนคังส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข่านพ่ะย่ะค่ะ คนที่ราบกลางมีคำที่พูดกันแต่โบราณว่า หากต้องการให้ได้ตามเป้าหมาย ก็ต้องยอมสละสิ่งสำคัญ บัดนี้โอกาสมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ตำแหน่งของอาณาจักรคุชะนั้นสำคัญยิ่งนัก หากสามารถดึงเข้ามาได้ กองทัพหลายอาณาจักรก็จะสามารถบุกเข้าอาณาจักรฉินได้อย่างราบรื่น เพียงแต่ต้องยอมลงทุน แล้วถนนที่ราบเรียบกว้างใหญ่ก็จะปรากฏตรงหน้าเราพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้าพูดว่า “ท่านราชครูหมายความว่า......”

หลี่เหยียนคังสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดเสียงเรียบว่า

“เจรจาต่อไป คราวนี้เราจะต้องเพิ่มเบี้ยให้มากขึ้น สามารถให้สัจจะว่าจะมอบครึ่งใต้หล้าของอาณาจักรฉินให้กับอาณาจักรคุชะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ครึ่งใต้หล้ารึ? ล้อเล่นอะไรกัน? ไม่ได้ไม่ได้!” ทั่วป๋าหงเลี่ยรีบโบกมือปฏิเสธ

ราวกับว่าหลี่เหยียนคังได้คาดเดาคำตอบของทั่วป๋าหงเลี่ยเอาไว้ได้ก่อนแล้ว เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ ครึ่งใต้หล้าของอาณาจักรฉินนั้นเป็นสิ่งล่อใจที่ใหญ่มาก มีเพียงเรื่องนี้ถึงจะทำให้อาณาจักรคุชะร่วมมือกับเราพ่ะย่ะค่ะ ไม่เช่นนั้น หากต้องการเอาชนะอาณาจักรฉิน เราจะต้องเสียแรงอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยแสดงสีหน้าดิ้นรน เขากัดฟันแล้วพูดว่า

“แต่การที่ข้าต้องแบ่งดินแดนครึ่งหนึ่งของอาณาจักรฉินออกไป ข้าปวดใจยิ่ง!”

หลี่เหยียนคังยิ้มแล้วมองทั่วป๋าหงเลี่ย

ทั่วป๋าหงเลี่ยมองเขายิ้มแล้วอึ้งไปเล็กน้อย เขาพึมพำว่า

“ท่านราชครู คงยังมีประโยคหลังที่ยังไม่ได้พูดสินะ?”