องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 168

เสียงของหัวหน้ากิจการพระราชวังที่ทำการอ่านเสียงดังยิ่งอ่านยิ่งสั่นคลอน เมื่อครู่นี้ฝ่าบาทเพิ่งจะชื่นชมองค์ชายสิบสี่ว่าเป็นผู้มีความสามารถล้นหลาม เป็นที่พึ่งของอาณาจักรแท้ๆ แต่สุดท้ายไท่ฟู่กลับฟ้องร้องเช่นนี้ นี่เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของฝ่าบาทชัดๆเลยไม่ใช่รึไง

อีกอย่างองค์ชายสิบสี่เป็นถึงโอรสของฝ่าบาท แม้ราชครูจะได้รับความเคารพจากผู้คนมากมาย มีบุญคุณการสั่งสอนต่อฮ่องเต้ฉินก็ตาม แต่อย่างไรเลือดย่อมเข้มกว่าน้ำ แม้แต่เสือร้ายยังไม่กินลูกของตนเลย แล้วจะมีบิดาคนไหนที่จะเข้าข้างผู้อื่นมากกว่าลูกของตนเองกัน

ทันใดนั้นบรรยากาศของพระราชสำนักก็เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที เหล่าขุนนางต่างพากันก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร

ฮ่องเต้ฉินสีหน้ามืดมน เขาข่มความเดือดดาลในใจเอาไว้แล้วตะคอกว่า “หึ ไท่ฟู่แก่ชราแล้วจริงๆ ทั้งที่ไม่เคยยืนบนสนามรบมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่กลับกล้าพูดคุยถึงสงครามบนกระดาษเสียได้ แถมยังกล้าชี้แนะบนสนามรบอย่างอ้อมไปอ้อมมาอีก นี่เขาคิดว่าแค่อ่านตำราพิชัยสงครามจะสามารถเอาชนะมาได้งั้นรึ ไร้สาระจริงๆ!”

เหล่าขุนนางในพระราชสำนักต่างรีบคุกเข่าลงอย่างรู้หน้าที่อย่างมาก และพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วไปเลยพ่ะย่ะค่ะ! โปรดรักษาร่างกายอันล้ำค่าด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้ฉินตบโต๊ะเสียงดังแล้วลุกขึ้นพร้อมพูดว่า “เอาเถอะ เขาอยู่แนวหน้าต่อไปก็มีแต่จะก่อกวนเสียเปล่า ส่งคำสั่งของข้าไปทันที รับสั่งให้ไท่ฟู่กลับเมืองหลวงทันที!”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วก็ได้เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เหล่าขุนนางต่างพากันโค้งตัวคำนับ “ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปีพ่ะย่ะค่ะ!”

......

ด่านถงกวาน ในเวิ่งเฉิง

ไท่ฟู่เดินไปเดินมาอยู่ในเต็นท์ไม่หยุด เขานับนิ้วคำนวณแล้วขมวดคิ้วพูดพึมพำว่า “เอ๊ะ ตามหลักแล้วสาส์นร้องเรียนองค์ชายสิบสี่น่าจะส่งไปถึงฝ่าบาทแล้วนี่ เหตุใดจึงยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆนะ?”

และในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ฉินเหยียนก็ได้มาหาเขาโดยไม่บอกกล่าว ทำให้ไท่ฟู่ตกใจอย่างมาก

ไท่ฟู่ตบหน้าอกของตนเองแล้วทำแสร้งทำเป็นนิ่งเฉยพร้อมพูดว่า “จะ เจ้ามาทำอะไร?”

ฉินเหยียนมองท่าทีลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูกของไท่ฟู่แล้วจึงพูดหยอกล้อว่า “อ้าว ข้ามาแล้วทำให้เจ้าตกใจมากถึงเพียงนี้เชียว นี่เจ้าทำเรื่องน่าละอายใจไปใช่ไหม”

สายตาของไท่ฟู่ว่อกแว่ก เขาพูดเสียงเย็นชาว่า “ข้ากระทำเรื่องต่างๆอย่างตรงไปตรงมา จะทำเรื่องน่าละอายใจได้อย่างไร แต่เจ้าเถอะ อยู่ดีๆมาหาข้ามีอะไรรึไง?”

ฉินเหยียนเองไม่ถามอะไรมากความ แม้จะไม่เห็นว่าไท่ฟู่เขียนอะไรไว้ในสาส์น แต่ต่อให้ใช้นิ้วเท้าคิดก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร ที่มาก็ไม่ได้มาเพื่อถามหาความผิด ฉินเหยียนพูดตรงๆว่า “แน่นอนว่ามาหาเจ้า ไม่รู้ว่าคืนนี้ไท่ฟู่มีเวลาดูการแสดงสนุกๆกับข้าหน่อยรึไม่?”

ไท่ฟู่เหลือบมองฉินเหยียนแล้วถามกลับว่า “เจ้ามีแผนอะไรอีก?”

ฉินเหยียนยิ้มอ่อน “เดี๋ยวเจ้ามาแล้วก็รู้เอง”

......

ยามค่ำคืน