องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1389

“แล้วท่านอ๋องคิดจะทำอย่างไรรึเพคะ?”

“ข้าไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร แต่มีสิ่งหนึ่ง นั่นคือต้องป้องกันไม่ให้ศัตรูเข้ามาในอาณาจักรฉิน จะให้ชาวเมืองอาณาจักรฉินประสบกับความเจ็บปวดจากสงครามไม่ได้!”

ฉินเหยียนสีหน้าจริงจัง นี่คือเส้นตายของเขา

“เพคะ!” จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างจริงจัง

ฉินเหยียนก้มศีรษะลงมองแผนที่อีกครั้ง เขาขมวดคิ้วแน่น หากอาณาจักรคุชะเข้าร่วมพันธมิตรที่มีชาวตาดเป็นแกนนำจริงๆ เช่นนั้นก็ไม่อาจประเมินความอันตรายของอาณาจักรฉินได้

ความกังวลของฉินเหยียนไม่ได้ไร้ความหมาย อย่างไรอาณาจักรคุชะก็อยู่ใกล้กับอาณาจักรฉินที่สุด ขอบเขตของอาณาเขตก็ค่อนข้างกว้างเช่นกัน ด้วยเหตุนี้มันจึงเพียงพอที่จะคุกคามความปลอดภัยของพื้นที่ทางตะวันตกของอาณาจักรฉิน

แต่ว่า หากทั้งสองอาณาจักรอยู่ร่วมกันอย่างสันติก็ดี แม้ว่าทั้งสองอาณาจักรจะเกิดการขัดแย้งกัน แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับอาณาจักรฉิน แต่หากอีกฝ่ายเข้าร่วมพันธมิตรชาวตาดไป สถานการณ์ก็จะเลวร้าย เพราะหลายอาณาจักรที่ร่วมมือกันกับชาวตาดจะสามารถบุกโจมตีเข้ามาภายในอาณาจักรฉินจากทางทิศตะวันตกได้ทุกเมื่อ

เมื่อถึงตอนนั้นอาณาจักรฉินไม่เพียงแต่จะต้อรับมือกับชาวตาดที่คุกคามมาจากทางเหนือเท่านั้น แถมยังต้องรับมือกับอันตรายจากอาณาจักรคุชะด้วย ถึงตอนนั้นจะถูกโจมตีจากทั้งสองฝ่ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

จ้าวจือหย่าที่อยู่ข้างๆเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของฉินเหยียนแล้ว ก็ได้ยกน้ำชาให้เขาแล้วพูดว่า

“ท่านอ๋องดื่มชาก่อนเถิดเพคะ......”

“ขอบใจ!” ฉินเหยียนยื่นมือรับน้ำชาแล้วดื่มจนหมด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อคลายความรู้สึกแน่นหน้าอก จากนั้นก็ดูแผนที่ต่อ

จ้าวจือหย่าเห็นว่าเขาเคร่งเครียดจึงได้รีบเกลี้ยกล่อมว่า

“ท่านอ๋องอย่าได้กังวลมากเกินไปเลยเพคะ เราสามารถส่งคนไปติดต่อกับอาณาจักรคุชะได้เช่นกัน โดยการเสนอเงื่อนไขหนึ่งให้พวกเขา เพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นศัตรูกับอาณาจักรฉินเพคะ”

“ไม่มีประโยชน์หรอก!” ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คนพวกนั้นต่อต้านและเกลียดชังคนที่ราบภาคกลางมาก หากเราส่งคณะทูตไป อาจได้ผลลัพธ์ที่ตรงกันข้ามก็ได้”

“แล้วท่านอ๋องคิดว่าทำอย่างไรดีเพคะ?”

ฉินเหยียนเงียบไปนาน จากนั้นก็ถอนหายใจพูดว่า

“บัดนี้ก็ทำได้แต่หวังว่า อาณาจักรคุชะจะไม่หวั่นไหวต่อคำเกลี้ยกล่อมของชาวตาด!”

แน่นอนว่าเขาจะฝากความหวังไว้ที่อาณาจักรคุชะทั้งหมดไม่ได้ เมื่อคิดดังนั้นแล้วฉินเหยียนก็รีบเงยหน้าพูดว่า

“ก่อนอื่นเจ้าจงไปเตรียมการเสียก่อน ข้าจะเข้าวังตอนนี้”

“รีบร้อนเพียงนั้นเชียวรึท่านอ๋อง” จ้าวจือหย่าถามขึ้นอย่างตะลึง

“เรื่องนี้จะเสียเวลาไม่ได้ ข้าจะต้องรีบไปหาพี่ใหญ่เพื่อหารือการรับมือให้เร็วที่สุด!” ฉินเหยียนส่ายหน้ายืนหยัด

“เพคะ หม่อมฉันจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้”

จ้าวจือหย่าได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้าตอบกลับ จากนั้นก็เดินออกจากห้องหนังสือไป

เมื่อนางไปแล้วฉินเหยียนก็ยืนขึ้นแล้วเดินมาตรงหน้าต่าง เขาจ้องมองทิวทัศน์ภายนอก บัดนี้ท้องฟ้าเริ่มจะมืดหน่อยแล้ว จวนดูมืดไปเล็กน้อย

ฉินเหยียนยืนเงียบๆครู่หนึ่ง จากนั้นหันหลังแล้วเดินออกจากจวนท่านอ๋อง