องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1396

ฉินเหยียนยิ้มเย็นแล้วพูดว่า “จุดมุ่งหมายในครั้งนี้คือทำให้พวกชาวตาดยอมรับเรา กลัวเรา และยอมก้มหัวให้พวกเรา!”

“เฮือก”

เมื่อได้ยินจุดมุ่งหมายของฉินเหยียน ฉินชงอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

เอาชนะและทำให้อีกฝ่ายยอมก้มหัวให้ เรื่องนี้ไม่ง่ายเลยนะ!

พวกชาวตาดเป็นกลุ่มที่มีชื่อเสียง ในใต้หล้านี้ไม่เคยเจอกับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อมาก่อน แม้แต่อาณาจักรฉินในสายตาพวกเขาก็เป็นแค่อาณาจักรดาวรุ่งแห่งใหม่ก็เท่านั้น

แต่หลังจากที่ฉินอวี่ได้ยินจุดมุ่งหมายในครั้งนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากและพูดออกมาว่า

“ฮ่าๆๆ นี่เป็นเป้าหมายที่ดีมาก ข้าได้ยินมาว่าทั่วป๋าเยี่ยนเป็นผู้นำทัพในครั้งนี้ ครั้งนี้ข้าจะต้องโจมตีให้หลาบจำ ตัดหัวแล้วโยนทิ้งไปเสีย!”

มุมปากของฉินชงกระตุกและจ้องไปที่ฉินอวี่ด้วยสายตามุ่งมั่น

เมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ ทำให้เขามีความรู้สึกไม่น่าเชื่อถือขึ้นมา

ฉินเหยียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้กันแน่ เขาจึงพูดสรุปอีกครั้ง

“ในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างล้วนชัดเจนแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ส่งกอกำลังออกไปเถอะ พี่เจ็ด ครั้งนี้ท่านพี่เป็นผู้นำทัพ เรื่องทุกอย่างขึ้นอยู่กับท่านพี่”

“ข้าไม่มีวันประมาทแน่นอน วางใจข้าได้เลย!”

...

อาณาจักรคุชะ

ทั่วป๋าเยี่ยนยืนอยู่ในสนามรบจากมุมสูง มองลงไปยังเมืองที่เหลืออยู่ของอาณาจักรคุชะจากระยะไกล เผยให้เห็นสายตาสายตาที่ดุร้ายและเต็มไปด้วยความอาฆาต

“เฮอะ! อาณาจักรคุชะ วันนี้ข้าจะเผาทำลายอาณาจักรของเจ้าให้สิ้นซาก!”

“บุกเข้าไป!”

ทั่วป๋าเยี่ยนโบกมือสั่ง ทหารด้านหลังเริ่มบุกโจมตีทันที

“ฆ่ามัน！”

ทหารม้าชาวตาดมุ่งหน้าเข้าโจมตีกันอย่างพร้อมเพรียง มุ่งหน้าเข้าไปยังประตูเมืองอาณาจักรคุชะทันที!

ปึกปึกปึก!

ลูกธนูจำนวนมากถูกยิงออกไป ชี้ตรงไปที่ทหารอาณาจักรคุชะบนกำแพงเมือง ยิงพวกเขาตายทีละคน!

“วิ่งหนีเร็ว!”

ทหารบางคนกลัวความตาย เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี จึงรีบวิ่งหนีกันไปทีละคน

เพียงแต่ว่าทหารม้าชาวตาดนั้นกล้าหาญมาก บุกโจมตีอย่างต่อเนื่อง ภายในพริบตาเดียว อีกฝ่ายกลับได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง!

“ถอยทัพ!”

ความดุร้ายของทหารชาวตาดทำให้ทหารด้านบนถึงกับน้าถอดสี รีบร้องตะโกนด้วยความเร่งรีบ

“ทหารโล่ต้านทานเอาไว้ ทหารยิงธนู ขึ้นลูกธนู!”

“โจมตีกลับ! โจมตีกลับ!”

แต่ทหารม้าชาวตาดเป็นทหารชั้นยอดที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี และมีอาวะครบครัน พวกเขาจะต้านทานได้ง่ายๆ ได้อย่างไรกัน?

ในไม่ช้า ทหารพันธมิตรชาวตาดก็เริ่มปีนขึ้นไปบนกำแพงด้วยบันได

“เร็วเข้า! เร็วเข้า! ต้านทานพวกมันเอาไว้ อย่าให้พวกมันขึ้นมาได้เด็ดขาด”

เมื่อเห็นทหารชาวตาดปีนขึ้นไปบนกำแพงเมือง นายทหารก็ยิ่งกังวลหนักมากขึ้น

การที่พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับพวกชาวตาดในเวลานี้ พวกเขาตต้องประสบกับความสูญเสียเป็นอย่างมาก อีกทั้งสถานการณ์กลับเลวร้ายมากขึ้นไปอีก!